Door: op



Bezoekersreacties:
Neeltje Doggen op 12 maart 2024:
Marjolein van der Gaag deed de Academie voor Journalistiek. Ze werkte als verslaggeefster, docente Nederlands en ze had een eigen tekstbureau. Momenteel werkt ze bij de PR van een natuurorganisatie. Ze woont met haar man en drie kinderen in Arnhem, maar woonde ook een jaar in Suriname. Marjolein leest graag spannende verhalen. Ze heeft zelf ook al meerdere spannende verhalen en thrillers geschreven, waarvan een paar met haar ‘sister-in-crime’ Marcella Kleine. Naast haar werk werd de tijd schaars om te schrijven. Door het winnen van de Zilveren Strop 2022 wilde ze het schrijven echt weer oppakken. Dit resulteerde in de thriller Verlaat de gevangenis zonder betalen. Hiervoor heeft ze een thema uit de actualiteit als basis genomen: de toeslagenaffaire. 

'U denkt dat iedereen met een achternaam die u niet kunt uitspreken niet te vertrouwen is. Nou, ík weet wel wie er niet te vertrouwen is. Dat is de fucking Belastingdienst!'

Brenda van Ameland is afdelingsdirecteur van de Belastingdienst. Ze heeft een drukke baan en ze wordt al maanden opgeslokt door de problemen rondom de kinderopvangtoeslag. Ze wordt door mensen persoonlijk aangesproken op de gevolgen. Dit houdt haar behoorlijk in haar greep en wat er thuis gebeurt, daar heeft ze wat minder oog voor. Ze heeft ook niet in de gaten dat haar man Ronald met zijn eigen problemen kampt.
Op een dag fietst dochter Marit wel naar school, maar komt ze daar niet aan. Voor Brenda en Ronald staat nu niet hun drukke baan, maar hun gezin op één. Het enige dat belangrijk is, is dat hun dochter weer veilig thuiskomt.

Verlaat de gevangenis zonder betalen is opgebouwd uit (zeer) korte hoofdstukken die vlot weglezen en uit verschillende personen zijn geschreven. De meesten zijn geschreven vanuit Brenda en Ronald. Van de andere personages is niet altijd direct duidelijk wie ze zijn en wat hun relatie tot het gezin is. Dit zorgt er voor dat de lezer nieuwsgierig blijft en achter elkaar door wil lezen. Het is te merken dat Marjolein van der Gaag zich verdiept heeft in de achtergronden van het thema. Ze geeft de problematiek gezichten waardoor ze de lezer raakt.
De spanning is vooral onderhuids te voelen en houdt je bijna gedurende het gehele boek in de greep. Aan het eind komt alles mooi bij elkaar. De epiloog is een verrassende en mooie afsluiting met het laatste puzzelstukje.

Verlaat de gevangenis zonder betalen is een goed uitgewerkte thriller met een actueel thema.



Diane Kooistra op 12 maart 2024:
Marisa Kuijk is geboren in Rotterdam. De geboorte van haar dochter inspireerde haar tot het schrijven van een kinderboek en sindsdien schrijft ze fictie. Waan is haar debuut bij De verhalenfabriek. Ze won de lentekriebels verhalenwedstrijd van het afgelopen jaar. 

“Normaal zou ik een beetje huiverig zijn om in de schemering en alleen een stil bos in te gaan, maar nu kon het me niets meer schelen.”

Saar neemt haar vriend en haar dochtertje mee naar een vakantiepark voor een weekendje weg. Ze hoopt hiermee de relatie met haar vriend een nieuwe impuls te geven.
Maar het weekend loopt heel anders, Tom gaat de volgende dag weer terug naar zijn werk en na een dag raakt Saar hun dochtertje kwijt ...

De titel is heel goed bedacht, naarmate het verhaal vordert krijgt deze meerdere betekenissen. Door de spannende proloog is de toon gelijk gezet, dit wordt een spannende thriller waarbij een kind gevaar loopt. De relatie van Tom en Saar lijkt niet meer te repareren en vooral als hij dan ook nog openlijk gaat flirten met de knappe buurvrouw op het vakantiepark is het einde zoek.
Er komen voor een kort verhaal best wel wat verhaallijnen langs, deze worden niet allemaal helemaal uitgediept waardoor het een vlot te lezen verhaal blijft. Het zou wel mooi zijn als dit tussendoortje breder uitgewerkt zou kunnen worden tot een heerlijke psychologische thriller. Dat gevoel blijft na het lezen hangen omdat er thema’s worden aangestipt die goed in een thriller passen. Voor nu is het een spannend tussendoortje. De plot is erg spannend en verloopt heel snel. Het is wel het moment dat de lezer erachter komt dat een eerste indruk lang niet altijd klopt, waar het verhaal in eerste instantie wat voorspelbaar lijkt zorgt het op een gegeven moment voor een verrassende wending. 
De ontwikkelingen in de epiloog hadden ook in het verhaal zelf uitgewerkt kunnen worden. Maar het is hierdoor wel een goed afgerond verhaal. De lezer blijft niet met vragen achter. 

Kuijk laat zien dat ze echt een goede thriller kan schrijven waarin mooie thema’s worden besproken. 



Diane Kooistra op 12 maart 2024:
Marisa Kuijk is geboren in Rotterdam. De geboorte van haar dochter inspireerde haar tot het schrijven van een kinderboek en sindsdien schrijft ze fictie. Waan is haar debuut bij De verhalenfabriek. Ze won de lentekriebels verhalenwedstrijd van het afgelopen jaar. 

“Normaal zou ik een beetje huiverig zijn om in de schemering en alleen een stil bos in te gaan, maar nu kon het me niets meer schelen.”

Saar neemt haar vriend en haar dochtertje mee naar een vakantiepark voor een weekendje weg. Ze hoopt hiermee de relatie met haar vriend een nieuwe impuls te geven.
Maar het weekend loopt heel anders, Tom gaat de volgende dag weer terug naar zijn werk en na een dag raakt Saar hun dochtertje kwijt ...

