Het explosieve slotdeel van de bloedstollende trilogie met Vincent en Mina

Het is december in Stockholm en de Zweedse minister van Justitie wordt bedreigd. Tegelijkertijd wordt er een stapel menselijke botten gevonden in de metro van Stockholm. Het skelet blijkt afkomstig te zijn van een hooggeplaatste financier. Het team van politie-inspecteur Mina Dabiri wordt nog steeds gekweld door het traumatische incident van afgelopen zomer - dat eindigde in de dood van een collega - en roept de hulp in van mentalist Vincent Walder om te helpen met de zaak. Wat gebeurt er in de tunnels diep onder Stockholm? En wie zit er achter de minister aan?

In de metro van Stockholm wordt een stapel menselijke botten gevonden. Deze blijken te zijn van een hooggeplaatste financier. Dit mysterie maakt dat rechercheur Mina Dabiri wederom de hulp inroept van mentalist Vincent Walder. Samen met hem en haar team, dat nog steeds aan het herstellen is van het verlies van een collega bij een vorige zaak, gaat Mina op onderzoek uit. Dan verdwijnt de Zweedse minister van justitie, Mina’s ex man, en worden er nog meer hoopjes botten ontdekt. Het is alle hens aan dek voor Mina en Vincent. 

Illusie bedraagt zo'n honderd bladzijden minder dan de vorige delen. Bladzijden die ook niet gemist worden, omdat de zaak die deze keer behandeld wordt er niet voor zorgt dat men nagelbijtend op het puntje van de stoel zit. Dat wil niet zeggen dat de spanning volledig ontbreekt maar er zit, ondanks de korte hoofdstukjes, weinig vaart in het verhaal. Dat maakt het zo nu en dan lastig om de aandacht erbij te houden. Het wordt vooral gedragen door de gebeurtenissen in de voorgaande delen en die maken dat de lezer graag wil weten hoe het geheel zal worden afgerond. Wel sterk is de ontwikkeling die de personages doormaken. Vooral bij Mina is een grote persoonlijke groei te zien, vooral betreffende haar smetvrees. De aantrekkingskracht tussen de twee hoofdpersonages is nog steeds onmiskenbaar aanwezig. 

Het verhaal wordt opgedeeld in stukken en het begint met aftellen vanaf nog veertien dagen, verteld in de tweede persoon, vanuit veel verschillende perspectieven die ieder een hoofdstuk bestrijken. Met name Mina en Vincent komen aan bod, maar ook hun collega's en de slachtoffers krijgen een stem. En dan is er ook nog een mysterieus personage, genaamd De prins, en hoofdstukken verteld onder de noemer De schaduw. Ook deze manier van vertellen doet afbreuk aan de snelheid in het verhaal. Het is alsof de lezer steeds even terug moet schakelen naar een vorige versnelling. 

Uiteindelijk excelleert het boek toch nog naar de allerhoogste versnelling want ook dit deel heeft weer een daverend slotakkoord. Eentje die pijnlijk duidelijk maakt wat er met de titel Illusie wordt bedoeld. Menig fan van de serie zal tegen beter weten in hopen dat Läckberg en Fexeus toch nog gaan voor een vierde deel.