Hoi Marcella, het is een tijdje geleden dat we elkaar gezien of gesproken hebben, volgens mij was de laatste keer een interview na het lezen van Bloedwraak. 

Hoi Diane, dat klopt. Ik denk dat het in maart was, want Bloedwraak verscheen aan het begin van die maand.

Ik heb daar nog nooit over nagedacht in de context van carrière en volg gewoon mijn hart met het alsmaar doorschrijven om de verhalen in mijn hoofd met anderen te kunnen delen. Inmiddels zijn er al meerdere thrillers, romans, feelgood novellen en waargebeurde verhalen van mijn hand verschenen. Het allerliefste schrijf ik thrillers en ik ben er heel blij mee dat de laatste twee bij De Crime Compagnie zijn verschenen.

Enorm leuk! De boekbloggers zijn altijd zo enthousiast en ik geniet van hun creativiteit. Telkens verrassen ze me weer met een bijzondere foto. 

Ik woon sinds 22 jaar in een dorp aan het Drents-Friese Wold en tegenwoordig dus in wolvengebied. Vroeger riep ik vanuit het drukke westen van het land dat ik nooit naar deze kant van het land zou verhuizen. Toch gebeurde dat en ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit meer ergens anders zou willen wonen. De sociale controle valt best mee en noaberschap is een groot goed.

Haha, nu die van Pater Moeskroen. Ik had nog nooit van die band gehoord en heb het even opgezocht. Geweldig!

Nee, ik ben er nog nooit één tegengekomen in het bos. Daar worden ze ook niet zo gauw gezien vanwege de dichte begroeiing. Wel zag ik een keer in de verte op een weiland een dier waarvan ik vermoedde dat het een wolf was en één keer zaten we vlak bij huis in de auto toen mijn man zei: ‘Kijk, een wolf.’ Ik zat natuurlijk weer te lezen en toen ik opkeek, zag ik hem alleen in een flits. Te vaag om te zeggen dat ik een wolf heb gezien. Als ik een wolf in het bos zou zien, zou ik wel weten dat ik rustig moet blijven, afstand moet houden, de hond moet aanlijnen, handgebaren en harde stemgeluiden moet maken als de wolf dichterbij komt en vooral niet moet wegrennen, maar hoe ik dan werkelijk reageer? Ik hoop daar nooit achter te komen.

Nee. Ik ging altijd iedere dag alleen met de hond naar het bos, maar dat durf ik niet meer. Ik kom er nog wel dagelijks, maar alleen nog met mijn man of een vriendin. En de hond natuurlijk, die soms ineens heel alert is op iets wat ze ziet en waarvan wij geen idee hebben wat het is.

Toen de wolf een paar keer in en aan de rand van ‘mijn’ dorp was gezien – dus buiten het bos -  durfde ik niet meer zonder paraplu met scherpe punt in de buurt te wandelen. Die angst is gelukkig gezakt en ik wandel weer alleen en zonder paraplu in de landerijen achter mijn huis, maar het besef dat er een wolf kan zijn is er wel altijd. Het voordeel van landerijen is dat je hem dan op grote afstand ziet en niet ineens verrast wordt, zoals in het bos kan gebeuren. Ook dan is de kans niet groot dat je er een tegenkomt, want de wolf is van nature een schuw dier en de activiteit vindt volgens mij vooral ’s nachts plaats. Voor mij zit het probleem meer in de aanvallen op het vee dat geen kant op kan.

Veel mensen buiten wolvengebied hebben geen idee wat een verdriet er hier teweeg wordt gebracht als de wolf heeft huisgehouden onder het vee. Daar wilde ik aandacht voor hebben en daarom schreef ik dit boek. Op dit moment (31 juli) hebben de mensen in mijn omgeving het boek nog niet gelezen omdat het boek op 1 augustus verschijnt, maar het idee dat ik het leed belicht spreekt volgens mij wel aan.

Als ik eenmaal de personages en het thema van een boek heb vastgesteld, ontstaan er vanzelf situaties die belangrijk blijken te zijn voor de verhaallijn. Tijdens het schrijven gaan mijn personages altijd een eigen leven leiden en zo kwam ook in dit verhaal die combinatie tot stand.

Er zijn al twee ‘tussendoortjes’ klaar. De feelgood novelle zal door de Verhalenfabriek worden uitgegeven en de novelle met een wat meer dramatische laag ga ik zelf uitgeven. In augustus of september begin ik met het schrijven van een nieuwe thriller, waarvoor ik al een idee heb.