"Jullie moeten onze nieuwe buren zijn!" Mevrouw Lowell zwaait enthousiast over het houten hek. Ik pak de hand van mijn dochter vast en glimlach terug: maar zodra mevrouw Lowell mijn man ziet, verschijnt er een vreemde uitdrukking op haar gezicht. Op dat moment doe ik een belofte. Eindelijk hebben we een echt eigen huis. Mijn verleden ligt ver, ver achter ons. En ik zal er alles aan doen om dat zo te houden...

Vroeger maakte ik de huizen van anderen schoon. Nu kan ik niet geloven dat dit huis van mij is. De charmante keuken, de rustige doodlopende straat, de enorme tuin waar mijn kinderen kunnen spelen. Mijn man en ik hebben jarenlang gespaard om onze kinderen het leven te geven dat ze verdienen.

Ook al ben ik op mijn hoede voor onze nieuwe buurvrouw, mevrouw Lowell, als ze ons uitnodigt voor een etentje, is dit onze kans om vrienden te maken. Haar hulp doet de deur open, gekleed in een wit schort, haar haar in een strakke knot. Ik weet precies hoe het is om in haar schoenen te staan. Maar haar koude blik bezorgt me koude rillingen...

De hulp van de Lowells is niet het enige vreemde in onze straat. Ik weet zeker dat ik een schimmige figuur naar ons zie kijken. Mijn man verlaat 's avonds laat het huis. En als ik een vrouw ontmoet die aan de overkant woont, krijg ik kippenvel van haar woorden: wees voorzichtig met je buren.

Heb ik een vreselijke fout gemaakt door mijn gezin hierheen te verhuizen?

Ik dacht dat ik mijn donkerste geheimen achter me had gelaten. Maar zou deze rustige straat in de buitenwijken de gevaarlijkste plek van allemaal kunnen zijn?

Na een heel intrigerende proloog start het boek met het eerste deel waarin Millie haar verhaal doet. In De hulp ziet alles werkt Millie niet zelf meer als hulp in de huishouding, maar heeft ze zelf iemand die haar huis schoonmaakt. Ze heeft echter onaangename gevoelens bij deze vrouw en ze vertrouwt haar net zo min als haar nieuwe buren. Millie is in eerste instantie erg gelukkig met haar nieuwe leven, totdat haar man Enzo en haar zoontje ineens heel onverklaarbaar gedrag beginnen te vertonen en zij niet goed weet wie ze nog kan vertrouwen. Millies groeiende onrust vermengt zich met angst om haar kinderen. Door Enzo's veranderende gedrag begint ze zich heel eenzaam te voelen. De kwaadaardige buren en haar ijzige, robotachtige hulp maken het er niet beter op. De auteur dringt hier ver in Millies innerlijke leven, maar toont ook haar niet aflatende kracht om eruit te willen komen. 

McFadden heeft een levendige, losse stijl van schrijven, waarin ze zich vaak rechtstreeks richt tot haar lezer. Het is ook een stijl die hier en daar naar het kinderlijke neigt en soms een beetje flauw is. Dat begint op den duur behoorlijk te irriteren. Haar boeken zijn dan ook niet diepgaand of literair, maar ondanks dat wel heel onderhoudend. Net als het tweede boek hetzelfde stramien heeft als het eerste en ook inhoudelijk erop lijkt, is ook De hulp ziet alles daarin weer net als zijn twee voorgangers. De plotwending is echter heel onverwacht. En hierbij blijft het niet, want daarna verrast McFadden nog met enkele zeer onthutsende twists die de lezer met open mond achterlaten. 

Freida McFadden is zeer goed in staat om een onderhoudende thriller te schrijven. Als ze het bij eentje gelaten had, zou dat een heel uniek, goed opgebouwd en mooi uitgewerkt boek zijn geweest. Met drie delen die zo op elkaar lijken doet ze dat effect helaas teniet.