De titel is heel goed bedacht, naarmate het verhaal vordert krijgt deze meerdere betekenissen. Door de spannende proloog is de toon gelijk gezet, dit wordt een spannende thriller waarbij een kind gevaar loopt. De relatie van Tom en Saar lijkt niet meer te repareren en vooral als hij dan ook nog openlijk gaat flirten met de knappe buurvrouw op het vakantiepark is het einde zoek.
Er komen voor een kort verhaal best wel wat verhaallijnen langs, deze worden niet allemaal helemaal uitgediept waardoor het een vlot te lezen verhaal blijft. Het zou wel mooi zijn als dit tussendoortje breder uitgewerkt zou kunnen worden tot een heerlijke psychologische thriller. Dat gevoel blijft na het lezen hangen omdat er thema’s worden aangestipt die goed in een thriller passen. Voor nu is het een spannend tussendoortje. De plot is erg spannend en verloopt heel snel. Het is wel het moment dat de lezer erachter komt dat een eerste indruk lang niet altijd klopt, waar het verhaal in eerste instantie wat voorspelbaar lijkt zorgt het op een gegeven moment voor een verrassende wending. 
De ontwikkelingen in de epiloog hadden ook in het verhaal zelf uitgewerkt kunnen worden. Maar het is hierdoor wel een goed afgerond verhaal. De lezer blijft niet met vragen achter. 

Kuijk laat zien dat ze echt een goede thriller kan schrijven waarin mooie thema’s worden besproken. 



Charissa Bhugwandass op 10 maart 2024:
Kuijk, een geboren Rotterdamse, is met de novelle Waan als winnaar uit de bus gekomen bij de schrijfwedstrijd Lentekriebels van De Verhalenfabriek. Afgestudeerd in Algemene Letteren aan de Rijksuniversiteit Utrecht en haar postdoctorale cursus Copywriting aan de School voor Journalistiek te Utrecht. De geboorte van haar dochtertje in 2005 heeft haar geïnspireerd tot het schrijven van een kinderboek. Waarna ze het schrijven van fictie heeft opgepakt en verder in haar dagelijks leven schildert in olieverf en parttime werkt als sensory expert. 

In Waan wil Saar koste wat het kost haar relatie redden. Ondanks de relatietherapeut die ze bezoeken, wil het maar niet lukken om weer dichter naar elkaar toe te groeien. Als laatste uitweg boekt ze een vakantie: een weekje samen met Tom en dochtertje Lotte op een luxe vakantiepark. Echter na een dag vertrekt Tom alweer na een telefoontje van zijn partner dat er problemen op kantoor zijn. Saar realiseert zich met de dag dat ze misschien wel beter af is zonder hem en probeert er een leuke vakantie met haar dochtertje alleen van te maken. Tot de grootste nachtmerrie van elke ouder werkelijkheid wordt, Lotte raakt vermist vanuit het zwemparadijs zonder een enkele aanwijzing. Als de politie Saar zelf begint te verdenken, gaat ze zelf op onderzoek uit met een schokkende ontdekking tot gevolg…

Het plot kenmerkt zich door zeer korte hoofdstukken met een soms wisselend perspectief. Circa 80 procent krijgt de lezer mee vanuit Saars perspectief. De overige hoofdstukken worden lange tijd vanuit een onbekend perspectief verteld. Hierdoor krijgt de lezer het meeste mee over Saars leven, de bijzondere gebeurtenis die zich voordoet en hoe dit beslissende moment invloed heeft op haar als mens. De beperkte omvang van deze novelle zorgt ervoor dat ook dit plot met een enorme vaart uitgelezen kan worden. Wel weet Kuijk een mooie boodschap te verpakken in het plot rondom de ontwikkeling in Saars karakter. Het laat zien hoe een ingrijpende gebeurtenis tot meer zelfreflectie en eigen inzicht kan zorgen. Emoties weet Kuijk goed over te brengen op de lezer, waardoor je meelevend en begripvol bent naar de hoofdpersonages. Het einde was hier en daar abrupt en niet volledig uitgewerkt, maar door de kracht van de haar schrijfstijl niet storend. 

Kuijk komt met haar novelle Waan pas uit de dop in het thrillergenre, maar heeft al laten zien dat ze een goede thrillerauteur in spe is!



Isabelle De Moor op 7 maart 2024:
Linda Jansma was pas twaalf jaar toen ze haar eerste manuscript naar een uitgeverij stuurde. Ze was ondanks de afwijzing ervan erg gedreven om te blijven schrijven: columns, artikels en manuscripten. Ze debuteerde in 2010 met haar eerste thriller Caleidoscoop waar ze de Schaduwprijs mee won. Intussen heeft ze al heel wat boeken, novelles en kortverhalen geschreven, waardoor Linda Jansma niet meer is weg te denken uit de Nederlandstalige auteurswereld.

In Onderstroom leert men Hester kennen als eigenares van een zeilschool. Sinds de dood van haar dochter Insa, de daaropvolgende echtscheiding en het bijna faillissement van de zaak, sleept ze zich door haar leven heen. Stilaan kruipt ze uit het diepe dal, mede dankzij haar andere twee kinderen Silke en Jort. De zeilschool begint weer te renderen en het belooft een succesvolle zomer te worden. Ook bekenden uit het verleden duiken terug op, zoals Timo, voorheen de beste vriend van Insa.
Als er echter opnieuw een meisje dood wordt aangetroffen in de buurt van de zeilschool en daarna nog een slachtoffer zwaargewond geraakt, wordt het verleden weer helemaal opgerakeld. De nooit gevonden moordenaar van Insa lijkt terug te zijn of misschien is hij wel altijd in de buurt geweest.

Onderstroom speelt zich af aan het water, wat mooi wordt weergegeven in de titel en de cover. Het verhaal begint met een veelzeggende proloog, waarmee de lezer meteen in het verhaal wordt getrokken. Het merendeel van de hoofdstukken worden verteld vanuit het hoofdpersonage Hester in de ik-vorm. Daarnaast zijn er af en toe hoofdstukken vanuit een derde persoon geschreven. Regelmatig wordt een zijsprong naar herinneringen in het verleden gemaakt en dit wordt dan cursief weergegeven. Op die manier brengt Linda Jansma variatie aan in het verhaal en in de standpunten, maar blijft de verhaalopbouw toch goed te volgen. 

Er passeren heel wat personages de revue in dit verhaal, maar het is nooit verwarrend, omdat iedereen een duidelijke rol heeft en er verschillende karakters en leeftijden werden gekozen. De auteur maakt hier verder dankbaar gebruik van om verdachtmakingen te introduceren en spanning op te bouwen. Hier en daar gebeuren eigenaardige zaken op de zeilschool, maar het is afwachten of die ook van echte betekenis zijn voor de verdere uitkomst van het verhaal. De situaties waarin dingen fout lopen nemen toe naarmate het verhaal vordert en het speculeren naar de dader bijgevolg ook. Linda Jansma blijkt een meester te zijn in misleiding want het is pas op het einde van het verhaal dat de volledige waarheid aan het licht komt. Dat gaat gepaard met interessante twists. Het verhaal is mooi afgewerkt en smaakt naar meer.

Waar Onderstroom lijkt te beginnen als een fijn vakantieverhaal draait het echter uit op een meeslepende en intense nachtmerrie.



