Geef de pen door...13
Door: Tamara Haagmans op 9 september 2018

Geef de pen door... is een schrijfproject waarbij tien auteurs hun krachten hebben gebundeld om gezamenlijk een spannende vrouwenthriller te schrijven. Een idee dat spontaan is ontstaan en waar de tien auteurs enthousiast aan willen meewerken.

De auteurs die meedoen zijn: Gaby Rasters, Tamara Haagmans, Esther Boek, Janneke Bazelmans, Antoinette Kalkman, Tamara Onos, Saskia Oudshoorn, Barbara Sevenstern, Jojanneke Buschgens en Ingrid Mulder.

Elke twee weken zal er een vervolg verschijnen waarbij de auteurs uitgedaagd worden verder te schrijven op de gedeeltes die een andere auteur heeft geschreven. Het is een experiment en we zijn allemaal benieuwd wat voor verhaal hieruit gaat rollen... 
Lezen jullie mee?


Voor hoofdstuk 12 klik hier



Tamara Haagmans is getrouwd, moeder van een zoon van vijftien en boeken zijn haar grote passie. Of het nu om lezen of schrijven gaat, ze is gek op letters en alles dat daarmee te maken heeft. Als ze niet schrijft werkt Tamara voor stichting Coriovillum. Voor meer info over Tamara kun je kijken op http://www.tamarahaagmans.nl. 

Als Tamara ergens haar zinnen op zet dan krijgt ze het, en is ze niet bang om hard te werken om dat doel te bereiken. Na het winnen van een paar schrijfwedstrijden heeft ze eindelijk voet aan de grond in boekenland en groeit haar fanbase gestaag. Tamara schrijft voornamelijk romantiek en erotiek, en haar Young Adult debuut Ctrl alt delete komt in juni uit. In 2018 verschijnen 5 boeken van haar hand, en maakt zij deel uit van verschillende projecten waaronder dit project.

Je kunt Tamara op facebook volgen via de volgende pagina: https://www.facebook.com/Tamarahaagmans/ 

Hoofdstuk 13 - Tamara Haagmans


Abel staat met allebei zijn handen onder zijn neus gedrukt als Patrick de keuken in komt rennen.  
  ‘Wat is hier aan de hand?’ brult hij, terwijl zijn ogen van de een naar de ander schieten. Als hij ziet dat het bloed langs Abels hand naar beneden drupt net als die avond jaren geleden gaat een van zijn mondhoeken een stukje omhoog. Hij loopt naar een van de keukenkastjes en pakt er een theedoek uit, die hij onder luid protest van Sanne in Abels hand drukt. ‘Hier, voor je de vloer verpest.’ Hij grinnikt naar Sanne. ‘Nooit geweten dat jij zo’n goede rechtse hebt.’ Er klinkt bewondering in zijn stem door. Dan draait hij weer terug naar Abel. ‘En jij, ons huis uit. We hebben genoeg van jou gepikt.’ 
   Sanne staat nog steeds vol verbazing naar haar eigen hand te kijken. Het was helemaal niet haar bedoeling om zo hard te meppen, maar net zoals vroeger weet Abel nog steeds welke knopjes hij moet drukken om haar helemaal door te laten draaien. Ze wil hem nog veel meer pijn doen. Ze schrikt van de gedachte. Abel is bij de zaak betrokken, maar hij is niet degene die hen terroriseert. Hij is hun alleen maar tot last. Op dit moment kunnen ze niemand vertrouwen. 
   ‘Sinds wanneer is dit weer jouw huis? ’ Abels stem klinkt nasaal en gedempt door de theedoek die hij nog steeds voor zijn neus en mond houdt. Hij kijkt Patrick uitdagend aan maar als die zijn ogen niet neerslaat, wendt hij zich tot Sanne. ‘Sanneke? Zeg jij ook eens iets?’ 
   Ze haalt haar schouders op. Wat ze nu tegen hem wil zeggen zou geen goed voorbeeld voor Maartje en Joris zijn. Patrick heeft gelijk, het is beter voor iedereen dat Abel gaat. Als het een bekende is, en dat kan bijna niet anders meer, komt Abel nog wel aan de beurt. Ze waren allemaal schuldig, dus waarom zouden zij en Patrick als enige moeten boeten? Diep van binnen weet ze het ook wel. Haar boek. Dáárom. Daar kan ze met de beste wil van de wereld de anderen niet de schuld van geven.
    ‘Ik heb gezegd dat je me geen Sanneke meer moet noemen,’ zegt ze zacht tegen Abel. Misschien wacht hun stalker nog ergens in de buurt en gaat hij achter Abel aan als hij hem naar buiten ziet komen. Het is een gok, maar wel een gok die ze wil nemen. Als hij hen echt kwaad wil doen om wat er toen gebeurde, dan is de kans dat hij Abel te grazen neemt een stuk groter omdat hij alleen is. ‘Ik ga terug naar de kinderen, voor ze de keuken in komen en kijken waar al die herrie vandaan komt.’ Ze wijst naar de bloeddruppels op de grond. ‘Ruim dat op voor je vertrekt en maak in vredesnaam je gezicht schoon. Ik wil niet dat ze van je schrikken als je op weg naar de voordeur bent.’           Even lijkt het alsof Abel niet gaat. Hij blijft haar aankijken, en als ze alleen was geweest was ze misschien gezwicht en had ze hem laten blijven. 
   ‘Oprotten. Je hebt haar gehoord. We lossen het samen op.’ Als Abel zich bukt om met een woedend gezicht het bloed op te poetsen met de theedoek, vormt ze met haar lippen de woorden Dank je wel tegen Patrick zonder dat Abel het ziet. Hij geeft haar een knipoog. 

