Voor hoofdstuk 17 klik
hier
Barbara Sevenstern is freelance communicatie specialist, schrijver en levensgenieter. Overigens niet noodzakelijkerwijs in deze volgorde. Als blogger schrijft ze teksten voor diverse online platforms en (zakelijke) websites. Op haar eigen website lees je openhartige verhalen over schrijverschap, ouderschap en het belang van tijd voor jezelf. Een speciaal project zijn de blogs over de impact van een kind met ADHD en ODD, waarvan een deel ook terug te vinden is op JM Ouders.
Momenteel legt ze de laatste hand aan haar thriller Familiegeluk.
Sanne heeft het filmpje al minstens drie keer afgespeeld, wanneer het geluid tot haar doordringt. Haar vaste lijn, ooit aangelegd om bereikbaar te zijn voor haar ouders. Als ze opneemt, klinkt de zo bekende stem hard in haar oor.
‘Waarom negeer jij je mobiel? Of is dat onderdeel van de crisis?’
‘Patrick…’
‘Nee, nu eens even geen Patrick. Ik ben het zat elke keer op te moeten draven. Jij moest zo nodig dat boek schrijven, het wordt tijd dat je ook verantwoordelijkheid neemt voor de consequenties ervan.’
‘Patrick ...’
‘Nee Sanne, Joris kan vanavond niet bij mij slapen.’
‘Patrick, luister nou!’ Ze hoort zelf hoe hysterisch ze klinkt en haalt diep adem voordat ze doorpraat. ‘Joris is niet bij mij. Hij is bij de boekenblogger, samen met Maartje en nog wat andere kinderen.’
De stilte die volgt, is beladen. Dan hoort ze hem zuchten. ‘Oké, wat ik nu ga zeggen, mag ik je eigenlijk niet vertellen. Maar gezien je nogal dramatische reactie, denk ik dat het goed is om in ieder geval een tipje van de sluier op te lichten. Maartje en Joris zijn gevraagd auditie te doen voor de verfilming van Verdronken waarheid. Ze wilden je ermee verrassen als ze door de selectie heen waren.’
Auditie? Sanne sluit haar ogen. Voor de zoveelste keer die dag begint de wereld om haar heen te tollen.
‘Wie heeft je dat verteld?’ weet ze zwakjes uit te brengen.
‘Joris. En ik heb het castingbureau vandaag zelf nog aan de telefoon gehad. Hij moest om vier uur in Amsterdam zijn. Zeg nooit meer dat ik niets voor je over heb, want ik heb m’n hele dag moeten omgooien om hem daar op tijd af te leveren. Daarna zou hij samen met Maartje en twee van de andere kinderen de trein terug naar huis nemen.’
‘Maar Maartje is bij Ellen. Ze gingen sporten.’
‘Dat was een smoes, zodat jij geen achterdocht zou krijgen. Volgens Joris moest ze zich veel eerder dan hij melden, anders had ik hem wel met haar meegestuurd.’
Sanne kreunt. Hoe kon hij zo naïef zijn geweest. Ze opent haar ogen en gaat rechtop zitten. Het is tijd om Patrick wakker te schudden.
Zit je achter een computer?’
‘Ja, sommige mensen zijn aan het werk.’
Ze negeert de sneer. ‘Ik stuur je nu een link toe, klik daar eens op. En zet je geluid aan.’
Ze hoort hem tikken. Dan de stem van Maartje, zacht op de achtergrond: ‘Kom maar op. De truth dit keer.’
‘So what?’ Patrick klinkt verveeld. ‘Zo’n livestream kan je ook achteraf bekijken en die bloggers moeten toch op een of andere manier aan hun aantallen komen.’
‘Hoor je niet wat ze zegt?’
‘Natuurlijk hoor ik dat. Blijkbaar zetten ze die castings tegenwoordig ook al online.’
‘Ik kreeg er een boodschap bij. “Wie niet de waarheid zegt, zal voor altijd zwijgen.” En die tekst …’
‘Sorry Sanne, maar zoals ik zojuist al zei, sommige mensen zijn aan het werk. Ik snap wat je zegt, maar die tekst komt op mij over als een onderdeel van de promotiecampagne. Verdronken waarheid, weet je nog. Ik belde je alleen om er zeker van te zijn dat Joris niet alsnog vanavond bij mij op de stoep staat, want ik heb andere plannen.’ En voordat ze nog iets kan zeggen, heeft hij de verbinding verbroken.