Diane Kooistra op 4 maart 2024:
Carmen Prins  is een succesvolle foodblogger en influencer. Na jaren in Amsterdam te hebben gewoond is ze inmiddels terug verhuisd naar Terschelling, samen met haar kinderen. Carmen debuteerde in 2020 bij De Crime Compagnie met Carmens Kookpunt. Daarna volgde Deadline in 2022 en nu Stille nacht.  

Over eerder gelezen Deadline:  "Carmen Prins geeft iedere personage een eigen mooie rol in het verhaal, ze lijken net echte mensen."

Carmen raakt betrokken bij een aanrijding waarbij degene die haar van achteren aan heeft gereden doorrijdt. Ze doet aangifte bij de politie. 
Ze houdt van het ongeluk een tijdje nekklachten over maar daar blijft het niet bij want een onverwachte gast zorgt ervoor dat ze in een gevaarlijk avontuur belandt.Daarnaast is ze eigenlijk drukker met haar dementerende vader en haar zonen die op weg naar hun vader strandden op het vliegveld JFK in New York...wordt het haar teveel?

Het boek begint met een grote vaart, is spannend om te lezen en dat wordt versterkt door de meeslepende schrijfstijl van de auteur. 
De sfeervolle beschrijving van het eiland zelf zorgt voor rust in dit boek. 
Het feit dat de auteur dezelfde naam heeft als de hoofdpersoon en op dezelfde plek woont, maakt dat het soms moeilijk is om fictie van non-fictie te onderscheiden. Prins laat de lezer twijfelen over wat de spannendste verhaallijn is.

"Meebewegen en niet te veel willen regisseren."

De herkenbare angsten van Carmen als moeder of Carmen als dochter en tussendoor de spanning tussen haar en de mannen in haar leven maken haar een boeiende persoonlijkheid. De climax op oudejaarsnacht zorgt voor een spetterende indruk op de eilandbewoners en de lezer. 
Prins maakt gebruik van enkele sterke cliffhangers die ervoor zorgen dat stoppen geen optie is.

Stille nacht is een sfeervolle thriller en een heerlijk vervolg op de vorige boeken van deze auteur.  Een boek dat zich tijdens de feestdagen afspeelt maar die de lezers het hele jaar zal boeien. 


Mirjam Regelink op 2 maart 2024:
De naam Sophie Wester bestaat uit het schrijversduo Sophie Fraza en Ester Ankoné. Zij hebben de missie om spannende verhalen te schrijven waarin de lezer zich kan verliezen. Zij zijn voormalig Nederlandse docenten en hebben de Nederlandse taal in hun hart gesloten. Schaduwkant is hun derde thriller. 

Ellen werkt als docent en counselor op de middelbare school van haar puberzoon Mick. Haar man is enkele jaren geleden verongelukt en hierdoor is de band tussen haar en Mick onder spanning komen te staan.
Op advies van de zus van Ellen probeert ze hem wat meer zijn eigen gang te laten gaan en niet te veel op zijn lip te zitten. Wanneer de docent Duits niet mee kan op examenreis naar Texel wordt Ellen gevraagd om mee te gaan. Tegen de wens van Mick in besluit ze om toch mee te gaan. Al snel komt ze er op Texel achter dat haar zoon betrokken is bij een gevaarlijk spel. Het loopt allemaal uit de hand en Ellen gaat op eigen houtje op onderzoek uit, wat de nodige gevaren met zich meebrengt. 

Schaduwkant is een spannend verhaal waarin de missie van de schrijfsters meer dan geslaagd is. De lezer vergeet de wereld om zich heen en wordt opgeslokt door het verhaal. De spanning is van begin tot eind te voelen en daarnaast is de schrijfstijl erg prettig, waarbij het niet te merken is dat het door twee verschillende mensen geschreven is. Vanwege de spannende proloog weet men een klein beetje welke richting het verhaal gaat, maar toch blijft het vervolg verrassend. Verschillende situaties zijn verdacht en sommige mensen gedragen zich vreemd, waardoor pas op het eind echt duidelijk wordt wat er precies is gebeurd. 

Sophie Wester weet de lezers geboeid te houden. Het verhaal is heel realistisch en pakt verschillende onderwerpen zoals groepsdruk, puberteit en seksualiteit aan. De onderlinge relaties van de vrienden in de vriendengroep van Mick worden goed omschreven. Het verhaal is erg beeldend geschreven waardoor de lezer het gevoel krijgt erbij aanwezig te zijn. Het verhaal wordt vanuit Ellen en Wout vertelt. Wout is een vriend uit de vriendengroep van Mick. Doordat beide kanten belicht worden krijgt de lezer een duidelijk gevoel bij deze personages hoe ze de dingen beleven. Hierdoor zijn de ook onderwerpen zoals onder andere de groepsdruk goed voelbaar. 

Sophie Wester heeft met Schaduwkant de lat erg hoog gelegd voor zichzelf. Een spannende thriller met diepgaande onderwerpen.    


Erika Houkes op 1 maart 2024:
Walter is leraar op een basisschool, hij maakt zich ernstige zorgen over de thuissituatie van zijn leerling Sepp en diens tweejarige zusje Mila. Hij heeft geprobeerd om de bevoegde instanties in te schakelen, maar als die niet ingrijpen, besluit hij Mila zelf in bescherming te nemen. Hij neemt haar vanuit de kinderopvang mee naar huis. Diezelfde avond slaat bij hem echter de paniek al toe en hij doet iets impulsiefs. Dan is er geen weg meer terug.

Marie-José Verweij schrijft webteksten en persberichten voor bedrijven, daarnaast is ze ook beleidsmedewerker, en leerkracht in het basisonderwijs. Geen weg terug is haar tweede thriller. 
Haar beeldende, soepele stijl boeit direct. Een aantal personages zijn zeer aansprekend. Ze staan de lezer helder voor ogen, met al hun paniek en wanhoop - zij het dat deze bij elk van hen vanuit een andere achtergrond stammen.
Verweij is een meester in het doseren. Tussen de regels door laat ze steeds wat informatie sijpelen. Waar ze Mila’s moeder Cynthia en de bipolaire Iris vrij nauwkeurig neerzet, laat ze ons pas door de ogen van Iris kennismaken met Mila’s vader Pascal, en mondjesmaat worden Walters echte motieven duidelijk. 

Het verhaal doet in eerste instantie een beetje absurdistisch aan, het lijkt zelfs wel een thema voor een klucht op toneel - een ontvoering van een peuter en het onhandige maar goedbedoelde gesol daarmee. Maar Verweij’s schrijverschap gaat veel verder dan dat. De vermissing van het tweejarige meisje is bloedserieus, de spanning tussen de ouders, Cynthia’s paniek en Walters schuldgevoel zijn reëel. Het onderliggende thema is actueel te noemen, maar het is in feite eeuwenoud. 

