Kill your darlings
Door: Esther Kreukniet op 2 september 2014

Voor de aller- allerlaatste keer kreeg ik het manuscript in handen van mijn nieuwe thriller En Passant. Ik mocht inhoudelijk niets meer aan het verhaal veranderen, maar moest het nog één keer goed doorlezen of ik nog kleine onjuistheden, spellingsfoutjes of typefouten tegen kwam. En dat viel gelukkig mee. Maar het was wel een enorme trip down to memorylane.

Mijn hoog gewaardeerde collega Susan Smit beschreef het wel eens zo beminnelijk: 'Zucht... je eigen manuscript herschrijven voelt soms als je arm amputeren...'
Het is een weg van schaven en schrappen en stuk voor stuk afscheid nemen van je personages en het verhaal. Kill your darlings is een Engels schrijversmotto en dat hanteer ik met een vilein chirurgenmesje in mijn hand. William Faulkner had het over de 'precious darlings' van een schrijver, die favoriete zinnen of hele scènes die - ongeacht hoe goed geschreven - gewoon niet werken in het stuk dat hij of zij aan het schrijven is. Hij gaf zijn beroemd geworden advies mee: 'you've got to "kill" them.' Vaak heeft de schrijver niet door dat het de inhoud verzwakt. Hij is als het ware 'verliefd' op zijn eigen verwoordingen en kan of wil er geen afstand van doen. Maar juist het onbekende maakt onbemind. Als je te veel weg geeft, wordt de fantasie van de lezer niet geprikkeld en juist het abstracte wakkert de spanning aan, tenminste, dat houd ik mezelf voor. 

Terwijl je aan het herlezen bent, zit je continu te bedenken of die ene zin er toe doet, of je niet te veel weggeeft en of je de spanning goed opbouwt, of de vaart van het verhaal er in blijft. Of het wel geloofwaardig is, of bijvoorbeeld de neurochirug wel zo iets zegt en of bepaalde handelingen van de personages wel conform de karakters zijn. Of niet. Dat is de solitaire weg van de onzekerheid van een schrijfster die ze goed moet bewaken en ik denk dat geen een schrijfster haar eigen verhaal nog objectief kan lezen. Je hoort letterlijk mijn hersens soms kraken en ik heb af en toe medelijden met degenen die in mijn huis wonen. Want tijdsbesef of enige vorm van realiteit raak je kwijt als je in die heerlijke flow van (her) schrijven zit. Daarom had ik mijn manuscript ook een paar maanden laten liggen, zodat het verhaal een beetje naar de achtergrond was geraakt, zodat ik ook daadwerkelijk kon genieten van wat ik had geschreven. En reken maar dat ik dat heb gedaan! Het was mooi om te ervaren dat ik af en toe nog een glimlach kon onderdrukken, bepaalde punchlines tegenkwam die me het YES-gevoel gaven en weer kon wegdromen bij mijn verhaal. Want dat is precies wat ik de lezeressen straks wil geven: even heerlijk mee laten voeren door de fascinerende levens en ontwikkelingen in dit boek. 

Men zegt wel eens bij een boekpresentatie dat het net is alsof je je baby aan de hele wereld toont als je je boek uitgeeft. Ik heb daar over nagedacht. Het voelt bij mij anders, het lijkt meer op een zekere vorm van liefdesverdriet. Dat je afscheid moet nemen van je lover, dat hij kiest voor een ander leven met een heleboel andere vrouwen (lezeressen). Terwijl wij het samen heel fijn hadden toen wij in onze cocon aan ons liefdesverhaal werkten. De mooie momenten moet je koesteren, dat weet ik, en de slechte momenten snel vergeten. Want diezelfde lover was ook een nietsnut die soms niet mee wilde werken en je jarenlang in zijn greep hield, die obsessief gedrag stimuleerde en altijd sluimerend mijn gedachten domineerde. Dat gedeelte zal ik niet missen maar het magische moment van schrijven aan het verhaal, het liefkozen van de karakters en het creëren van een denkbeeldig leven wel. Daarom was het herlezen een feest van herkenning. Bij bepaalde passages kon ik me nog precies herinneren welke tijd het was, wat voor weer het was, wat ik die dag aanhad en hoe lang ik er mee bezig was. Bij het uitkristalliseren en bedenken van bepaalde plotwendingen of subplots herinner ik me nog precies de kleine krampjes van euforie in mijn onderbuik en waar ik was of waar ik liep. 

Een beetje weemoedig sla ik de laatste bladzijde van het manuscript om en het is goed zo. En Passant, dat prachtige verhaal dat verteld moest worden, met als thema angst voor verlies, als motief een familiezieke moeder en alle ontwikkelingen daar omheen in een welgestelde familie is af. De cirkel is rond. Ik hoop alleen maar dat mijn lezeressen lief voor mijn lover zullen zijn en dat ze hem koesteren. Dat hij hen inspireert, troost biedt, liefde en inzichten biedt, net zoals hij bij mij heeft gedaan. 'Goodbye my lover, goodbye my friend,' zong James Blunt destijds zo theatraal. Het wordt tijd voor het afscheid. I got to kill my darling maar besef ook dat daar waar een deur dicht gaat, weer een raam open gaat en zet alvast mijn hart voorzichtig open voor een nieuwe lover ;)

Esther Kreukniet





Esther Kreukniet is journaliste en auteur van spannende thrillers met een boodschap. Ze werkt als lifestyle editor bij Talkies Magazine, freelance journaliste bij diverse tijdschriften waaronder Algemeen Dagblad / Rotterdams Dagblad, Jackies Magazine, LAF, Punt Uit etc. 
Tevens publiceerde ze drie boeken (Beau Ravage en Facade onder de naam Esther Blinker) en Carte Blanche bij Uitgeverij Boekerij/Meulenhoff. Haar nieuwe thriller En Passant verschijnt 1 oktober 2014 bij The House of Books.



Bezoekersreacties:
Claudia (43) op 4 september 2014:
Kan niet wachten op het moment dat jij jouw liefde met ons gaat delen!

Website Security Test