‘Fuck!’ Met een harde klap gooit ze de telefoon op het bureau voor haar. ‘En die tekst staat hier ook op mijn muur in lippenstift geschreven,’ had ze willen zeggen. Om nog maar te zwijgen over de oude Gazelle aan de schutting. Ze wist dat ze hem terug moest bellen, hij was hier even zeer bij betrokken als zij. Zij mocht dan het boek hebben geschreven, het was Patrick geweest die zesentwintig jaar geleden niet de politie wilde bellen. Patrick die Monica voor dood in de hut had achtergelaten. Ze staart naar het bevroren beeld op haar scherm. Een auditie voor de verfilming van haar boek? Zonder dat zij als auteur daarbij betrokken is? Ze gelooft er niets van, maar wat als het wel zo is? Haar blik glijdt van Joris en Maartje naar de vier andere kinderen rondom het kampvuur. Wie zijn zij?
***
‘Waarom mag Maartje weer de hoofdrol spelen?’ Het is Fleur die de vraag stelt, ze kijkt mevrouw de Wit uitdagend aan. Die trekt haar rechter wenkbrauw omhoog, tot een verbaasd boogje.
‘Wie zegt dat Monica een hoofdrol is? Weet je wat Fleur, jij mag Sanne zijn. En jij,’ ze draait zich om naar Jasmijn, ‘speelt Karien.’
Het jongere meisje kijkt verheugd. ‘Zo heet mijn moeder ook.’
Mevrouw de Wit glimlacht alleen maar. ‘Joris, jij lijkt me uitstekend geschikt om Patrick te spelen. Joeri, jij bent Rob en David is Abel.
’ ‘Net als mijn oom.’
Deze keer negeert mevrouw de Wit Jasmijns opmerking. Ze overhandigt de kinderen een nieuwe syllabus, waarbij ze hen een voor een strak aankijkt. ‘Jullie krijgen een kwartier om de tekst door te lezen. Daarna doen we een gezamenlijk doorloop en dan is het actie.’ En met die woorden draait ze zich om en verlaat de kamer, Ira op haar hielen.
Zodra de deur achter hen is dichtgevallen, draait Maartje zich om naar Joris. ‘De boekenblogger heeft jou klemgereden?’ Haar stem is een en al ongeloof.
‘Nee, die gast die zojuist de pizza’s kwam brengen. Ik herken hem aan dat blonde haar. Hij heeft sowieso een bekend gezicht.’
‘Dat is omdat hij onlangs ook pizza’s bij ons thuis heeft bezorgd. En hij is dus óók de boekenblogger die mama’s boek wil promoten.’ Maartjes gezicht licht op. ‘Daar is deze film natuurlijk onderdeel van.’
‘Dat zal best, maar hij doet me aan iemand denken. Iemand die ik ken.’ Joris pakt een stuk warme pizza uit een van de twee nieuwe dozen. ‘Irritant dat ik er niet op kan komen.’
‘Zullen we de nieuwe tekst doorlezen? Straks komt mevrouw de Wit terug voor de doorloop.’ Davids stem klinkt hard door de grote ruimte. Hij lijkt er zelf van te schrikken.
‘Zo heel veel anders is het niet,’ zegt Fleur onverwacht. ‘Die Monica is in het echt verdronken in dat ven waar ze waren. Dat is tenminste wat mijn moeder me heeft verteld.’
Maartje en Joris draaien zich gelijktijdig naar haar om. Het is Maartje die de vraag stelt. ‘Hoe bedoel je, wat je moeder je heeft verteld?’ ‘Precies wat ik zeg. Toen dat boek van jullie moeder uitkwam en zo’n hit werd, vertelde ze me dat het haar enorm deed denken aan een gebeurtenis tijdens hun eindexamenjaar.’ Ze snuift. ‘So much voor de originaliteit van een auteur, zal ik maar zeggen.’