Geen weg terug is een thriller vol impulsieve beslissingen, met verrassende wendingen en uitgesproken personages. De echte plot ontvouwt zich pas op de laatste bladzijde. Onthutsend en totaal onverwacht als die is, raakt hij als een mokerslag. 

Geen weg terug is een verhaal met veel vaart, dat door de bipolaire Iris nog enerverender, verbijsterender wordt dan het al is. 



Moon Kager op 26 februari 2024:
'Een meeslepende thriller, sterk, actueel en vol snelheid.'

Wanneer de zestienjarige Marit op een ochtend naar school vertrekt, maar daar nooit aankomt, gaan bij iedereen de alarmbellen af. Waar is het meisje, is zij uit zichzelf weggelopen of is er spraken van een misdrijf? Haar ouders Brenda en Ronald staan doodsangsten uit wanneer Marit na 24 uur nog niet thuis is gekomen. De politie en de ouders tasten in het duister, maar de dreigementen aan het adres van Brenda die werkzaam is als afdelingsdirecteur van de Belastingdienst wijzen er toch wel op dat het hier niet gaat om een weggelopen puber, maar dat er meer aan de hand is.

Marjolein van der Gaag weet met Verlaat de gevangenis zonder betalen een actueel politiek issue te verweven in een meeslepende thriller, zo eentje die de lezer meermaals op het verkeerde been weet te zetten en zorgt voor een indrukwekkende leesflow. Het is een verrassende thriller die niet zonder slag of stoot gelezen wordt, een verhaal dat indruk maakt en onderhuids meer aanraakt dan men van tevoren had kunnen bedenken. Het politieke onderwerp heeft hier de grootste inbreng in, dit is dan ook geloofwaardig en overtuigend in het verhaal verweven en zal empathie opwekken. Empathie die bij beide kanten van het verhaal zal worden aangeraakt, dit is een zeer unieke leeservaring. Het verhaal wordt vanuit meerdere perspectieven verteld en hierdoor krijgt de lezer een uitgebreid beeld van het complete plaatje. Het leest prettig, de verschillende personages lopen soepel in elkaar over en zorgen ervoor dat men nieuwsgierig door blijft lezen.
Mede door de pakkende vlotte schrijfstijl is Verlaat de gevangenis zonder betalen een lekkere pageturner die onder de huid van de lezer weet te kruipen. Geheimen en mysterie zetten deze thriller op scherp, van der Gaag weet op een originele manier de lezer geboeid te houden, verslappen is bijna niet mogelijk in dit verhaal. Een race tegen de klok, waardoor de lezer tot het einde aan toe vol spanning meeleeft met alle personages en zich vooral afvraagt hoe het nu werkelijk zit. Want van der Gaag houdt de spanning stijgende en de lezer zal pas bij de ontknoping weer opgelucht kunnen ademen. 

Marjolein van der Gaag heeft een spannende Vrouwenthriller neer weten te zetten, eentje die men niet zo snel zal vergeten, mede door de indrukwekkende karakters maar ook het actuele politieke hoofdstuk zal zijn sporen nalaten. 


Jaimy Smeets op 21 februari 2024:
Martine Kamphuis schrijft kinder- en jeugdboeken, maar is ook immens populair in het thrillergenre. Haar achtergrond in de GGZ is daarin duidelijk terug te vinden. Dit geldt ook voor De nieuwkomer, het tweede deel met Sanne Molenaar in de hoofdrol. 

Alsof het in een TBS-kliniek niet sowieso op je tellen passen is, blijkt het onder het personeel ook een beetje te rommelen. Het vertrek van een oudgediende en daarmee de komst van een nieuwe leidinggevende, zet dingen op scherp. Zeker als Sanne meermaals aangeeft zich niet veilig te voelen en daar niet adequaat op gereageerd wordt. De zaken beginnen pas echt te stinken als haar oud-collega dood blijkt. 
Sanne gelooft niet in toeval en trekt onbedoeld een beerput open. 

De nieuwkomer begint met een proloog die direct de toon weet te zetten. Het kruipt onder je huid, maar gaat daarna niet direct door waar je zou verwachten. Het verdere verloop van het verhaal voelt alsof de lezer midden in een bestaand verhaal gegooid word, wat ook klopt want De nieuwkomer is het tweede deel met Sanne Molenaar in de hoofdrol. Het is in begin dan ook een beetje puzzelen om de personages een goede plek te geven. Het blijft echter een verhaal dat de nieuwsgierigheid aanwakkert. De omgeving geeft een beklemmend gevoel, iets dat Martine Kamphuis heel goed heeft weten neer te zetten. Ook door middel van de gevoelens van Sanne komt dit goed naar voren. 
De plot blijkt ook een zekere diepgang te hebben, die door het gebruik van verschillende kleine twists goed neergezet wordt. 

Het verhaal heeft de juiste ingrediënten voor een goede, originele thriller en komt het best tot zijn recht als het opeenvolgend gelezen zal worden. 


Isabelle De Moor op 21 februari 2024:
Marie-José Verweij heeft vele talenten. In het dagelijks leven is ze freelance leerkracht, zomerschoolcoördinator en beleidsmedewerker. Daarnaast schrijft ze veel: vooral creatieve en commerciële teksten, maar daarnaast ook psychologische thrillers.
Haar debuut Met onbedachte rade kwam uit als paperback, e-book en luisterboek. Geen weg terug is haar tweede boek.

De tweejarige Mila wordt ontvoerd uit de kinderopvang. Niemand heeft iets gezien. Niemand heeft enig idee wie de dader kan zijn. Een ware zoektocht start over de landsgrenzen heen. De media wordt ingeschakeld. Hoe verder de klok tikt, hoe groter de onrust, maar ook de vraag wat de ouders zo angstvallig verborgen houden.

In Geen weg terug, een titel die uitstekend bij het verhaal past, schrijft de auteur vanuit diverse perspectieven in de derde persoon. De verschillende personages worden gedurende enkele dagen gevolgd vanaf de ontvoering. Walter, leerkracht in het basisonderwijs, is een spilfiguur in het verhaal en al snel wordt duidelijk wat zijn rol is. Cynthia, de moeder van Mila, is de tweede hoofdpersoon. Daarnaast ontstaat een tweede verhaallijn rond Iris, een jonge vrouw met psychische problemen, en haar tweelingbroer Michael die altijd voor haar klaar staat. Aangezien sommige personages grote delen in het verhaal alleen handelen, kenmerkt de schrijfstijl zich door heel wat innerlijke monologen en beschrijvingen. Vrij snel komen beide verhaallijnen samen. Hoewel de lezer bij het begin al ontdekt wie de dader is, weet de auteur de nieuwsgierigheid naar de verdere afloop aan te wakkeren. Daarbij is er, zoals de titel aangeeft, geen weg terug. Hier en daar wordt een kijkje in het verleden gegeven en meer dan eens eindigen hoofdstukken met een cliffhanger.

Superspannend is Geen weg terug niet, maar naarmate het einde nadert voegt de auteur toch heel wat extra drama en spanning toe. De sterkte van dit verhaal zit in de geheimen en zorgen die naar boven komen en in de situatie die meer en meer uit de hand begint te lopen. De uitwerking van de psychische problemen van het personage Iris is ook absoluut een meerwaarde.

In Geen weg terug wordt de nieuwsgierigheid van de lezer sterk geprikkeld en het is moeilijk om het boek aan de kant te leggen. 



Nynke Koenen op 20 februari 2024:
Geen weg terug is het tweede boek van Marie-José Verweij na haar debuut Met onbedachte rade. Marie-José Verweij is een duizendpoot. Naast het schrijven van boeken is ze ook freelance copywriter en werkt ze in het onderwijs. Ook in Geen weg terug spelen gezinsproblemen een grote rol. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende personages en deze hebben allemaal een eigen stem en een duidelijk karakter. De heldendaad van basisschoolleerkracht Walter loopt compleet uit de hand en zorgt voor dramatische gebeurtenissen.

Walter maakt zich zorgen over een tweejarige peuter die bij hem op school op de opvang zit. Hij neemt het heft in eigen handen en wil haar redden uit haar thuissituatie. De manier waarop hij haar kan ontvoeren is niet heel geloofwaardig of wil de lezer misschien ook niet geloven. Hoe veilig is je kind op de kinderopvang en kan ieder kind zomaar meegenomen worden? Deze eerste aanloop zorgt voor wat twijfels over het realiteitsgehalte. Dit geldt ook als Walter zich bedenkt en het tweejarige meisje ergens anders onderbrengt. De gebeurtenissen die volgen zijn soms moeilijk te geloven.

Wel verdient de auteur credits voor het personage Iris. Ze weet goed in haar hoofd te kruipen en de lezer kennis te laten maken met de belevingswereld van iemand met een bipolaire stoornis. De onrust en het absurde denken spatten van het papier af. Waar sommige gebeurtenissen niet allemaal even geloofwaardig zijn, is dat wel het geval als het gaat om de acties die Iris onderneemt. Verweij heeft hier goed research naar gedaan. Ook de onmacht van haar broer is voelbaar.

Uiteindelijk volgt er een kat-en-muisspel waarbij alles op alles wordt gezet om de tweejarige peuter te redden. De ontvoering voelt niet als een misdaad, omdat de dader geen kwade opzet heeft. Dit maakt dat Geen weg terug ook meer een mix is van een roman en een psychologische thriller, net als het voorgaande boek van de auteur.

Marie-José Verweij is sterk in karakteromschrijvingen. De geloofwaardigheid van gebeurtenissen laat nog weleens te wensen over. Ook slaat ze zijpaden in die niet nodig zijn voor het verhaal en de focus verleggen naar waar het eigenlijk om draait in Geen weg terug. Gezinsproblematiek, eenzaamheid en psychische problemen zijn herkenbare thema’s in dit boek. De korte hoofdstukken en de afwisseling in personages maken dat Geen weg terug vlot wegleest. In de finale heeft Verweij nog een verrassing in petto waardoor de lezer in verwarring achterblijft.



Charissa Bhugwandass op 19 februari 2024:
Kleine schrijft het liefst psychologische thrillers, maar maakt ook uitstapjes naar andere genres zoals waargebeurde verhalen, romans op basis van ware gebeurtenissen en zelfs kleuterverhaaltjes. Naast het schrijven van boeken werkt Kleine nog als cliëntvertrouwenspersoon. Persoonlijk kreeg ik de eer om dit boek voor uitgeverij De Crime Compagnie proef te lezen. Bloedwraak is ook de eerste thriller die Kleine schreef voor deze uitgeverij. Wel zijn er al een aantal novelles verschenen bij De Verhalenfabriek, het zusje van De Crime Compagnie. 

Natalia werkt als weddingplanner in Italië als ze op een dag het onheilspellende bericht ontvangt dat haar jongere zusje Tara dood is, zelfmoord is de eerste conclusie. Op stel en sprong pakt Natalia haar koffers en vliegt terug naar Nederland om daar bij aankomst in een web van mysteries terecht te komen. Hellen, hun moeder, lijkt van alles te verzwijgen en ook niet eerlijk te zijn over de toedracht waarom Tara was opgenomen in een kliniek. Bij het graf treft Natalia regelmatige een geheimzinnige man aan, omdat ze het niet vertrouwd gaat ze zelf op onderzoek uit. Echter weet ze niet dat haar moeder al jaren gebukt gaat onder een groot geheim rondom haar Ierse minnaar Rory. Een geheim die nu het leven van Tara heeft gekost, maar ook het leven van Hellen en Natalia in gevaar brengt. 

Kleine heeft een fijne schrijfstijl, gebruikt nergens te veel woorden voor maar beschrijft wel gedetailleerd. Hierdoor speelt het verhaal zich als een film voor je ogen af. De korte hoofdstukken in wisselend perspectief, zoals het heden, verleden en de brieven uit oogpunt van Tara, helpen om de spanningsboog strakgetrokken te houden. Het verleden kent een geheim die invloed heeft op het dagelijks leven van alle hoofdpersonages, maar doordat lang geheim blijft wat er zich werkelijk heeft afgespeeld blijft de spanning om te snijden. De onverwachtse wendingen zorgen dat het een ware pageturner is, waar alle puzzelstukjes langzaam op hun plek vallen in de epiloog. 

Bloedwraak is een hoogwaardige psychologische thriller, die niet meteen het achterste van zijn tong laat zien en daarmee de lezer naar het punten van zijn stoel laat schuiven tijdens de ontknoping. Past perfect in het rijtje van thrillers waar De Crime Compagnie om bekend staat, zoals die van Angelique Haak. 



Ellen De Vriend op 14 februari 2024:
Martine Kamphuis (1963) werkt als psychiater en schrijft daarnaast thrillers. De psychologische thriller Vrij was in 2006 haar debuut. In De nieuwkomer krijgt de lezer een duidelijk idee over het reilen en zeilen in een tbs-kliniek. Het boek is een vervolg op De kliniek (2021), maar kan probleemloos als standalone gelezen worden. 

