Ik ben negenenveertig jaar, getrouwd met Martijn en heb twee kinderen. We wonen in Bavel. In mijn vrije tijd wandel ik graag, ook om mijn hoofd leeg te maken. Naast dat ik thrillers schrijf, schrijf ik ook scenario’s. Vlissingen is inmiddels mijn twaalfde thriller. 

De reden hiervoor is dat ik in 2022 een week in Vlissingen was om een workshop scenarioschrijven te volgen. Dit was een bijprogramma voor Festival Film by the Sea. Tijdens die week dompelde ik me onder in de stad en ondervond dat het een hele leuke stad is. Aan de ene kant dat gezellige centrum en aan de andere kant de haven, de rauwe industriële kant. Dit maakte dat mijn inspiratie ging vloeien. 

Voor mij moet het voelen alsof je een soort van arena instapt en iets van exotisch aanvoelen. Dit kan in een buitenland maar ook heel goed in bijvoorbeeld Vlissingen zijn. 

Je kan op verschillende manier om een boek op te zetten. Maar ik ben nu zo bezig met het schrijven van een script dat ik dacht: waarom zou ik dit niet proberen te mengen? 

Ik ben nu bijvoorbeeld bezig met het schrijven van een film, waar dus geen boek van is. Hiermee zit ik in een volgende fase, dus dat is heel spannend of we hiervoor subsidie gaan krijgen. Ook het scenario voor Camping Oosthoek werk ik aan mee. 

Haha, nee joh. Ik ben toch helemaal geen actrice. Er zijn zoveel goede actrices in Nederland. Ik heb wel ooit in het verre verleden in een paar toneelstukken gespeeld en mijn eerste thriller De toneelclub ging ook over toneelspelen. Maar nee, ik ben echt wel een schrijver, geen speler.

Nou ik vind Zola heel erg leuk. Keet natuurlijk ook wel, maar Zola is echt een klein pittig ding. Een vraag aan haar zou bijvoorbeeld zijn: Hoe houdt jij je staande, wat is je zwakke punt? Ze is heel stoer, een jonge vrouw die zich staande weet te houden in een ruige wereld. Ergens wil je dan stiekem ook zo zijn. 

Een van mijn favoriete schrijvers is Stephen King. Daar is het allemaal mee begonnen, met zijn boeken De Shining en Pet Sematary. Hij schrijft meestal horror en als hij het zegt, geloof ik het. Met woorden horror overbrengen vind ik heel knap. Thomas Olde Heuvelt kan het ook. Echt heel knap. Daar waag ik me nog niet aan. 

Het is natuurlijk altijd fijn als een fout bij de volgende druk eruit is gehaald. Gelukkig heb ik een hele goede redactrice.

Over het algemeen vind ik het leuk als lezers me mailen om bijvoorbeeld ook te vertellen hoe ze het boek hebben ervaren. 

Ik schrijf in mijn schrijfhuisje en als ik De Toneelclub teruglees, zie ik dat ik nog steeds op dezelfde manier schrijf. Ik houd bijvoorbeeld niet van tierelantijntjes en schrijf to the point en altijd in de verleden tijd.

Wanneer ik een idee heb voor een thriller, start ik met mezelf een aantal vragen te stellen. Waarom? Hoe komt een personage daar? Welke kleding dragen ze? Wat drijft een moordenaar? Wat gebeurt er dan eerst? Ik vorm een tijdslijn. Ik plak van alles op mijn bureau. Van de personages maak ik een overzicht en dan start ik met schrijven. 

Dit deed ik al elf, nee twaalf boeken lang maar met scenarioschrijven leer je een andere manier. Je zet dan eerst de heipalen van het huis neer waarna je gaat bouwen. 

Nu maak ik hier een mix van. 

Wat betreft het schrijven met een andere auteur is voor mij heel duidelijk een Nee. Ik schrijf het liefste zelf zonder iemand anders. Voor andere auteurs, bijvoorbeeld Lars Kepler, werkt dit wel maar ik moet hier niet aan denken. 

Wanneer ik een beetje vast zit in het verhaal, ga ik met mijn man wandelen en sparren we onderweg. Soms heeft hij een goed idee en kan ik weer verder.

Mijn manuscript wordt door twee mensen gelezen: mijn zus en mijn redactrice. 

Deze vraag krijg ik iedere maand. Ik heb hier best wel zin in, sterker nog: het eerste hoofdstuk heb ik al geschreven maar deze is op de digitale plank komen te liggen. Dit omdat eerst andere verhalen voorrang opeisten. 

Ik heb nu nog geen plannen om een nieuw boek te schrijven en het eerste hoofdstuk over Tara en Diego ligt er dus, maar ja, toen ging ik naar Vlissingen. Dus wie weet wat de toekomst brengt.

Het signeren vind ik altijd heel leuk. Heerlijk om over mijn verhalen te praten en lezers te ontmoeten. Vaak word me gevraagd waar ik de inspiratie vandaan haal en hoe ik tot een heel verhaal kom. 

Ik heb graag stilte om heen tijdens het schrijven. Dat heb ik nodig. Ik kan niet met muziek of iets dergelijks schrijven. Het liefst zit ik alleen in mijn schrijfhuisje in de tuin en verlies me in het verhaal. 

Nu komt de tijd van de presentatie van Vlissingen en daar verheug ik me enorm op. 

Jeetje, wat weet niemand over mij? Na diep nadenken: mijn eerste boek was een afrekening met het verleden. Toen was ik eigenlijk verlost van mijn, ja … kwaadgeest of zo. In ieder boek zit wel iets wat je hebt meegemaakt. Verder, een geheim? Nee dat heb ik eigenlijk niet. Misschien dat ik, net als vele vrouwen, struggle ik met het op peil houden van mijn gewicht. Nou, niet heel erg maar ik ben daar wel mee bezig. 

Ik hoop dat de lezers met veel plezier Vlissingen gaan lezen en ben benieuwd hoe ze de opzet van de thriller vinden. Dit mogen ze altijd via de mail aan me laten weten. 

En als ik groot mag wensen, zou ik het heel leuk vinden als mijn boeken verfilmd gaan worden.