‘Wat een onzin,’ doorbreekt Joeri onverwacht het gesprek. ‘Alsof een ven diep genoeg is om in te verdrinken. Iemand nog pizza?’
‘Ze is in ieder geval verdwenen en nooit teruggevonden,’ zegt Fleur bits, de doos die Joeri voor haar neus houdt, negerend.
‘Ik weet op wie die Ira lijkt.’ Joris stoot Maartje onverwacht hard aan. ‘Op meneer Jansen.’
‘Op wie?’
‘Meneer Jansen. Die gast van Nederlands.
‘O die.’ Maartje fronst haar wenkbrauwen. ‘Ga weg, je hebt gelijk.’
****
Aandachtig bestudeert Sanne de gezichten van de onbekende kinderen voor haar op het scherm. Twee jongens en twee meisjes in de leeftijd van Maartje en Joris. Ze slikt de brok die in haar keel opkomt weg. De smaak van ijzer doet haar herinneren aan haar val in de voortuin. Ze zal iets aan die gebroken tand moeten doen. Maar niet nu. Nu moet ze zeker weten dat haar kinderen veilig zijn. De wetenschap dat Patrick op de hoogte was van de castingopnames stelt haar enigszins gerust. Net als de aanwezigheid van de vier andere kinderen. Zij hebben tenslotte niets te maken met Sanne Vermeren en wat er werkelijk is gebeurd bij het ven al die jaren geleden.
Sanne vergroot het bevroren beeld voor haar. Iets in de houding van de jongen naast Maartje doet haar aan iemand denken. Terwijl ze voor de vierde keer de opname bekijkt, bestudeert ze aandachtig zijn gezicht. Dan fronst ze. Het zal toch niet waar zijn? Tegen beter weten in klikt ze een nieuw tabblad open. “Rob van der Meulen”, tikt ze in het zoekveld. Wederom levert de opdracht geen match. Moet ze dan toch zijn zus bellen? Een blik op haar horloge vertelt haar dat het inmiddels vijf uur is, nog even en ze zullen zich op haar werk gaan afvragen waar ze blijft. Ook dat zal moeten wachten. Gejaagd scrolt ze door de zoekresultaten tot ze bij de naam van Robs zus aankomt. Agatha Meijeringhe Lombarts. In Tokio is het nu twaalf uur ‘s nachts, niet echt het tijdstip voor een telefoontje. Een mailtje dan maar? Net als ze op de link wilt klikken, popt er rechtsonder het scherm een bericht op. Ze hoeft niet te kijken om te weten wie de afzender is.
'Tussen droom en werkelijkheid zit enkel de nachtmerrie van de waarheid.'
Wat bedoelt hij hiermee? Ze klikt op de tab met de website van de boekenblogger. Met trillende vingers ververst ze de pagina. Onmiddellijk wordt de video vervangen door een foto van Maartje, liggend op haar rug op de grond. Iemand heeft haar toegedekt en ze lijkt te slapen. Sanne staart naar het rood-wit geblokte patroon op het laken, de brok in haar keel is terug en deze keer krijgt ze hem niet weggeslikt. Dan glijdt haar blik omhoog, boven het serene gezicht van haar dochter hangt een dromenvanger. Met een kreun slaat ze haar handen voor haar gezicht, maar het beeld van Maartje wordt enkel vervangen door dat van Monica, levenloos op de grond in de hut. Haar plakkerige haar, haar witte gezicht en haar laatste stuiptrekking. Dat was tenminste hoe Patrick het noemde. Maar wanneer was hij een expert in overlijdenssymptomen geworden? En waar was hij, nu ze hem zo nodig had? In haar hoofd klinkt zijn stem, hard en onwrikbaar: ‘Vergeet niet, Sanne, we hebben een band; jij en ik. Wij met z’n twee. Vergeet dat nooit.'
Het geluid van de deurbel doet haar opkijken. Snel klikt ze de boekenblogger website weg. Dan loopt ze naar de deur.
‘Wat is er met jou gebeurd?’ Vanaf de deurmat kijkt Nico Jansen haar met grote ogen aan.
Shit. Ze was helemaal vergeten dat ze er uit zag als een gehavende panda, met haar gebroken voortand en met mascara doorgelopen ogen. ‘Ongelukje, het ziet er erger uit dan het is. Kan ik je helpen?’
‘Ik kwam kijken of het goed met je ging.’ Zijn stotter is sterker dan normaal. ‘Tenslotte reed ik je haast van je sokken.’
De man op de fiets. Ze was hem door alle andere gebeurtenissen alweer helemaal vergeten.
‘Was jij dat? Ik dacht al dat ik de persoon ergens van kende.’
‘Ik had natuurlijk moeten stoppen, maar ik moest ergens zijn en ik was al laat.’
‘No worries, ik leef nog.’
Nico kijkt haar weinig overtuigd aan en ze schiet ongewild in de lach.
‘Maak je niet druk, jouw onoplettendheid in het verkeer is het minste waar ik me deze dagen zorgen over maak.’
‘Is Maartje weer in de problemen?’
Je moest eens weten, denkt ze, maar hardop zegt ze ‘Nee, dat is opgelost. Kinderen hè, maar daar weet jij alles van.’
‘Jjja?’ De stotter is in alle hevigheid terug.
‘Natuurlijk. Als leraar Nederlands ben je een expert op het gebied van pubers.’
Een rode kleur trekt over Nico’s wangen. ‘Ach, ze weten je altijd weer te verrassen. Ook positief hoor.’ Hij duwt zijn bril hoger op zijn neus. ‘Geen vervelende berichtjes meer gekregen van die boekenblogger?’ vraagt hij dan onverwacht.
‘Dat heb je goed onthouden.’ Sanne kijkt hem verbaasd aan.
Hij haalt alleen zijn schouders op. ‘Jullie leken nogal ontdaan over het hele gebeuren. Dus ik dacht, als ik nog kan helpen met je computer of anderszins...’
Het idee komt onverwacht in haar op. Patrick zou het er niet mee eens zijn, maar had die niet juist gezegd dat het tijd werd dat ze zelf verantwoordelijkheid ging nemen?
‘Er is wel iets waarmee je me kunt helpen,’ zegt ze, terwijl ze de deur wijder opent. ‘Ik ben op zoek naar iemand van vroeger, maar hij lijkt onvindbaar.’
‘Iedereen is vindbaar op Internet, als je maar weet hoe je moet zoeken.’
‘Dat lijkt me dus ook.’ Sanne doet uitnodigend een stap naar achteren en Nico stapt de gang in.
‘Om wie gaat het?’ vraagt hij, terwijl hij haar de kamer in volgt.
Ze schraapt haar keel. Dit is het moeilijkste van haar verzoek. ‘Rob van der Meulen.’
Ze ziet herkenning langzaam over Nico’s gezicht glijden. Een scheef lachje verschijnt om zijn mond. ‘Rob? Als in ‘ik wil niet deugen Rob?
‘Ik denk dat we het over dezelfde persoon hebben.’
‘Die kan ik zeker voor je vinden.’ Nico gaat achter de laptop zitten. Hij lijkt volkomen op zijn gemak.
Sanne kijkt naar het beeldscherm waarop een serie van leestekens en woorden een zoekopdracht vormen. Onmiddellijk verschijnt er een nieuw zoekresultaat op het scherm.
‘Het is een kwestie van duidelijk aangeven wat je wel en wat je vooral niet wilt terugzien,’ hoort ze Nico op de achtergrond zeggen, terwijl haar ogen de pagina scannen. Bij de vierde regel is het raak. Online familieberichten, leest ze. Nico heeft het ook gezien, want hij klikt op de link. Op het beeld verschijnt een advertentie.
|
Veel te vroeg hebben wij onverwacht afscheid moeten nemen van onze eigenzinnige, charmante en lieve echtgenoot, vader, broer en vriend.
|
| Robert (Rob) van der Meulen |
02-02-1973
Haarlem |
17-05-2008
Amsterdam |
Jessica, David & Joeri van der Meulen
Agatha & Jaap Meijeringhe Lombarts
Monica de Wit |
|
Rob is op 22 mei in besloten kring begraven.
|