De nieuwkomer begint met een spannende proloog, waarbij basisarts Sanne Molenaar door drie delinquenten uit de kliniek in het nauw wordt gedreven. Ze is haar alarmknop vergeten mee te nemen. Daarna wordt het verhaal rustig opgebouwd. De lezer maakt kennis met Sanne, die haar kantoor deelt met psychiater Deirdre en stagiair Robbert. Karel Habets is haar mentor. Als Karel wordt vervangen door Annabella verandert er veel voor Sanne. Ze heeft moeite met de andere werkwijze en het gemanipuleer van Annabella. Ook vindt Sanne dat de nieuwe leidinggevende haar zorgen over de wraakzuchtige serieverkrachter Jim niet serieus neemt. Hij probeert haar doorlopend ergens te isoleren en vormt een constante dreiging voor Sanne, die daardoor doorlopend op haar hoede moet zijn.

Steeds zijn er issues in de kliniek, waar Sanne bij betrokken raakt. Deze zorgen voor een lichte spanning in het verhaal, waardoor je als lezer wel verder wil lezen. Er zijn verschillende zaken op de werkvloer met cliënten, maar ook verwikkelingen met David, de vriend van Sanne. Sanne reageert meestal nogal overdreven, want veel zaken lopen met een sisser af. Toch zijn er ook ernstige zaken, van intimidaties en chantage tot moorden aan toe. 

De nieuwkomer heeft korte hoofdstukken en Martine Kamphuis schetst een heel realistisch verhaal. Ze geeft een interessant kijkje in het leven in een tbs-kliniek en de verschillende disciplines die er werken. Hoe afhankelijk je als personeelslid bent van het handelen van collega’s. 
Het is geen spannende whodunit, meer een psychologisch verhaal. Maar uitermate interessant om te lezen!   



Diane Kooistra op 3 september 2023:

De Canadese Elyse Friedman is schrijver, scenarist, dichter en toneelschrijver. Ze schrijft met veel aandacht voor de plot, met een bijzonder gebruik van perspectieven. Hoewel ze al meerdere boeken heeft uitgebracht is De opportunist het eerste boek dat ze in Nederland uitbracht.

In De opportunist krijgt Alana Shropshire ineens vanuit het niets weer telefoontjes van haar broers. Ze heeft jaren geleden het contact met haar familie verbroken en neemt met tegenzin op. Voor ze het weet zit ze in het vliegtuig naar haar vader om samen met haar broers te voorkomen dat hij trouwt met zijn achtentwintig jaar jongere verpleegkundige die hun erfenis erdoor jaagt. Ze denken dat ze haar een goed bod kunnen doen waarna ze zal verdwijnen maar ze hebben geen idee met wie ze te maken hebben ...

'Hoor eens, ik weet dat we in de loop der jaren onze dingetjes hebben gehad en dat we al heel lang niet echt een familie zijn geweest, maar als het erop aankomt ben je een van ons, Alana, of je dat nu wilt of niet.'

De opportunist begint ijzersterk, Friedman zet gelijk de belangrijkste feiten waar het verhaal om draait vast voor de lezer. Ze weet juist door het in het begin achterhouden van informatie iedereen bij het verhaal te betrekken. Het is een boek dat draait om familiebanden en intriges maar ook met heel bijzondere onderwerpen zoals omgaan met een ernstig ziek kind zonder medelijden op te wekken, daarvoor is haar personage te sterk. Een kind dat Alana alleen laat om de problemen in haar familie op te lossen. Daar staat dan ook een bedrag tegenover dat ze goed kan gebruiken maar soms ook niet nodig wil hebben. Het gepuzzel begint, vooral als het verhaal in sneltreinvaart verder gaat. Friedman verstaat de kunst van show don’t tell. Ze blikt wel terug om zaken in het verleden en de puzzels van het leven van Alana en haar familie te ontrafelen. Het verhaal verveelt geen moment. Dat komt omdat ze steeds op een onverwacht moment een cliffhanger of een zogenaamd duveltje uit een doosje tevoorschijn haalt.

Alana is de hoofdpersoon en hoewel er af en toe zijingangen in het verhaal zijn wordt het verhaal met name vanuit haar vertelt. Ze zit echt tussen twee werelden in. De wereld van alleenstaande, werkende moeder van een ernstig ziek meisje en de andere wereld van een dochter van een miljardair. De beschrijvingen van deze twee werelden zijn mooi weergegeven. De groei naar het meer dan spannende plot is compleet. Totaal verrast wordt het boek gesloten. Wie was nu de opportunist?

Is het een vrouwenthriller? Mijn antwoord is volmondig ja!

Elyse Friedman heeft voor dit boek een mooie setting uitgekozen, een omgeving van miljardairs waarin mannen denken de dienst uit te maken en de broers van Alana denken dat verpleegstertje van achtentwintig jaar wel even de baas te zijn. Ze hebben daar echter hun zusje bij nodig en ze denken hun beiden te kunnen sturen. Alana en Kelly, de verpleegkundige, laten zien dat ze sterke vrouwen zijn en zij spelen een heel bepalende rol in het boek. Zelf zo sterk dat ze de andere vrouwen uit het boek en de lezer laten nadenken over wat zij anders zouden kunnen doen. Het is een boek dat vooral vanuit Alana geschreven is en de situatie wordt ook echt vanuit haar oogpunt benaderd. 

 



Diane Kooistra op 3 september 2023:

De Canadese Elyse Friedman is schrijver, scenarist, dichter en toneelschrijver. Ze schrijft met veel aandacht voor de plot, met een bijzonder gebruik van perspectieven. Hoewel ze al meerdere boeken heeft uitgebracht is De opportunist het eerste boek dat ze in Nederland uitbracht.

In De opportunist krijgt Alana Shropshire ineens vanuit het niets weer telefoontjes van haar broers. Ze heeft jaren geleden het contact met haar familie verbroken en neemt met tegenzin op. Voor ze het weet zit ze in het vliegtuig naar haar vader om samen met haar broers te voorkomen dat hij trouwt met zijn achtentwintig jaar jongere verpleegkundige die hun erfenis erdoor jaagt. Ze denken dat ze haar een goed bod kunnen doen waarna ze zal verdwijnen maar ze hebben geen idee met wie ze te maken hebben ...

'Hoor eens, ik weet dat we in de loop der jaren onze dingetjes hebben gehad en dat we al heel lang niet echt een familie zijn geweest, maar als het erop aankomt ben je een van ons, Alana, of je dat nu wilt of niet.'

