Ojee, dat zijn er veel en een onmogelijke keuze. 

Elke vakantie die ik heb beleefd brengen mooie herinneringen met zich mee. Of dat nou met mijn vriend was, met een vriendin of de groep mensen van de singlereizen, het was allemaal leuk. Maar misschien was het ernaar uitkijken in mijn jeugd wel het leukst. We gingen elke zomer naar een vakantiepark in Nederland. Daar keek ik dan lang naar uit. In de brochure bestudeerden mijn broertje en ik de plattegrond van ons huisje en waren we al bezig met de kamerindeling en wat we allemaal zouden gaan doen. Tijdens die vakantie hield ik dan een dagboekje bij. Dat waren hele fijne vakanties!  

Twee jaar geleden stond ik op een camping en was de eerste versie van Campinggasten al zo goed als af. Ik had verwacht dat ik veel zou herkennen, maar dat viel eigenlijk wel mee. Eigenlijk moet ik meer denken aan de mensen die in het buurthuis bijvoorbeeld wekelijks naar de bingo gaan. Als je dan op de plek van een van hen ging zitten lieten ze duidelijk merken dat dat niet de bedoeling was. De mensen die slecht tegen veranderingen kunnen heb ik in mijn achterhoofd gehouden tijdens het schrijven. 

Ik denk dat je hier o.a. doelt op auto-erotische asfyxie. In eerste instantie was het helemaal mijn bedoeling niet om hierover te schrijven. Ik had een lijk in het bos in mijn hoofd en vond het niet zo origineel om het tussen de bosjes neer te leggen. Ik las in die tijd een artikel in een tijdschrift die over dit thema ging. Een moeder vond haar zoon naakt en hangend aan een touw. Hij bleek hieraan te doen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar dat onderwerp fascineerde me en ik besloot het te gebruiken in het boek. 

Niet helemaal. Ik had de setting in mijn hoofd, maar tijdens het schrijfproces kwamen er steeds nieuwe ideeën opborrelen. Zoals de auto-erotische asfyxie dus. Vooraf begin ik met een vaag plan, maar aan het eind is het toch een heel ander boek geworden. Wel had ik een duidelijk eind in mijn hoofd. Ik wil weten waar ik naartoe werk.  

Ook had ik in het begin nog meer perspectieven. Dit bleek achteraf te veel en niet nodig. Er zaten dan teveel overlappingen in en dat is voor de lezer helemaal niet fijn om te lezen. En ik heb de volgorde omgegooid en besloten om te beginnen met het heden, erna het verleden en daarna weer terug te gaan naar het heden. Spelen met de tijd is ook een techniek die gebruikt wordt bij thrillers om spanning op te voeren. 

Ik doe wel grondig onderzoek. Over de auto-erotische asfyxie heb ik bijvoorbeeld veel opgezocht. Ik denk niet dat ik daarmee in de problemen kom, maar de politie zal er zeker gek van opkijken. 

 

In Wie zwijgt... ging het om de zorg voor een ouder. In Campinggasten is dat een man die zijn vrouw ondersteunt. Ik wilde een personage die niet meer goed weet wat ze doet. Ze heeft een man die veel van haar houdt en dan is de verzorging een logisch gevolg. Het was dus niet een bewuste keuze om dat onderwerp terug te laten komen.  

Ik vind het prettiger om vanuit meerdere personages te schrijven. 

Het voordeel van meerdere perspectieven is dat je de personages beter uit kunt werken. Ook krijg je steeds even een pauze van een bepaald personage, zodat die persoon niet gaat vervelen. Daarnaast is het fijn als je een bepaald geheim in je boek hebt, zoals bij een thriller, om meerdere perspectieven te gebruiken. Door per personage steeds iets meer prijs te geven kom je er als lezer achter wat er is gebeurd.  

Dat is Sander. Ik vind hem een sympathieke man. Hij is optimistisch en kan enthousiast worden van dromen die hij najaagt. Daar hou ik van.  

Die reacties zijn er zeker en ze zijn gelukkig heel positief. Ik vond het best spannend, want Wie zwijgt... is een heel ander soort boek met hele andere thema's. Als je dat hebt gelezen, verwacht je een verhaal als Campinggasten misschien niet.  

De Crime Compagnie Club heeft een besloten Facebookgroep. Hier lees ik mee wat mensen over mijn boek zeggen en plaatsen lezers foto's van mijn boek terwijl ze die lezen. Echt super leuk! Er was zelfs iemand die erover heeft gedroomd. Heel grappig!  

Ik probeer ook om op alle reacties te reageren. Zij nemen de moeite iets te plaatsen en dat waardeer ik. Op die manier wil ik dat laten blijken. 

Het uitbrengen van een nieuw boek brengt best wat onzekerheid met zich mee, maar de reacties in deze groep hebben dat helemaal weggenomen.  

Begin juni komt een nieuwe feelgood bij De Verhalenfabriek uit: Wij houden van Oranje Ibiza.  

Het gaat over drie voetbalvrouwen en past bij het aankomende EK. Een nieuwe thriller wordt nu door de uitgever gelezen. Daar kan ik nog niets over zeggen. Wel ga ik weer beginnen met een nieuwe thriller. Ik zit nu echt nog in de beginfase, dus het is nog lastig om daar meer over te vertellen. 

Graag gedaan!  

Jij bedankt voor dit interview! Het waren leuke vragen!