Joris trekt een wenkbrauw op.

  ‘Meedenken over de verhaallijn? Dat zou voor het eerst zijn dat jij iemand anders mee laat denken over wat dan ook dat met jouw boeken te maken heeft.’ 

  Sanne zucht. Haar zoon heeft gelijk. Haar boeken, en haar hele schrijfproces zijn heilig. 

  Ze had er regelmatig ruzie over met haar ex, als hij iets voorstelde en zij dan snauwde: ‘Ga zelf een boek schrijven als je het zo goed weet.’ Misschien was dit niet het beste excuus dat ze had kunnen verzinnen. Ze legt de telefoon weer aan de kant.

  ‘Nou, hoe dan ook, misschien ga ik het wel doen. En nu wil ik weten welke pizza jullie willen zodat ik die kan bestellen.’ Maartje rent weg om de flyer van de pizzeria te zoeken terwijl Joris via thuisbezorgd.nl op zijn telefoon door het aanbod van de pizzeria scrolt. 

Met een droge mond pakt Sanne de telefoon weer op om de berichten van de blogger nog eens te lezen. Haar ogen glijden over de tekst. Nee, ze heeft het niet verkeerd gezien, het staat er echt. Ze kijkt nog eens naar zijn foto, in de hoop dat ze iets bekends ziet. Dat ze ineens, als bij toverslag weet wie hij is, en wat zijn bedoeling is met deze berichten. Maar er gaat geen belletje rinkelen. Wie die man ook is, en wat hij ook met haar van plan is, hij is niet iemand die ze kent. Of hij gebruikt een foto van iemand anders. Dat kan ook nog. 

 Als je niet doet wat ik vraag, zou je daar nog wel eens heel veel spijt van kunnen krijgen. 

Haar eerste ingeving, om hem gewoon te blokkeren en te doen of dit allemaal niet is gebeurd, verwerpt ze meteen als ze de tweede regel ziet. 

We weten allebei dat jij niet zo netjes bent als je jezelf voordoet.  

Ze slikt, en kijkt met een schuin oog naar Joris die in zichzelf zit te mompelen over tonijn of shoarma. 

  Sanne weet dat haar imago, iets wat ze zorgvuldig opbouwde vanaf het moment dat ze begon met schrijven, compleet haaks staat op hoe ze in het dagelijks leven is, maar buiten haar ex en kinderen zijn er weinig mensen die dat ook weten. Wat wíl deze man van haar?

  Maartje komt met de flyer in haar hand terug de keuken in lopen. Ze wappert ermee naar Sanne. ‘Mag ik Hawaï met extra ananas?’ 

  Sanne knikt. Het maakt haar niet uit wat ze nemen, deze berichten ontcijferen staat op dit moment hoger op haar prioriteitenlijstje dan het pizzabeleg van haar kroost. Ze moet erachter zien te komen wat die man precies weet en waarom hij juist nu heeft uitgekozen om haar deze berichten te sturen. 

  Joris tikt iets in op zijn telefoon en steekt hem in de lucht met het scherm naar haar toe. Een site met een schreeuwerige oranje achtergrond lacht haar toe. 

  ‘Dat kan best via deze app mam, dan hoef je niet eens te bellen én kunnen we precies zien hoe lang het nog duurt voor de bezorger aan de deur staat.’

  ‘Doe maar.’ 

  Eigenlijk heeft ze zelf helemaal geen honger meer, maar ze wil geen argwaan wekken tot ze weet wat de vreemde blogger met zijn berichten wil bereiken. Dit hele gedoe werkt haar op haar zenuwen. 

  ‘Ik wil graag een pizza met parmaham, rucola en veel parmezaanse kaas.’ Joris zoekt de pizza meteen op.

  ‘Gelukt! Mag ik met jouw Ideal betalen als de bestelling compleet is?’ Sanne knikt afwezig. ‘En mag er een dessert bij?’ Opnieuw knikt ze. Maartje en Joris kunnen niet geloven dat ze zoveel geluk hebben en buigen zich meteen over de bestellijst op zoek naar de lekkerste toetjes.

  Als Sanne’s telefoon begint te piepen ten teken dat er weer een bericht binnen is gekomen, loopt ze met haar telefoon naar de woonkamer. Haar vingers trillen als ze het bericht openklikt. Het is weer van hem. 

Je kunt me nu wel negeren, maar je zult een keer moeten antwoorden. 

