Dave Gurney is 48 jaar en niet meer bij de politie als hij drie kogels in zijn lijf krijgt, waardoor hij in coma raakt. Zes maanden later, lichamelijk niet al te zeer beschadigd, leeft hij – nog steeds - in lethargie: hij wil niks en hij doet niks. Wel doet hij iedere dag zijn Beretta om. Angst regeert hem. Een journaliste die hij zakelijk kent, vraagt hem haar dochter Kim te helpen met haar afstudeerproject: een onderzoek naar familieleden en nabestaanden van slachtoffers van de seriemoordenaar die in de pers de Goede Herder genoemd wordt. De moorden werden tien jaar geleden gepleegd. In zijn brieven aan de pers rechtvaardigde de Goede Herder de moorden door de hebzucht van de slachtoffers als oorzaak aan te wijzen. De zaak van de seriemoordenaar werd ogenschijnlijk opgelost. 

Het onderzoek van Kim is zo veelbelovend dat een TV zender, RAM-TV, Kim een format aanbiedt. Gurney helpt haar af en toe, maar wordt, ondanks dat hij dat niet echt wil, steeds verder de zaak ingetrokken. Hij begint psychisch wakker te worden, al twijfelt hij regelmatig aan zijn voorheen beroemde analytische vermogens. De interviews van Kim met de nabestaanden, te zien op RAM-TV, leiden tot drie nieuwe moorden op de werkwijze van De Goede Herder. 

Schrijver John Verdon heeft een superplot afgeleverd. Van meet af aan loopt de oplossing mee in het boek zonder dat ik het in de gaten had. Niet omdat je willens en wetens op het verkeerde been wordt gezet, maar omdat je dingen veronderstelt, die in dit boek niet zijn zoals je denkt. Verdon bouwt het verhaal in alle rust en met veel details op. Hij kan een actie aankondigen, die om begrijpelijke redenen niet doorgaat, zoals het in het leven vaak gaat. Het wordt nooit saai; je wordt in de plot en de gemoedstoestand van de hoofdpersoon meegevoerd, waarbij ik me erop betrapte dat ik soms hardop zei: 'Oh Gurney, doe dit toch niet.' 

De oplossing van het verhaal gaat vergezeld van een spectaculaire ontknoping. Je ziet de film al voor je… Hoofdpersoon Gurney is een levensecht personage, met name in zijn moeizame herstel. Tenslotte worden ook zijn gevoelens weer wakker, wat een ontroerende scѐne oplevert. Die scѐne zou als voorbeeld kunnen dienen bij schrijfcursussen hoe je op een niet dik aangezette, maar subtiele manier kunt beschrijven hoe diep liefde door mensen kan worden ervaren. John Verdon is een top-schrijver. 

P.S. Ik ga toch nog zijn debuut Ik weet wat jij denkt en zijn tweede boek Sluit je ogen lezen!