1992 

‘Ja,’ is alles wat er over haar bevende lippen komt. Als ze héél eerlijk is zou ze hier met niemand anders willen zijn dan met Patrick. Ze moet er niet aan denken dat ze hier met Abel was achtergebleven. Het water ruist zachtjes op de achtergrond. Op elke andere avond, in elke andere situatie, zou ze het romantisch hebben gevonden. Nu maakt het haar doodsbang. 
   ‘Moeten we niet iets doen?’ vraagt ze met een blik op het donkere water. Maar wat zouden ze kunnen doen? Ze slaakt een diepe zucht. Ze zouden de politie kunnen bellen. Dan zouden ze allemaal verklaringen moeten afleggen waar alleen maar een hoop gedoe van zou komen. Ze zou moeten uitleggen waarom Rob Abel had geslagen, en ze zou ook moeten toegeven wat ze met Monica wilde doen. 
   Patrick loopt om het vuur heen en pakt haar handen vast. Ze trillen, net als die van haar. Hoewel hij overtuigend probeert te zijn, is de twijfel hoorbaar in zijn stem. ‘Je hebt gehoord wat Rob zei. Monica had vast genoeg van die domme spelletjes en is er tussenuit geknepen toen niemand oplette.’ Zo staan ze een paar minuten over het water te staren. 
   ‘Als ze in het meer was hadden we gespetter gehoord toch?’ 
   De grijns verdwijnt van Patricks gezicht. Hij draait Sanne om, tot ze allebei met hun rug naar het water staan en de vlammen hun gezichten verlichten. Hij pakt haar bovenarmen zo stevig vast dat Sanne een kreun niet kan onderdrukken. Dat worden morgen vast blauwe plekken. Zijn gezicht vertrekt en even is ze bang dat hij haar door elkaar wil rammelen. Hij kijkt haar diep in haar ogen en spreekt elk woord met nadruk uit. ‘Monica is thuis. Laten we het over iets anders hebben.’ Zonder op antwoord te wachten drukt hij zijn lippen op die van Sanne.

