Ik ben 35 jaar en woon samen met mijn vriend in Lochem, een kleine stad in de Achterhoek. Na ruim tien jaar in de vastgoedsector te hebben gewerkt (waarvan de laatste twee jaar als beleidsadviseur), heb ik vorig jaar "het roer omgegooid". Ik besloot van mijn passie, schrijven, mijn werk te maken en ben als freelance tekstschrijver aan de slag gegaan. Dit combineer ik met het schrijven van fictie. Dat mijn debuut aankomend voorjaar verschijnt is een droom die uitkomt!

Toen ik startte had ik geen vastomlijnd plan. Ik had een boekidee, maar geen gerichte schrijfervaring, en ben eigenlijk gewoon ergens begonnen. Toen mijn manuscript af was stuitte ik per toeval op een schrijfwedstrijd, waarbij je schrijfbegeleiding en een boekcontract kon winnen. Zonder enige verwachting heb ik mijn manuscript ingestuurd, ik was wel benieuwd hoe ver ik zou komen. Tot mijn verrassing eindigde ik op de tweede plek. Dat gaf me het laatste zetje om er echt werk van te maken.

Vanaf dat moment heb ik het zorgvuldig aangepakt. Ik heb manuscriptbegeleiding genomen bij Josha Zwaan (schrijfster van o.a. Parnassia en Emma wil leven) en met haar hulp mijn manuscript verbeterd. Daar heb ik echt veel van geleerd, ook omdat ik geen opleiding of cursus op het gebied van fictie schrijven gevolgd heb. Daarna heb ik auteur Maria Genova (van o.a. Strafkind en Komt een vrouw bij de h@cker) ingeschakeld voor de eindredactie. Intussen ben ik ook een beetje gaan netwerken; zo ben ik naar de Uitgeversdag van Marelle Boersma gegaan, om met uitgevers in contact te komen. Uiteindelijk heb ik in april '20 een boekcontract bij Xander Uitgevers mogen tekenen.

    

Het schuilhuis wordt verteld vanuit twee perspectieven, vanuit de 28-jarige journalist Iris Koster en vanuit de 93-jarige Victoria van Coevorden. Victoria worstelt nog dagelijks met haar oorlogsverleden. Ze draagt een geheim met zich mee dat ze al decennia probeert te vergeten. Als Iris per toeval een oud tabaksdoosje vindt, met daarin foto's uit begin jaren '40, brengt dat haar op het spoor van Victoria.

Wanneer Victoria geconfronteerd wordt met deze foto's, besluit ze om na 75 jaar haar stilzwijgen te verbreken. Ze vertelt Iris hoe ze in de zomer van 1944 besloot een geallieerde piloot een onderduikadres te verschaffen, over het web van leugens waarin ze verstrikt raakte en de verstrekkende gevolgen die dat zelfs nu nog heeft. Iris besluit Victoria's ervaringen te publiceren in een artikel, maar dan blijken de demonen uit Victoria's verleden tóch niet alleen tot het verleden behoren.

Ik heb altijd interesse in geschiedenis gehad, met name in de Tweede Wereldoorlog. Het zaadje voor dit idee is geplant na het lezen van Oorlogswinter van Jan Terlouw, ergens in mijn kindertijd. Het verstoppen van een geallieerde piloot, de risico's, de mogelijkheid van ontdekt worden; ik vond het razend spannend. Er zijn veel piloten neergestort tijdens de oorlog, die met behulp van verzetsstrijders konden ontsnappen naar bevrijd gebied. Daar wilde ik graag iets mee doen. Gaandeweg begon het idee voor Het schuilhuis steeds meer vorm te krijgen. 

Ik ben in juni 2018 begonnen. In december 2018 stond de eerste versie op papier. Uiteindelijk ben ik tot 10 januari ('21) aan het schrijven geweest. Wel met tussenpozen, soms wel van een paar maanden. Maar het herschrijven heeft uiteindelijk langer geduurd dan het schrijven aan de eerste versie. 

Heel spannend! Na tweeënhalf jaar aan Het schuilhuis te hebben gewerkt is het boek binnenkort niet meer alleen van mij, maar gaan anderen er iets van vinden. Dat is ontzettend spannend. Ik ga mijn baby loslaten, zo voelt het, haha. Maar het is vooral een droom die uitkomt! Het lijkt me een magisch moment als je uiteindelijk het boek in handen hebt waar je zo lang aan gewerkt hebt.

Zeker een magisch moment! Maar voorlopig is het nog lang niet zover. Volgende maand ontmoeten we Rachel weer om te kijken hoe het met het boek (en de schrijfster😊) gaat.