Copyright foto Corine: Stan Bouwman
Wanneer wist je dat je schrijver wilde worden en waarom koos je voor thrillers?
Toen ik mijn eerste Agatha Christie had gelezen, Tien kleine negertjes, dacht ik: ah, wat gaaf, dat wil ik ook. Al vond ik Pippi Langkous ook geweldig. Christie was mijn trigger zelf te gaan schrijven, en het was niet eens een keuze, maar heel vanzelfsprekend, dat het spannende verhalen moesten worden.
Een duister pad speelt zich veelal af in een psychiatrische inrichting. Het voelt alsof je als lezer aanwezig bent in het gebouw en samen met de patiënten in een kring zit. Hoe heb je hiervoor (en de rest van het verhaal) research gepleegd om het zo levensecht te krijgen?
Het is niet zozeer de research die het levensecht maakt, maar de manier waarop de kennis en fantasie het verhaal maken, denk ik. De (filmische) schrijfstijl, dus. Het kasteel bestaat niet, de instelling Groot Loenen met de behandelingen zonder enige medicatie evenmin. De personages zijn ook fictief. Maar als het levensecht aanvoelt en je laat je meeslepen in het verhaal, dan is mijn missie geslaagd, dankjewel.
Het boek is het eerste deel van een nieuwe serie over Faye van Laar. Wist je direct dat het een serie zou worden?
Het is een serie in wording, Faye en haar medepatiënten in Groot Loenen komen terug in de luisterserie van Storytel die in augustus online komt. Faye speelt dan een bijrol, de hoofdrol is weggelegd voor medepatiënt Lisa. Samen met Simon te Bresser krijgt ze het flink voor de kiezen. Na Een duister pad in augustus gaat het verder met In dichte mist!
Ik ben nu langzaamaan aan het nadenken over een vervolg met Faye in de hoofdrol. Dat ik meer dan één verhaal met haar zou willen schrijven, wist ik al vrij snel nadat ik haar personage had bedacht.
Wat is jouw duistere kant?
Die heb ik niet. Ik ben (niet verder vertellen) eigenlijk gewoon een heel aardig mens. En nu even serieus: iedereen heeft een duistere kant, ik denk dat die van mij naar boven komt als je een van mijn dierbaren iets aan zou doen. Dan zou ik best eens erg wraaklustig kunnen worden, ben ik bang. Iedereen is zelfs in staat tot moord, daar ben ik van overtuigd, al zal het triggerpoint niet bij iedereen hetzelfde zijn.
Faye heeft verschillende eigenschappen. Welke eigenschap van haar zou jij graag willen hebben en welke eigenschap van jou zit ook in Faye?
Faye zegt op enig moment in het verhaal:
“Als iemand me weleens vraagt wie ik ben, dan zeg ik: ik ben Faye en ik woon in een kasteel. Dan krijg ik als reactie een meewarig lachje en ik zie ze denken: natuurlijk, schat, en zal ik nu wat mannen in witte jassen roepen?”
Faye is een borderliner, kan niet functioneren in de normale maatschappij en ik ben dolblij dat ik die psychische stoornis niet heb. Ze is ook een beetje ongrijpbaar, zelfs voor mij, en dat fascineert me enorm. Maar of ik een van haar eigenschappen zou willen hebben? Nee, hooguit haar talent voor tuinieren, dat ontbreekt bij mij totaal.
Haar liefde voor de natuur heeft ze wel van mij. Al onderscheid ik amper een tulp van een roos. Ik hou erg van de hei, de bossen en vooral de stilte, zoals je die bijvoorbeeld op de Veluwe nog aantreft.
En ik herken iets van haar verlatingsangst uit mijn eigen jeugd en jong-volwassenheid. Daar heb ik wel een beroep kunnen doen op mijn eigen ervaringen.
Hoe ziet je schrijfproces eruit?
