Kansen grijpen
Door: Merel van Merle op 12 juni 2011

Stephanie

De eerste keer dat het me overkwam vluchtte ik direct de kamer uit. Ik rende naar de werkkast en stond daar minutenlang in het donker tot ik weer een beetje kon nadenken. Toen ik weken later in een zelfde situatie verzeild raakte, reageerde ik een stuk beter. Beleefd, maar in duidelijke taal, vertelde ik dat ik er niet van gediend was.

Kamermeisje leek een prima baan naast mijn studie. Niet teveel hoeven nadenken en lekker in je eentje gewoon je eigen deel afwerken. Dat klopte ook wel aardig, alleen had ik de gore puinhopen die gasten zelfs in dit duurdere hotel achterlieten, niet verwacht. En dan waren er ook nog sommige gasten zelf. Je kon ze vergelijken met kinderen op schoolreisje; elke vorm van fatsoen was bij de ouders thuis gebleven.

Vooral de mannen, die blijkbaar topposities bekleedden, waren herkenbaar. Natuurlijk, je had er genoeg die gewoon deden en soms zelfs een mooie fooi achterlieten. Maar er waren er ook die blijkbaar dachten dat het kamermeisje volledig bij de prijs inbegrepen was.

Na die tweede keer volgden nog een paar incidenten. Soms subtiele toespelingen, maar geregeld ook heel direct en dan niet eens altijd verbaal. Ik had al meer blote lichaamsdelen moeten aanschouwen dan me lief was. Wat dachten ze nou eigenlijk? Het waren echt geen mooi afgetrainde sportschoollijven die getoond werden. Als ik niet welwillend reageerde, ging men wel eens tussen mij en de deur staan. Soms draaiden ze de deur ook nog op slot. Vooral dan kwam er een soort oerdrift in mij naar boven. Voordat ze daarvan bekomen waren stond ik al weer buiten.

Ik heb er nooit melding van gemaakt. Ik hoorde dat collega’s dat wel eens deden. Daar werd vervolgens zelden iets mee gedaan. Ze moesten zich in het vervolg maar meer bedekt kleden en er beter op letten dat de gast niet meer in de kamer aanwezig was. Het zette me wel aan het denken. Mijn studie schoot niet op en kamermeisje zijn betaalde niet bijzonder goed. De ondubbelzinnige toespelingen die door een volgende gast werden gemaakt, beantwoordde ik met een, in mijn beleving, gigantisch bedrag. Tot mijn stomme verbazing volgde direct en zonder enige twijfel ‘akkoord’ en toen moest ik het natuurlijk wel waarmaken.

De startende onwennigheid was binnen elke minuten al verdwenen. Voor mij veranderde er iets. Ik voelde me de baas. Ik had de controle. Die houding straalde ik ook uit. Ik kon nog net niet zeggen dat ik ervan genoot, maar het kwam toch aardig in de buurt.
Vervolgens kwam het geld.
Dat bijzondere gevoel maakte het af. Ik kreeg zelfs meer dan afgesproken. Had ik dan toch te weinig gevraagd? Was ik boven verwachting geweest?
Dat laatste voelde ik zelf.

Vervolgens ging ik het zelfs opzoeken. Ik bood aan de verdiepingen over te nemen die de rest niet wilde; de dure kamers met juist deze klandizie. Ik zorgde dat ik wist wie er verbleef en in korte tijd floreerde mijn business. De mannen die ik moest hebben waren er zo uit te halen. Soms hadden ze nog een klein zetje nodig. Het juiste praatje, het decolleté in de juiste stand en zij maar denken dat ze zelf met het voorstel waren gekomen. Zo voorspelbaar.

Ook het hotel was zeer tevreden over mijn werk. Ik nam de moeilijke etages voor mijn rekening, bood altijd aan extra diensten te komen draaien en er was een duidelijke toename aan gasten ontstaan die met grotere regelmatig op mijn verdiepingen terugkwamen. Het aanbod om meewerkend leidinggevende van de kamermeisjes te worden kwam op een perfect moment. De studie was al op een laag pitje beland en dit was een goede aanleiding om er mee te stoppen. Ik hoefde geen verklaringen meer te verzinnen voor de mooie aankopen die ik deed. Ik deed net of mijn nieuwe functie een riant salaris had.

Het werd zelfs nog makkelijker. Ik kon direct in het gastenbestand kijken en kreeg de bevoegdheid gasten op andere kamers plaatsen. Efficiënt gasten hergroeperen om zo minder schoonmaakpersoneel te hoeven inzetten, was een geniaal argument. De hotelleiding gaf me hier zelfs een bonus voor.

