Oordeel VrouwenThrillers.nl: 
Recensie Diane Kooistra op 4 juli 2024:
Nadine Monfils schrijft in het nawoord van haar boek dat ze Georgette Magritte, de vrouw van René, beiden hoofdpersonen in dit boek, ontmoette in Schaarbeek. René was al was overleden, na jarenlang onderzoek ontstond deze bijzondere reeks detectives. Naast deze serie die uit nog twee eerdere delen bestaat, schreef Monfils thrillers en andere detectives. Ze woont in Montmartre en is 71 jaar oud.
Het verhaal begint rustig als Georgette en haar man René opstaan. Dan staat hun schoonmaakster aan de deur met het verhaal dat een van de andere mannen waar ze voor schoonmaakt vermoord is en nog in zijn huis ligt. De politie vindt echter geen lijk. Onze detectives gaan gelijk op onderzoek uit en komen in het prachtige Brugge terecht.
Tussen de mooie gebouwen, heerlijke gerechten en bijzondere personages ontvouwt zich een leuke detective, niet echt spannend, geen thriller, maar een heerlijke detective met bijzondere momenten. Totdat de laatste hoofdstukken gelezen worden, op dat moment wordt de lezer toch verrast door een onverwachte wending. De hilarische avonturen, het stukje spanning en melancholie zorgen ervoor dat de lezer echt met de personages meeleeft. Zoals de titel en de cover al doen vermoeden betreft het hier geen thriller met bloederige moorden. Er wordt wel een moord gepleegd, maar de beschrijving daarvan doet bijna komisch aan met een vleugje satire. In korte hoofdstukken zonder inleiding wordt de lezer meegenomen in een boek dat prima zou staan naast boeken van Agatha Christie, Mario Giordano en Pierre Martin. De filmische beschrijvingen van de personen, schilderijen en gerechten in het boek doen verlangen naar een mooie serie op tv.
René Margritte heeft echt bestaan, hij was een schilder uit België die in 1967 overleed. De avonturen die hij met Georgette beleefde zijn wel verzonnen. Als dit eenmaal is vernomen wordt het boek totaal anders gelezen. Het was heel bijzonder om na het lezen van dit boek een heuse bibliografie aan te treffen. Tijdens het lezen was al opgevallen dat Monfils meerdere voetnoten noteerde met recepten, beschrijvingen van schilderijen en om bijzondere momenten te benadrukken. De vraag is wie de echte detective is in dit boek: René, Georgette of Loulou, de hond? De treffende zinnen tussen de semi spannende gebeurtenissen in worden vaak meerdere keren gelezen en bewaard. Ze mochten eens van pas komen. ’Als honden konden praten, zou de wereld niet in haar eigen staart bijten.’
Wie De spoken van Brugge heeft gelezen zal ongetwijfeld zijn of haar best doen om ook de andere delen van deze serie te lezen. Voor liefhebbers van cosy crime series met bijzondere personages en een vleugje satire.
Bezoekersreacties:
