Zijderups is het tweede boek met als hoofdpersonen de privédetective Cormoran Strike en zijn secretaresse/assistente Robin Ellacot. Strike runt een klein detectivebureau, hij heeft na zijn succes bij het oplossen van de moord in het eerste boek, Koekoeksjong, meer werk gekregen, maar eigenlijk geen zaken die hem erg boeien. Dan komt Leonora Quine zijn kantoor binnen met de vraag haar verdwenen man Owen op te sporen. Owen Quine, een slechte schrijver met een groot ego, verdwijnt wel vaker maar Leonora vindt het nu wel erg lang duren. Strike neemt haar zaak aan. Owen Quine blijkt een boek geschreven te hebben waarin de personen, die allerlei schunnige en duistere dingen doen, geënt zijn op zijn echte bekenden... Dan wordt het dode lichaam van Owen Quine gevonden en raakt Strike verwikkeld in een wereldje van uitgevers en schrijvers.

Zijderups vond ik een goed boek, als lezer heb je net als Strike werkelijk geen enkel idee wie nu precies wat gedaan heeft of wat er vervolgens gaat gebeuren. Alle personen liegen, vertellen halve waarheden of helemaal niets. De schrijfster diept de personages niet echt uit, Strike is een sympathieke ex-militaire politieman met een pijnlijke beenprothese en Robin is aardig, vriendelijk en behulpzaam. Ook de andere personen worden qua karakter niet uitgediept. Storend voor het verhaal is dit niet. Wat ik wel lastig vond was de hoeveelheid personen die in dit verhaal meespelen, er zijn zoveel mensen dat ik regelmatig moest bedenken wie die persoon ook al weer was. Het verhaal is ingewikkeld, veel verdachten, veel motieven voor de moord, en weinig sympathieke personages. Om goed in het verhaal te komen en te blijven is het noodzaak om lange gedeeltes te kunnen lezen, als je het te versnipperd leest raak je gegarandeerd de verhaallijn kwijt. Mijn conclusie: Zijderups is een prima boek waar je, door de 474 bladzijden die het bevat, lekker lang in kan lezen en een aanrader voor een verregende middag!