Uiteindelijk veranderde mijn werkwijze, zonder dat ik er bewust over nagedacht had. Ik ging al geregeld avondjes uit met Jennifer. Zij was tegelijk met mij als kamermeisje gestart en we waren inmiddels vriendinnen geworden. Op een avond kon ik mijn verborgen carrière toch niet meer voor mij houden. Ze was verbaasd, maar ook duidelijk geïnteresseerd. Een kleine cursus van mijn zijde met om te beginnen een aantal voor mij bekende gasten in haar kamers en mijn eerste eigen werknemer was een feit. Er volgden er nog een paar en ik stopte zelf met meewerken. Dit verdiende zelfs beter dan toen ik het zelf deed.

Dominique was zo ook één van mijn vaste gasten geworden. Hij was er geregeld en ik wist precies wat hij wilde. Blijkbaar was er geen kamer op zijn gebruikelijke etage vrij geweest. Onvoorstelbaar, dat gebeurde eigenlijk nooit. Ik controleerde dit ook minder en ontdekte te laat dat ik de werkroosters van de meisjes had moeten aanpassen. Ophelia was al begonnen. Dominique zou toch wel snel doorhebben dat zij niet één van de gebruikelijke dames was? Ik zou na haar ronde het juiste meisje nog wel even langs laten gaan, om te vragen of alles naar wens was. Dat leek me een prima oplossing. Als hij dan nog wilde, kon hij alsnog aan zijn trekken komen.


Ophelia

Ik werkte er nog geen maand en toen had ik al door dat mijn baas Stephanie ook een escort service had. De kleine gesprekjes in de gang, de kamermeisjes die tussendoor steeds even naar het kantoor liepen; je moest wel behoorlijk onoplettend zijn als je niets doorhad. Zou de hotelleiding dat echt niet weten? Blijkbaar hadden ze in ieder geval geen hoge verwachtingen van mij. Ik werd compleet genegeerd. Terwijl ik mijn werk goed deed en altijd op tijd was, was er nooit een extra vriendelijk woord voor mij over.

Je klopte altijd aan, voordat je een kamer binnenging. De gasten die er dan nog waren, riepen vervolgens meestal wanneer ze vertrokken. Dat gaf nooit problemen. Een enkele keer kwam ik toch verrast binnen. Als een gast gebaarde dat ik mijn gang kon gaan terwijl hij bijvoorbeeld achter zijn laptop zat, dan ging ik gewoon aan het werk. Er waren ook wel gasten bij waar ik al snel een fout gevoel bij had. De manier waarop ze je aankeken, of nog duidelijker, als ze half aangekleed in de badkamer stonden. Dan excuseerde ik me meteen en was weer weg.

De laatste keer ging het wel heel erg raar. Ik werd van top tot teen geobserveerd. Ik keek snel de kamer rond. De prachtige pakken en andere mooie spullen toonden dat dit een vermogend zakenman was. Hij leek zo welgemanierd, maar hij was wel heel direct. En toen had ik het door. Dit was vast één van de klanten van mijn baas. Foutje in de kamerplanning zeker. Wat zou ik doen? Ik kon dit natuurlijk net zo goed als de andere meisjes. Dat extra geld was zeer welkom en van mijn baas zou ik hierna geheid meer aandacht krijgen.

Het inleidende gesprekje was erg kort. Ik wist niet zo goed wat me overkwam. Hadden we het niet eerst over het geld moeten hebben? Hoe ging dat dan? Wellicht kwam mijn baas er helemaal niet achter en geloofde ze me straks niet. Dan was alles voor niets geweest. Ik raakte in paniek en besefte dat ik dit helemaal niet wilde. Snel griste ik mijn kleding bij elkaar en vloog de deur uit.

Eenmaal bij de lift was ik weer enigszins aangekleed, maar nog steeds overstuur. Ik besloot naar huis te gaan dan te bellen dat ik ziek was geworden. Ik was nog nooit ziek geweest, dus dat mocht toch geen probleem geven. Bij de lift waren echter twee jongens van de technische dienst aan het werk en die zagen meteen dat er wat met me aan de hand was. Ze stonden erop me naar de hotelleiding te brengen.

Vervolgens had ik niets meer zelf in de hand. Er was geen tijd om een verhaal te verzinnen, zodoende vertelde ik wat me was overkomen. Ik had nooit verwacht dat er meteen politie bijgehaald zou worden en ik ook mee naar het politiebureau moest. Om tijd te rekken speelde ik dat ik verward was en daardoor mocht ik vrij snel naar huis.