Het verschilt nogal eens: de ene keer is de plot er als eerste, de andere keer een personage. Maar de inspiratie voor mijn verhalen komt altijd uit het nieuws. Ik bewaar artikelen die me intrigeren, die zich in mijn hoofd nestelen en me niet meer loslaten. Daarmee wil ik dan graag een fictief verhaal schrijven dat niet alleen spannend is, maar ook iets extra’s biedt voor de lezer. Iets om nog eens over na te denken, een mening over te vormen. Zoals ik bijvoorbeeld in Het kwaad in ons een plot heb bedacht over adoptie in relatie tot (een verhoogde kans op) criminaliteit.
Bij Een duister pad was eerst het personage er. Faye. Een dertiger met een borderlinestoornis. Zo iemand groeit, in mijn gedachten, gaat leven. De setting had ik ook vrij snel helder: Faye woont haar leven lang al in een psychiatrische inrichting.
Voor de plot heb ik enkele thema’s samengevoegd om er een spannend geheel van te maken. Zoals de risico’s van het gebruik van antidepressiva. Een onderwerp dat regelmatig opduikt in de media, van zelfmoord en moord tot een aanklacht tegen het farmaceutisch bedrijf dat Seroxat op de markt brengt.
En de invloed van voeding op onze geest. Daaruit ontstond het idee voor een instelling waar onderzoek wordt gedaan naar alternatieve behandelingen van psychische stoornissen.
Als je één boek mag kiezen voor een verfilming, welke zou dit zijn en waarom?
Dan kies ik voor Een duister pad. Tot voor kort had ik meteen verwezen naar de Haider-serie, maar nu ik Faye heb gecreëerd, zou ik wel benieuwd zijn hoe zij tot leven wordt gewekt op een scherm.
Je hebt verschillende Awards en nominaties op je naam staan. Welke prijs zou je graag willen winnen?
Elke nominatie en prijs is een blijk van erkenning, van jury of publiek, beide vind ik eervol en ik ben er best trots op. Als ik het nu wat groter mag gaan zien, zou ik kiezen voor de Edgar Allan Poe-award, omdat dat dan ook betekent dat een van mijn boeken in het buitenland succesvol is. Het is ook mooi om wat te wensen over te houden.
Heb je wel eens overwogen om een uitstapje te maken naar een ander genre, b.v. young adult?
Ik schrijf de verhalen die ik wil schrijven, en daar hoort een etiket op. Soms vind ik dat weleens jammer. In Nederland moet je in een hokje passen, terwijl elk goed verhaal conflict nodig heeft om boeiend te zijn, dat geldt niet alleen voor thrillers. En thrillers moeten wat mij betreft ook gelaagd zijn, de personages mooi uitgediept, het plot goed doorwrocht en de taal meeslepend en origineel, net als in een goede roman.
Je mag één dag ruilen met iemand. Wie zou dat zijn, waarom en wat zou je gaan doen?
De directeur van een gerenommeerde buitenlandse uitgeverij, liefst een die in meerdere landen actief is zoals Random House, die de De Winters heeft uitgegeven in Duitsland. En dan zou ik onmiddellijk de rechten van Een duister pad kopen. En alle delen die nog gaan verschijnen.
Welke vraag hoop je dat nooit wordt gesteld en wat is daarop je antwoord?
De vraag die ik nooit gesteld zou willen krijgen is: waarom ben je gestopt met schrijven, of waarom is dit je laatste boek? Mocht die toch ooit van toepassing zijn, dan sta ik hopelijk op het punt van definitief omvallen.
Wil je zelf nog iets zeggen tegen de lezers van vrouwenthrillers?
Ik hoop dat jullie ook kennis gaan maken met Faye van Laar. Dat je met haar gaat meeleven in Een duister pad. Bijvoorbeeld omdat ze erg onconventioneel is… als ik nog een stukje mag citeren:
“Hij kijkt me verbouwereerd aan, in totale ontzetting. Langzaam zie ik hem bleker worden. Ontzetting maakt plaats voor ongeloof en vervolgens voor doodsangst. Een besef van eindigheid. Het is prachtig om te zien, die verandering in zijn gezicht, ik staar er gefascineerd naar.” – Faye van Laar
Bedankt voor je antwoorden, Karin
Graag gedaan, Corine