Haar maag krimpt samen en ze kijkt naar de telefoon in haar hand alsof het een bom is die elk moment af kan gaan. Hij kan toch niets weten over… Ze hebben toch alle sporen gewist?

  Terwijl haar kinderen kibbelen in de keuken over welke desserts ze zullen nemen, laat Sanne zich achterover op de bank vallen. 

Of denk je dat Maartje en Joris willen horen wat hun ouders al die tijd verborgen hebben gehouden?  

Dit was waar ze al die tijd al bang voor was. Vanaf het moment dat haar eerste boek een beetje bekendheid kreeg en haar naam steeds vaker in de krant verscheen. Dat het ooit zou opduiken en haar zou achtervolgen. Sanne weet zeker dat de namen van haar kinderen nooit in de media zijn geweest en ook op haar Facebook post ze nooit iets over hen. Als ze al in een vlog voorkomen noemt ze hun namen niet. Ze zijn niet te vinden op social media en hebben de achternaam van hun vader, terwijl zij bekend is geworden onder haar meisjesnaam. Wie deze persoon ook is, ze weet dat het iemand is die haar moet kennen.

  Hoe vervelend het ook is wat ze nu moet doen, ze weet dat ze niet anders kan. Ze bijt op haar lip als ze het maar al te bekende telefoonnummer intoetst en ze had er echt heel veel voor over als ze dit gesprek niet zou hoeven voeren. De telefoon gaat over. Één keer. Twee keer. En dan neemt hij op.

   ‘Is er iets met de kinderen?’

   ‘Nee. Maar…’ 

   Zijn stem klinkt geagiteerd. 

‘Je weet dat we hebben afgesproken dat je me alleen zou bellen als er iets met de kinderen aan de hand is.’ Hij slaakt een diepe zucht en ze hoort dat hij zijn hand door zijn haar haalt, iets wat hij ook al deed als hij telefoneerde toen ze nog getrouwd waren. Ze schraapt haar keel. Vroeger hielden ze zoveel van elkaar. Hoe kan het dat hij tegenwoordig klinkt alsof hij wil dat hij haar helemaal nooit had leren kennen? 

   ‘Geloof me, ik had dit telefoontje ook liever niet gepleegd, Patrick. Ik kan niet anders. Iemand stuurt me berichten.’

   ‘Wat voor berichten?’

   ‘Dreigende berichten. Hij weet het.’ 

   Even zegt hij niets. Ze ziet hem bijna voor zich, met zijn rommelige blonde haar dat in pieken rechtop staat omdat hij er herhaaldelijk met zijn vingers doorheen harkt. Ze kan de radertjes in zijn hoofd bijna op hun plaats horen klikken op het moment dat het tot hem doordringt waarover ze het heeft. 

   ‘Hij weet het? Wie weet het? We hebben er toch voor gezorgd dat niemand er ooit achter zou komen?’ 

   Er klinkt lichtelijke paniek door in zijn normaal zo rustige stem.

   ‘Ik weet niet wie hij is. Ik ken hem niet. Maar ik denk dat je hierheen moet komen, zo snel mogelijk en dat we het de kinderen moeten vertellen voor hij zijn dreigement waarmaakt en het zelf doet.’ 

   Zonder zijn antwoord af te wachten, drukt ze het gesprek weg. Patrick weet dat dit menens is en ze verwacht dat hij binnen een half uur aan de deur staat. Waarschijnlijk is hij er nog eerder dan de pizzabezorger. 

   Of het de plotselinge stilte is, of het feit dat Maartje en Joris het niet meer over pizza hebben in de keuken, of de beweging in haar ooghoek, maar iets maakt dat ze naast zich kijkt en haar kinderen in de deuropening ziet staan. Ook dat nog. Hopelijk hebben ze haar laatste woorden tegen hun vader niet gehoord. 

   ‘Dat je ons wát moet vertellen?’

   Verdorie. 

   Haar telefoon gaat. Blij met de afleiding en de paar minuten uitstel draait Sanne zich om. Ze drukt zonder te kijken op het groene hoorntje, in de veronderstelling dat het Patrick is om te zeggen dat hij niet kan komen omdat hij al plannen met zijn nieuwe vriendin heeft. Die vriendin wiens bestaan niet eens belangrijk genoeg was om zijn ex-vrouw over te vertellen.

   Ze steekt haar vinger op naar kinderen als teken dat ze even moeten wachten. 

   Als het stil blijft kijkt ze op de telefoon. 

