Aline: Je vorige boek Minnaar verscheen drie jaar geleden. Je bent geen auteur die elk jaar een boek of zelfs twee boeken uitbrengt. Is dat een bewuste planning of moet je gewoon een tijdje op de inspiratie wachten voor een nieuw verhaal?
Ilse: Wanneer ik een verhaalidee dat beklijft heb gevonden, schrijf ik het liefst elke dag aan dat verhaal. Er is dan voor bijna niets anders ruimte. Het zoeken naar een nieuw idee komt dus echt daarna pas. En dat is maar goed ook, want dan kan ik mooi een tijdlang andere schrijfklussen oppaken.
Aline: Soms zie je op een omslag van een boek een aanbeveling: ‘’Voor de lezers van’’. Stel dat jouw uitgever besluit om dit ook op jouw boek te zetten, met welke auteur zou hij je kunnen vergelijken?
Ilse: Geen idee. Ik ben vooral mezelf.
Aline: Je boek is opgedragen aan Andries Greiner, je mentor. In mijn beleving is een mentor iemand die je tijdens je opleiding begeleidt. Wat doet meneer Greiner voor jou?
Ilse: In 2008 won ik de IVIO Andries Greinerprijs, een prijs voor Flevolands schrijftalent. Sindsdien coacht meneer Greiner me: we ontmoeten elkaar eens in de twee maanden en praten dan over schrijven en het freelance bestaan. Andries Greiner is een man met een schat aan ervaring in het zakenleven en de politiek en kan mij als gevoelig en intuïtief mens veel leren over bijvoorbeeld onderhandelen, strategieën uitzetten en opdrachten binnenkrijgen.
Aline: Heb je veel research moeten doen voor het schrijven van Help me? Hoe heb je het aangepakt?
Ilse: Ik heb veel research gedaan en dat was heel leuk. Lange gesprekken met een oud-directeur van een gevangenis, een rechter, advocaat psychiatrisch gezondheidsrecht en een jurist. Ik wist niets van hoe het eraan toe gaat in de rechtbank en gevangenis en wilde wel alle details goed hebben. Ook heb ik een prachtig gesprek gehad met een dame die een postnatale psychose heeft gehad (niet te verwarren met een postnatale depressie). Zo’n psychose is iets wat niet alleen onbekend is, maar ook in de taboesfeer zit. Als mensen er meer willen over lezen kunnen ze kijken op www.kraambedpsychose.nl. Of natuurlijk mijn boek lezen...
Aline: De manier waarop de vrouwelijke gedetineerden met elkaar omgaan heeft veel indruk op me gemaakt. Hun dialogen, de interactie – wat heeft je geholpen om dit alles zo realistisch neer te zetten?
Ilse: Dankjewel voor je lieve compliment. Fijn dat ze zo tot leven voor jou zijn gekomen! Ik zag hen meteen voor me, dus het was niet moeilijk om hen te schrijven. Ik vind het altijd leuk om personages niet alleen een uiterlijk en eigenschappen, maar ook hun eigen taal mee te geven. De advocaten in het boek spreken op een heel andere manier dan de gedetineerden.
Aline: Ik betrapte me erop dat ik op pagina 100 nog steeds niet wist waar het verhaal heen ging. Dat vind ik knap. Wist jij zelf al vanaf het begin hoe het verhaal precies in elkaar stak of kwam je er al schrijvend achter?
Ilse: Voordat ik ging schrijven heb ik het verhaal tot in detail uitgewerkt. In het schrijfproces is uiteindelijk maar heel weinig veranderd. Misschien wel leuk om te weten: de epiloog is niet van te voren bedacht. Dat is een van de dingen die tijdens het schrijven is ontstaan.
Aline: Help me is zo filmisch geschreven dat je geen Netflix abonnement nodig hebt. Ik weet dat je een opleiding Scenario Schrijven hebt gevolgd. Denk je dat deze opleiding je heeft geholpen bij het schrijven van dit boek?
Ilse: Ha ha ha, wat goed zeg! Tijdens mijn opleiding was ik al heel ver met mijn boek, dus ik hoop dat de kruisbestuiving juist andersom is: dat ik op een dag Help me kan ombouwen tot scenario.
Aline: Welk moment tijdens het schrijven van dit boek is je het meest bijgebleven en waarom?
Ilse: De beginscene had ik al vier jaar in mijn hoofd: een vrouw staat in het toilet van een benzinestation. Achter haar komt een doodsbang meisje uit een van de hokjes die haar een wc-papiertje met in lippenstift de tekst “Help me” in de hand moffelt. Wat gebeurt er dan? Toen ik op een feestje een advocaat voor psychiatrisch patiënten tegenkwam, zag ik in een keer het antwoord voor me. Ik ben snel naar huis gefietst en heb het plot meteen op papier gezet. Dat was zo’n aha erlebnis! Pure inspiratie. Magisch!
Aline: Roosmarijn, de hoofdpersoon van Help me, is een lange tijd gescheiden van haar dochtertje. Als lezer voel je haar frustratie en onmacht. Jij bent ook moeder. Hoe was het voor jou om erover te schrijven? Heeft het geholpen of juist moeilijker gemaakt?
Ilse: Drie jaar geleden ben ik gescheiden en sindsdien hebben we co-ouderschap. Ik heb er 12 jaar over gedaan om moeder te worden (daar heb ik het boek Vruchtbaar over geschreven) en vond en vind het nog steeds moeilijk dat ik mijn dochter niet elke dag zie. Ze heeft een geweldige, lieve vader daar gaat het niet om, maar dit was gewoon niet wat ik voor ogen had, toen ik droomde van een kind. Dit boek heeft me geholpen met het accepteren van de situatie: Roosmarijn heeft het nog een stuk zwaarder.
Aline: Tijdens het schrijven van Help me heb je een podcast gemaakt over het schrijfproces. Werd je podcast goed beluisterd? Ben je van plan om dit weer te doen?
Ilse: Als een nieuw boek verschijnt krijg je als schrijver vaak vragen over hoe het boek is ontstaan. Ik dacht: dáár ga ik een podcast over maken. Nou, dat is behoorlijk mislukt. Toen ik eenmaal in de flow van het verhaal zat, heb ik geen podcast meer opgenomen. Zit ik eenmaal in een boek, dan bestaat de buitenwereld haast niet meer: dat reageer ik niet op appjes, ben ik niet op social media actief… Een nieuwe podcast opnemen werd een steeds hogere hobbel. Ik kreeg wel heel leuke reacties en vond het super om te doen, dus wie weet pak ik het weer op.
Aline: Je lezers willen natuurlijk weten of je al plannen hebt voor een nieuw boek. Kun je daar al iets over vertellen?
Ilse: Ik heb nog geen nieuwe plannen.
Aline: En een vraag voor de fun op het eind. De jurk op je auteursfoto is van precies dezelfde kleur als de blauwe vlinder op de omslag. Heb je er speciaal naar gezocht?
Ilse: Die kleur blauw is mijn lievelingskleur. De gang van mijn huis heeft ook precies deze kleur blauw. Toen ik het omslag zag (het was het eerste ontwerp) was ik zo blij! Het jurkje hing toen al in de kast.
Aline: Bedankt voor je antwoorden, Ilse. Fijne vakantie!
