Dertig jaar geleden is er iets verschrikkelijks gebeurd met grote gevolgen voor de levens van vier vrienden. Al dertig jaar bestaan er onderlinge geheimen, heimelijke affaires en vurige verlangens. Hoe meer ze van elkaar en van de gebeurtenissen destijds te weten komen, hoe pijnlijker en gevaarlijker de waarheid blijkt te zijn. De levens van de vier vrienden komen behoorlijk onder druk te staan. Druk vanuit onverwachte en machtige partijen die ook onderling veel af te handelen hebben.

Komt het goed? Wie is veilig en wie loopt gevaar? Een rollercoaster van gebeurtenissen, emoties, liefdes en keiharde beslissingen.

Het meisje van Loutro is geschreven door twee auteurs en dat is te merken. De soms hele korte, afzonderlijke stukjes zijn slechts van elkaar gescheiden door een witregel. Er is geen moeite gedaan om ze samen te smeden tot één goedlopend verhaal. De voortgang is hobbelig en onlogisch. De volgorde van gebeurtenissen wringt en hieruit blijkt dat de voorbereiding niet secuur is geweest. Het verhaal zit vol overbodige woorden en zinsdelen. Te ingewikkelde woorden, en teveel woordherhalingen vlak na elkaar. Dit maakt de schrijfstijl onbeholpen, het komt onwennig over, zinnen lopen niet lekker. Het is een debuut, en de auteurs moeten nog veel ervaring opdoen? Jammer dat ze zoveel verklappen. Eigenlijk geven de auteurs steeds alles weg; alle ontwikkelingen worden onmiddellijk verklaard. Daardoor verdwijnt de spanning en blijft er niets te raden over voor de lezer. 

Het meisje van Loutro verzandt in een mondeling praatje, waarbij de volgorde en goede verloop van zinnen minder belangrijk is. Dit geeft het verhaal een zekere gejaagdheid, de lezer dreigt soms zelfs de draad kwijt te raken. Deze stijl past meer bij een voice-over van een tv-reportage, met monotone herhalingen en opsommingen. De auteurs doen niet veel moeite voor persoonsbeschrijvingen. Ze maken zich er van af met haastige, globale mededelingen. Ook de omgeving krijgt weinig aandacht. Plotselinge toevalligheden, plotselinge nieuwe personages vanuit het niets, teveel perspectieven door elkaar, er gebeurt zoveel dat de lezer met een soort verbijsterde nieuwsgierigheid tot verder lezen wordt aangespoord, terwijl alles op alles gezet moet worden om de samenhang te kunnen blijven volgen. De vier vrienden waar het in eerste instantie om gaat, raken gedurende het verhaal een beetje op de achtergrond, andere personages nemen het over. Het verhaal waaiert steeds ongecontroleerder uit, als een soort kettingverhaal dat groeit doordat steeds iemand anders er een stuk aan toevoegt. 

Wat Het meisje van Loutro ontbeert, is een duidelijke focus, een gedegen plan. En een goede opbouw, met meer bedding, waar vanuit de auteurs van start kunnen gaan. Er is een overdaad aan personages, de auteurs voegen constant weer nieuwe toe, wat niet heel goed is om het overzicht te kunnen bewaren. De vele beginnersfouten maken duidelijk dat de auteurs nog veel moeten leren. Maar het gegeven, het idee, de persoonsverwisseling, verdient beter. Met een geconcentreerde opbouw en uitwerking, meer diepgang en vooral meer focus zit er een goede plot in, mits ook die exacter wordt uitgediept. Minder personages helpt ook voor de herkenbaarheid tijdens het lezen. En last but not least: een redacteur die taalfoutjes of typefoutjes eruit haalt is onmisbaar. Er is dus werk aan de winkel voor José Robertus.