Waarom had ik zoveel aandacht gekregen? Eenmaal thuis schrok ik me rot. Er stonden allemaal mediawagens voor mijn deur. Ik besloot naar een motel te gaan. Op de eerste tv zender was het al raak. Hij was dus blijkbaar een zeer groot zakenman. Ik bleef een aantal dagen in het motel en volgde het nieuws. Ik durfde niet meer naar het werk te gaan, maar mijn geld raakte op. Het werd tijd om iets te gaan doen.

Ik pakte een briefje en schreef; ‘Morgenmiddag ga ik de aangifte definitief maken. Tot die tijd kan je zorgen dat ik alles intrek.’ Vervolgens noteerde ik een bedrag waarmee ik nooit meer hoefde te werken en het buitenlandse bankrekeningnummer dat ik hiervoor had geregeld. Dat kon hij geheid in een halve dag organiseren en voor hem was dit bedrag vast een kleinigheid.

Gekleed als pizzakoerier met de tekst op een pizzadoos ging ik naar hem toe. Ik was er al eerder gaan kijken en wist precies waar ik moest zijn. Zonder opstoppingen kon ik rechtstreeks tot aan zijn voordeur komen. Toen hij ook nog eens zelf opendeed, schrok ik hoe makkelijk het eigenlijk allemaal ging. Het duurde even voordat ik zijn blik van herkenning zag en dit moest ik natuurlijk wel eerst zeker weten. Vervolgens duwde ik de doos in zijn handen. Zijn ogen gleden direct over de tekst. Dat was voldoende voor mij, ik vertrok direct.

Opgelucht ging ik vervolgens naar huis. Ik had besloten niet meer terug naar het motel te gaan. Morgen zou ik alles achter me laten, zodra het geld binnen was. Waar zou ik heen gaan? Alles was mogelijk! Het was in ieder geval de hoogste tijd om in te pakken.


Dominique

Toen ik dat nieuwe gezicht mijn kamer binnen zag komen, was ik even verbaasd. Dit paste helemaal niet in de gebruikelijke stijl. Tot nu toe waren het altijd jongedames, strak in de make-up met een speelse, flirterige houding. Na jaren goede service in dit hotel, had ik geen twijfels. Benieuwd wachtte ik op het spel dat deze keer zou volgen. Dat was na een paar zinnen al duidelijk. De rol van onderdanig typetje speelde ze vlekkeloos en ik had daar ook wel weer eens zin in. Ik ging er vol in mee, maar opeens verliet ze de kamer. Was het een afhakende nieuweling? Ik baalde er wel van, er hoorde toch echt een andere afronding bij.

Pas toen ik door de politie werd meegenomen, realiseerde ik me dat er iets heel anders was gebeurd. Ik besefte dat die paar minuten met haar mij fataal zou worden. Mijn advocaten vroegen nog niets over het gebeurde. Zij waren er als eerste op gericht om mij uit de cel te krijgen. Dat was ze gelukt.

Op deze manier kon ik het goed uithouden. Ik mocht de flat niet uit, maar ik kon wel mensen bij me uitnodigen en de beveiligingscontrole viel mee. Voor de zekerheid had ik een nieuw mobieltje laten brengen en belde op het balkon. Ze hadden geheid afluisterapparatuur geïnstalleerd en zo kon ik een groot deel van mijn zaken ongehinderd voortzetten.

Ik was stomverbaasd toen zij voor de deur stond, alsof ze een pizza kwam bezorgen. Ik had het eerst niet eens door, totdat ze die lege doos in mijn handen duwde en ik de tekst erop las. Dat achterbakse loeder had dit dus zelf allemaal in scene gezet. Het einde van dit drama leek in ieder geval in zicht. Met een telefoontje was het vervolgens geregeld.

Als ze dacht dat zij de touwtjes in handen had, dan had ze zich mooi vergist. Dat bedrag was een schijntje, maar dat gaf geen zekerheid dat het voor altijd voorbij zou zijn. Deze situatie bood een veel beter alternatief en dat extra geld had ik er uiteraard voor over. Vanavond werd ze nog omgelegd alsof ze het zelf had gedaan. Een berouwbriefje erbij voor haar leugens en binnenkort zou alle ellende voorbij zijn.

Merel van Merle

Merel (37 jaar) ontdekte het plezier in schrijven tijdens haar studie en in het werk. Sinds enige tijd waagt ze zich aan gedichten en korte verhalen. Deze zijn te vinden op http://merelvanmerle.wordpress.com.



Bezoekersreacties:
Danielle (33) op 19 maart 2012:
Er zitten toch wel leuke opbouwende elementen in dit verhaal! Goed gedaan.

Website Security Test