Dodendans is het tweede deel met Sanna en Eir in de hoofdrol, maar kan ook los gelezen worden. De personages krijgen ook in dit verhaal weer genoeg achtergrond mee om niets te missen van wat er in het vorige deel gebeurd is. Ook het verleden en de demonen waarmee ze kampen komen ruim aan bod. Zowel Sanna als Eir zijn eigenaardige personages. De redenen van hun eigengereidheid zijn ook nu weer goed uitgewerkt. De overige personages blijven vrij vlak, dit geldt voor de collega’s, maar ook voor eventuele verdachten. Het is daarom moeilijk om een beeld te krijgen van wie iedereen is en wat hun motieven zijn. Uiteindelijk blijkt waarom Maria Grund hiervoor gekozen heeft. Het maakt duidelijk dat er over alles in dit verhaal goed is nagedacht. De plot gaat dan ook diep. 

Toch lijkt niet alles met een reden geschreven te zijn en voelt het vaak alsof er te veel zaken besproken worden die niet van belang zijn. De vaart wordt dan ook meer dan eens uit het verhaal gehaald. Het wisselt zich echt af tussen plottwists en sterke spannende passages en stukken tekst die als opvulling voelen. Hoewel de plot dus erg sterk is en de lezer getrakteerd wordt op een knap staaltje speurwerk, wordt het vaak ondergesneeuwd door het gebrek aan een vlotte schrijfstijl. Er wordt daarnaast geschreven vanuit het derde perspectief, maar het is niet altijd even duidelijk welke van de personages gevolgd wordt. In een hoofdstuk wordt vaker omgesprongen naar een ander personage en ook voelt een verandering van omgeving of tijdzone soms als een onvoorziene sprong. Het maakt dat Dodendans niet heel vlot leest. Dit is ontzettend jammer, zeker omdat de plot vraagt om gelezen te worden. Dodendans vraagt de lezer om er de tijd voor te nemen en helemaal ondergedompeld te worden.