 *** 

‘Mam?’ Maartje kijkt haar vragend aan als Sanne de kamer inkomt. 
   Ze was het bijna vergeten dat ze het verhaal nog moest afmaken en dat haar kinderen vol spanning zaten te wachten totdat zij zou vertellen hoe het afliep. Wat had ze er niet voor over gehad om dat niet te hoeven doen. Ze hoopt dat haar kinderen niet teveel hebben kunnen horen van het gesprek in de keuken. Ze schudt met haar hoofd en dat moment komt Abel uit de keuken met Patrick in zijn kielzog. Patricks hand op zijn schouder lijkt een vriendschappelijk gebaar maar Sanne weet wel beter: Patrick heeft Abel stevig vast en dwingt hem naar de deur.  
   ‘Hij gaat even naar de huisarts,’ zegt Patrick met een knipoog. In zijn hand heeft hij de bebloede theedoek en Sanne ziet hoe Maartjes ogen groot worden als ze zich realiseert wat de rode vlekken op de theedoek zijn. 
   Vreemd, hoe haar kinderen de ergste horrorfilms kunnen kijken zonder een krimp te geven, maar wit wegtrekken bij het zien van echt bloed. Dan is Abel weg en horen ze de voordeur dichtslaan.
   ‘Als papa terug is, vertellen we jullie de rest.’ Ondertussen draaien haar hersenen overuren om te bedenken wat ze moet vertellen. Iets om de kinderen zoet te houden, maar niet de waarheid. Nu Abel weg is, hoeven zij en Patrick niet meer te vertellen wat er écht is gebeurd die avond. Op dit moment is het veel belangrijker dat ze erachter komen wie die man is, wat hij van hen wil, maar vooral wat hij weet. 
   ‘We gaan een paar regels afspreken,’ zegt Sanne als Patrick zich weer bij hen voegt. ‘Totdat we weten wat die idioot van ons wil, gaan jullie niet meer naar buiten.’ 
   Joris springt op van de bank. ‘No way mam! Dat kun je echt niet maken. Ik moet…’ 
   Voor hij zijn zin kan afmaken steekt Patrick zijn vinger omhoog. ‘Je moeder heeft gelijk. Dit begint uit de hand te lopen en wie weet waar die vent toe in staat is. Dat hij jou aangesproken heeft gaat te ver. Ik bel de school dat jullie allebei ziek zijn en je moeder en ik gaan een plan maken.’ 
   Ineens ziet hij dat Maartje veelbetekenend haar wenkbrauwen optrekt en Joris een stomp geeft. ‘Ik zei het toch?’ jubelt ze. ‘Ze gaan een plan maken. Sámen.’ Haar glimlach is zo breed dat haar gezicht bijna in tweeën splijt. ‘Ze hebben al zo lang niets meer samen gedaan. Weet je nog wat ik zei?’  
  Patrick kreunt als hij zich realiseert dat zijn kinderen denken dat hun ouders weer iets voor elkaar gaan voelen. Sanne werpt hem een waarschuwende blik toe en net als vroeger begrijpt hij haar zonder dat ze iets zegt. Als ze denken dat hun ouders misschien weer bij elkaar komen, denken ze in elk geval niet meer aan de hele situatie. Hij knikt. Onzichtbaar voor de kinderen, maar duidelijk genoeg voor Sanne. 
    ‘Maar wat is er nu met die man, mam? En wat wilden jullie ons vertellen?’ 

1992 

Sanne blijft verstijfd staan, met Patricks lippen op die van haar. Zijn greep verslapt en hij laat zijn handen langs haar armen naar beneden zakken. Met het puntje van zijn tong likt hij over haar lippen. Hij is onhandig, klunzig bijna, als hij haar lichaam tegen zich aantrekt. Sanne sluit haar ogen. Misschien, als ze zich laat meevoeren door zijn zoen, dat ze dan niet meer aan de rest denkt. Dat alles naar de achtergrond verdwijnt. Dat het vanzelf oplost. Zijn handen dwalen richting haar kont en zijn voorhoofd leunt tegen het hare als hij beverig uitademt. Het is geen zelfverzekerde, stoere zoen die haar tenen laat omkrullen, maar eigenlijk is het best lekker.  
   Ineens horen ze geritsel in de bosjes. Als door een wesp gestoken trekt Patrick zich terug en tuurt het donker in. 
  ‘Wie is daar?’ roept hij in de richting waar het geluid vandaan komt. Er komt geen antwoord. ‘Monica? Ben jij het?’ Weer reageert er niemand. ‘De show is voorbij, dus kom maar gewoon tevoorschijn, voor ik die struiken in duik en je een pak slaag geef.’  
   Als het stil blijft zet hij een paar stappen naar het donkere bos. ‘Blijf hier en wacht op mij,’ bijt hij Sanne toe en dan zet hij het op een rennen, de struiken in. 
   Zuchtend laat Sanne zich zakken op de grond naast het vuur. Patrick had een betere dag kunnen uitzoeken om zijn mannelijkheid te bewijzen en achter het geluid aan te gaan. Ze trekt haar knieën zo hoog mogelijk op en slaat haar armen eromheen. Ze is niet bang uitgevallen, maar na alle gebeurtenissen vandaag is ze toch liever niet alleen. Waarschijnlijk is het een hert, of misschien een wild zwijn en geeft Patrick het over een paar minuten wel op en komt hij terug. Ze hoort voetstappen komen uit de richting vanwaar Patrick net verdween, en Sanne slaakt een zucht van opluchting als er ineens een stem, die niet van Patrick is, van uit de stilte achter haar klinkt. 

‘Zo, wat zit jij hier nog in je eentje te doen?’

Klik hier voor hoofdstuk 14

Tamara Haagmans

Niets van wat hier geschreven wordt mag openbaar worden gemaakt door middel van druk, fotokopie, internet of op welke andere wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van VrouwenThrillers.nl en de auteur. 

Ondanks dat het geschrevene met alle zorgvuldigheid wordt geredigeerd kan er toch een foutje in de tekst zijn achtergebleven. Bij constatering daarvan zouden wij het op prijs stellen dit aan ons door te geven en een mail te sturen naar info@vrouwenthrillers.nl. Ook voor eventuele op-en aanmerkingen kan er gemaild worden naar het genoemde mailadres.



Bezoekersreacties:
Website Security Test