De opportunist begint ijzersterk, Friedman zet gelijk de belangrijkste feiten waar het verhaal om draait vast voor de lezer. Ze weet juist door het in het begin achterhouden van informatie iedereen bij het verhaal te betrekken. Het is een boek dat draait om familiebanden en intriges maar ook met heel bijzondere onderwerpen zoals omgaan met een ernstig ziek kind zonder medelijden op te wekken, daarvoor is haar personage te sterk. Een kind dat Alana alleen laat om de problemen in haar familie op te lossen. Daar staat dan ook een bedrag tegenover dat ze goed kan gebruiken maar soms ook niet nodig wil hebben. Het gepuzzel begint, vooral als het verhaal in sneltreinvaart verder gaat. Friedman verstaat de kunst van show don’t tell. Ze blikt wel terug om zaken in het verleden en de puzzels van het leven van Alana en haar familie te ontrafelen. Het verhaal verveelt geen moment. Dat komt omdat ze steeds op een onverwacht moment een cliffhanger of een zogenaamd duveltje uit een doosje tevoorschijn haalt.

Alana is de hoofdpersoon en hoewel er af en toe zijingangen in het verhaal zijn wordt het verhaal met name vanuit haar vertelt. Ze zit echt tussen twee werelden in. De wereld van alleenstaande, werkende moeder van een ernstig ziek meisje en de andere wereld van een dochter van een miljardair. De beschrijvingen van deze twee werelden zijn mooi weergegeven. De groei naar het meer dan spannende plot is compleet. Totaal verrast wordt het boek gesloten. Wie was nu de opportunist?

Is het een vrouwenthriller? Mijn antwoord is volmondig ja!

Elyse Friedman heeft voor dit boek een mooie setting uitgekozen, een omgeving van miljardairs waarin mannen denken de dienst uit te maken en de broers van Alana denken dat verpleegstertje van achtentwintig jaar wel even de baas te zijn. Ze hebben daar echter hun zusje bij nodig en ze denken hun beiden te kunnen sturen. Alana en Kelly, de verpleegkundige, laten zien dat ze sterke vrouwen zijn en zij spelen een heel bepalende rol in het boek. Zelf zo sterk dat ze de andere vrouwen uit het boek en de lezer laten nadenken over wat zij anders zouden kunnen doen. Het is een boek dat vooral vanuit Alana geschreven is en de situatie wordt ook echt vanuit haar oogpunt benaderd. 

 



Ariane (55) op 28 maart 2022:
Wat niet deert vond ik een goed boek om te lezen. Een spannend familieverhaal wat zich afspeelt in de Groenlo, in de Achterhoek, een niet zo heel voor de hand liggende omgeving in boeken over het algemeen. Het verhaal gaat over familieleden die na de verdwijning van moeder dertien jaar geleden, naar Groenlo gaan waar hun verwaarloosde zomerhuis staat, waar ze sinds de verdwijning van moeder niet meer zijn geweest. De familie gaat onder andere gezamenlijk verzinnen wat ze met het huis moeten doen. Er blijken nogal wat spanningen in de familie te bestaan tussen de verschillende familieleden die veelal terug te leiden zijn naar het verdwijnen van hun moeder. Ook blijken er nog erg veel onverwerkte grieven tussen de drie kinderen te bestaan, wat nog versterkt wordt door het feit dat hun vader steeds meer verzorging nodig heeft omdat deze steeds verwarder en vergeetachtiger wordt. Kortom een spannend, mooi, maar ook soms ontroerend verhaal met een psychologisch tintje en een verrassend plot.

Birgitte Audiens op 24 maart 2022:
Lezersrecensie Recensie Hartendief - Mary Higgins Clark - leesclub Vrouwenthrillers Hartendief is het zevende deel van de serie “Verdacht”. Dit boek is uitstekend los te lezen. Misschien mis je de rode draad tussen de hoofdpersonages, maar in dit verhaal merk je dit niet op. Hartendief is een vrouwenthriller en de schrijfster Martin Higgins Clark wordt door sommige collega’s ook wel de “koningin van de spanning” genoemd. Dus zet je maar schrap. Televisieproducer Laurie gaat trouwen met Alex. Hij is de presentator van Laurie haar programma “Verdacht”. Alle familieleden en vrienden komen samen in de Hamptons om dit te vieren. Als iedereen is aangekomen, verdelen ze eerst de kamers. De kinderen willen graag gaan spelen aan het strand. Dit wordt oogluikend toegestaan, omdat er ook een kindermeisje is meegekomen met een vriendin om de kinderen in het oog te houden. Plots is er grote paniek, Johnny het neefje van Alex is verdwenen. Iedereen start een zoekactie, maar zonder resultaat. Het enige dat nog aanspoelt is een surfplank, maar zonder Johnny. Mary Higgins Clark heeft een hele vlotte schrijfstijl. Ze werkt met korte hoofdstukken. Daarom is het erg verleidelijk om te blijven doorlezen. De omgeving wordt heel beeldend en gedetailleerd beschreven. Je kan je de omgeving en de familie goed voorstellen. De personages hun karakters spreken voor zich. Je ontdekt wie de sterke en leidende figuren zijn die onmiddellijk de touwtjes in handen willen nemen. Anderen weten niet wat te doen en blijven vol verdriet achter terwijl ze zichzelf de schuld geven. Deze emoties kan Mary ook heel goed beschrijven in het verhaal. De spanningsboog bouwt zich op van zodra de vermissing een feit is. Je blijft ook zonder aarzeling meezoeken, maar wordt regelmatig op het verkeerde spoor gezet. Het verhaal bespreekt ondertussen ook verschillende thema’s zoals familiebanden, echte vriendschap, adoptie, de gevolgen van een zwaar ongeluk en hoe ga je daarmee om, liefde, doorzettingsvermogen. Je merkt ook de evolutie of de groei van de personages op. Van een naïef persoon tot iemand weldenkend en behulpzaam. De plottwist op het einde had ik niet zien aankomen, maar maakt dan ook weer de laatste verhaallijn duidelijk, zodat er geen losse eindjes meer zijn. Al bij al ben ik vereerd dat ik werd uitgenodigd om deel te nemen aan de leesclub van Vrouwenthrillers.nl. Dit boek geef ik 4*

