De toneelopvoering van de basisschool van het slaapstadje Stonesmere wordt ruw verstoord wanneer een schutter plotseling het vuur opent. Uren later is Marty’s moeder Ava dood, haar armen beschermend om de kinderen gevouwen aan wie ze lesgaf.

Terwijl de stad probeert het gemeenschapsgevoel terug te vinden in de nasleep van de tragedie, ontstaan er scheuren en daarmee samenzweringen. Wie is de geheimzinnige figuur die Marty achtervolgt terwijl ze worstelt met haar verdriet? En hoe zit het met de groep mensen die volhoudt dat de schietpartij nooit heeft plaatsgevonden?

Samen met haar jeugdvriend Leo probeert Marty het mysterie van de noodlottige dag te ontrafelen, en stukje bij beetje wordt de pijnlijke waarheid onthuld…

Een schooluitvoering in Stonesmere eindigt in een drama als iemand het vuur opent op alle aanwezigen. Een van de slachtoffers is Ava, lerares op de school en moeder van de twintigjarige Marty. Terwijl de stad diep in rouw is en er weer bovenop probeert te komen, ontstaan er van buitenaf complottheorieën - groepen mensen die beweren dat de schietpartij nooit heeft plaatsgevonden. Ook Marty krijgt te maken met hun agressie. Dean zet het verhaal in hoog tempo neer. Terwijl de schietpartij zelf weinig ruimte krijgt, gaat zij wel uitgebreid in op de voorbereidingen van de schooluitvoering, met alle emoties die daarbij horen. De chaotische sfeer na de ramp is goed getroffen, net als Marty’s paniek. Gaandeweg schuift de auteur steeds meer suggesties tussen de regels dat er heel wat duisters onder de oppervlakte van de gebeurtenissen zit. 

Dag een is niet chronologisch opgeschreven, Dean neemt grote en kleinere sprongen heen en weer in de tijd. Telkens leidt ze de lezer weer terug naar Dag een, waarbij successievelijk elk personage een eigen versie van die dag beleeft. Het effect is chaotisch, voorvallen en dialogen worden beschreven, maar ze blijven raadselachtig en niet nader verklaard, met een hoge nieuwsgierigheid bij de lezer naar wat er is gebeurd als gevolg. Niemand lijkt de waarheid te spreken, iedereen verbergt iets. Ook Marty, de ik-figuur, is een vat vol tegenstrijdigheden, van wie het niet duidelijk wordt waar ze voor staat. Ze komt over als een slonzige, onzekere vrouw met geheimen, haar werk als sporttrainer blijft onduidelijk en onrealistisch. Andere personages staan duidelijker voor ogen, zoals de fleurige Ava en Marty’s vriendin Leah. Ook Rowan en Trent overtuigen iets meer dan Marty zelf. 

De opbouw van Dag een is razend knap. De hoofdstukken zijn erg lang, maar toch prettig leesbaar door de ruime onderverdelingen die met witregels gescheiden zijn. De wisselingen van perspectief bij elk hoofdstuk houden het ook fris. Het verhaal heeft een duistere sfeer, voortdurend leeft de verwachting dat er een enorme twist aan zal komen. Maar dit gebeurt niet. Dean is er niet in geslaagd om het niveau van haar debuut te evenaren, laat staan te overtreffen. Er is te weinig spanning voor een thriller, het verhaal zakt zelfs een beetje in en verrassingen blijven uit. Origineel is wel het thema van complotdenkers, ze geven het verhaal wel degelijk een akelige, toenemende dreiging. Maar hoewel die er in grote getale bijgehaald worden, dooft ook dat deel van het verhaal uit als een nachtkaars. Het uitblijven van welke twist dan ook is teleurstellend.