   Onbekend nummer. Patrick belt altijd met een zichtbaar nummer. De haartjes op haar arm komen langzaam overeind en een onaangename rilling die in haar nek begint, trekt door haar lichaam. Om aan de blikken van haar kinderen te ontsnappen, loopt Sanne de gang in met de telefoon in haar hand. Pas als ze de deur achter zich dicht heeft getrokken, duwt ze de telefoon dichter tegen haar oor. 

   Nee, het is niet stil, er klinkt een rasperige ademhaling in de verte.

   ‘Wat wil je van me,’ vraagt ze de geheimzinnige beller. 

   Er komt geen antwoord, alleen wordt het gehijg een beetje luider. 

   ‘Waarom doe je dit?’ 

   Nog steeds zegt hij niets. 

   ‘Dan hang ik nu op.’ 

   ‘Nee!’ De stem klinkt diep, donker en komt haar net als de foto van de blogger niet bekend voor.

   ‘Hoe kom je aan mijn nummer en waar gaat dit in godsnaam over? Ik heb helemaal geen tijd voor deze onzin.’ 

   De man klinkt alsof hij een zakdoek over de microfoon van zijn telefoon heeft gelegd, want zijn stem komt van ver en hij is moeilijk te verstaan. 

   ‘Daar zul je nog wel achter komen. Ik weet je te vinden. Ik ben altijd in de buurt. Vanaf nu heb je geen seconde rust meer.’ 

   Met een gefrustreerde gil gooit Sanne de telefoon tegen de muur. Ze hoort het scherm barsten en de telefoon valt in stukken. Ook dat nog. Ze moet eens leren om haar woede een beetje in bedwang te houden. Als ze dat eerder had gedaan, dan had ze nu ook niet in dit schuitje gezeten. 

   De deur vliegt open. Als een ridder op het witte paard gaat Joris voor zijn moeder staan. Zijn ogen schieten van links naar rechts en zijn vuisten zijn gebald, alsof hij zoekt naar iemand om voor zijn kop te slaan.  

   ‘Rustig maar, ik zag een spin en toen liet ik mijn telefoon vallen.’ Sanne werpt een veelbetekenende blik op haar jongste en hoopt dat hij zo verstandig is om er niets over te zeggen dat de telefoon wel drie meter verderop ligt. Hij trekt weer een wenkbrauw op, maar zegt niets als Maartje de gang in huppelt.

   ‘Is dat de pizza al? Ik heb honger!’ 

   Sanne raapt op haar knieën de stukjes van de vernielde telefoon op. Lekker handig. Nu kan ze zijn dreigementen helemaal niet meer lezen. En als ze niet reageert wanneer hij een bericht stuurt of belt, wie weet wat hij dan doet. Daar hoeft ze niet lang op te wachten. De telefoon van Joris piept. 

   ‘Ha, dat is zeker een bericht hoe lang de pizza nog duurt,’ zegt hij met een verlekkerde blik. 

   Ze ziet hoe er een fronsrimpel op zijn gezicht verschijnt voor hij de telefoon met het scherm naar haar draait.

   ‘Weet jij wat dit te betekenen heeft?’ Op het scherm van haar zoons telefoon beweegt een gifje van een waarschuwende wijsvinger heen en weer. Sanne ziet het scherm veranderen voor haar ogen. Op een zwarte achtergrond verschijnen rode letters. 

‘Shit, mijn telefoon is gehackt!’ roept Joris uit. 

  Hij drukt zijn telefoon uit en ziet dan pas dat Sanne tegen de muur naar beneden is gezakt en met haar hoofd in haar handen zit te huilen.   

  ‘Mam? Zo erg is het nou ook weer niet! Ik kan hem gewoon opnieuw installeren hoor!’

  Hoe heeft dit allemaal zó snel uit de hand kunnen lopen? Vanochtend was haar grootste probleem nog hoe ze zoveel mogelijk volgers voor haar boek kon krijgen en wat ze voor vlog moest opnemen. Nu heeft ze een of andere gek achter zich aan. Met een bruusk gebaar veegt ze de tranen uit haar ogen. Maartje en Joris mogen hier niet in betrokken worden. ‘Dat krijg je ervan als je allemaal van die apps op je telefoon zet,’ zegt Sanne tegen Joris. ‘Dan haal je vroeg of laat allemaal rotzooi binnen.’ 

De bel gaat …

Voor hoofdstuk 3 klik hier