Hilde Peeters op 5 november 2021:
Mijn recensie: Haar naam is Lager, Charlie Lager. Dertiger, rechercheur, single en groot liefhebber van alcohol en onenightstands. Geen familie, haar werk is haar leven. Na twee eerdere boeken van de Zweedse thrillerschrijfster Lina Bengtsdotter (de vrouw die terug moest en De kinderen die het bos in gingen) weet de lezer al iets meer over de getroebleerde jeugd van Charlie. Ook in deel 3, De man die een vreemde was, verhuist Charlie weer noodgewongen vanuit haar standplaats Stockholm om de ontvoering van een baby te onderzoeken in haar geboortedorp Güllspang. Een eigenaardige ontvoering, er zijn nauwelijks sporen, de jonge ouders gedragen zich op zijn zachtst gezegd vreemd. Ze zijn steenrijk, maar er komt geen enkele eis om losgeld. Tegelijkertijd is puber Sara verdwenen uit Güllspang. Na de dood van haar vader is ze in een instelling voor minderjarige wezen geplaatst, waar ze bij Lo Luna Moon op een kamer terechtkomt. Lo is ook al zo’n moeilijke tiener, zij mist haar moeder. De verhalen van Sara over de instelling en zijn bewoners en van Charlie over de ontvoeringszaak, wisselen elkaar af in korte hoofdstukken tot ze steeds meer verstrengeld raken. Bengtsdotter, zelf een toegewijde moeder, zet de wanhoop van de ouderloze tieners en de kinderloze mama mooi tegenover elkaar. En Charlie moet voor de derde keer ondervinden dat, hoe graag ze ook voor altijd uit Güllspang weg wil, talloze draden daar aan haar blijven trekken. In dit deel 3, De man die een vreemde was, laat de auteur ‘haar’ Charlie Lager ietwat steken in haar ontwikkeling en dat is jammer. De dame dreigt zo een wandelend cliché te worden, die in genoeg andere thrillers voorkomt. Evengoed is dit een genietbaar, ontspannend en fijn boek om de kennismaking met Charlie nog eens aangenaam te vernieuwen. Hopelijk komt er een deel vier en heeft Charlie Lager dan zowel een goede therapeut als eindelijk eens een hechte relatie. Toch een aanradertje. 3,5 ster

Wendy Wenning op 27 oktober 2021:
Emma Haughton groeide op in Sussex; na een periode als au pair in Parijs en een paar halfslachtige pogingen om door Europa te backpacken, studeerde ze Engels aan de Universiteit van Oxford en volgde daarna een opleiding journalistiek. Tijdens haar carrière als journalist schreef ze veel artikelen voor nationale kranten, waaronder reguliere stukken voor de Times Travel-sectie.

Na de publicatie van haar prentenboek Rainy Day schreef Emma drie YA-romans. Haar eerste, Now You See Me, was een Bestseller van Amazon en genomineerd voor de Carnegie and Amazing Book Awards. Better Left Buried, haar tweede, was een van de beste YA-lectuur voor 2015 in de Sunday Express. Haar derde YA-roman, Cruel Heart Broken, werd door The Bookseller gekozen als een top YA-lectuur voor juli 2016. Haar YA-romans zijn (nog) niet vertaald naar het Nederlands.

Het donker is haar eerste thriller voor volwassenen die tevens is vertaald naar het Nederlands.

‘Wit. Onafzienbaar, onafgebroken, overdonderd wit. Zo fel dat het pijn doet aan je ogen, wonderschoon en beangstigend gelijk. Ik ben eindelijk aan het einde van de wereld gekomen, of eigenlijk het zuidelijkste puntje ervan. En er is helemaal niets.‘

In Het donker gaat Kate, het hoofdpersonage, een jaar als arts werken op Antarctica. Precies wat ze nodig heeft. Ergens werken waar niemand haar kent en iets weet over haar tragische verleden. Ze gaat werken op een VN-onderzoeksstation op de meest uitgestorven plek op aarde. Een plek waar de sneeuw oogverblindend is en zo koud dat je adem gelijk bevriest. En dan de stilte. Overdonderend, het geluid van volstrekte leegte. Maar dan hoort ze van haar nieuwe collega’s over de dood van haar voorganger. Een dood die wijst op zelfmoord, maar door een aantal ontwikkelingen komt er twijfel bij Kate opzetten. Kate probeert erachter te komen wat er precies gebeurd is, maar het lijkt erop dat iemand haar voortdurend dwarszit. Iemand die niet wil dat zij achter de waarheid komt…

Het donker speelt zich af in een betoverende setting, de winterse duisternis van Antarctica. Vier maanden per jaar is het daar dag en nacht donker en de temperatuur kan dalen tot -80°C. Zonder bescherming naar buiten ben je binnen een paar minuten dood. En dan voortdurend opgesloten zitten terwijl er een vermoeden is dat er zich een moordenaar onder de aanwezigen bevindt. Een thriller die alleen al door de setting een belofte afgeeft, maar die daardoor ook als vanzelf een gevoel van kou opwekt. Het verhaal wordt vertelt vanuit het perspectief van Kate en eerst worden alle personages geïntroduceerd. Er zijn best wel veel personages en om het overzicht niet kwijt te raken is het wel opletten om alle namen te kunnen onthouden. Alle personages zijn moeilijk te doorgronden wat voor een extra spanning zorgt. Wie is er te vertrouwen en wie niet en het voelt alsof iedereen voortdurend op zijn hoede is. Ook Kate blijft lang voor vragen zorgen want wat is er toch gebeurd in het verleden en hoe komt zij aan dat litteken? En hoe zit het met haar verslaving? Door Kate precies genoeg drama mee te geven, zet Haughton dit personage realistisch neer en verweeft ze tegelijkertijd een actueel thema in het verhaal. Al zijn daar ook wel weer wat vragen bij te zetten betreffende de geloofwaardigheid. Want het zijn best wat issues en dat dan iemand zo’n verantwoordelijke baan krijgt roept zeker vragen op. Zeker in de extreme omstandigheden waarin gewerkt moet worden.

‘Ik heb het gevoel dat ik al mijn hele leven in deze claustrofobische bubbel zit, en dat mijn vorig leven als een droom verglijdt, waardoor ik het angstige idee krijg dat ik hier misschien nooit meer levend vandaan kom.’

Emma Haughton heeft een filmische schrijfstijl en vooral het donker/de duisternis zet ze scherp neer. Er gaat een ongedefinieerde dreiging uit van de duisternis die beschreven wordt. Het begin van het boek is even wat stroef, maar al snel komt er een mooie spanningsboog opzetten. Er is veel onduidelijkheid over de personages en ook tussen hen lopen de spanningen steeds meer op. Dit allemaal in combinatie met een setting die al vanaf het begin een onheilspellend gevoel geeft. De gedragingen van de personages laten voortdurend twijfelen maar als eenmaal het hoge woord eruit is, blijkt dat ene gevoel niet voor niets te zijn geweest. Al met al is Het donker een fijne thriller die het verdiend om verfilmd te worden.

Het donker is een onheilspellende, duistere thriller die zich onderscheidt door de huiveringwekkende setting.


Website Security Test