Oorspronkelijke titel: Henkivarta (2009)
Vertaling: Annemarie Raas
ISBN: 9789000318001
Uitgever: Spectrum
Verschenen: 2013
Pagina's: 352
|
Omschrijving: Na een beroemde New Yorkse opleiding tot bodyguard te hebben voltooid is de Finse Hilja Ilveskero weer terug in eigen land. Haar huidige cliënte is Anita Nuutinen, een Finse zakenvrouw van in de vijftig die handelt in Russisch onroerend goed. Tijdens een trip naar Moskou weet Anita zich zo onmogelijk te maken dat Hilja in een vlaag van woede onslag neemt.
Haar inpulsieve actie blijkt groet gevolgen te hebben. Diezelfde avond, terwijl ze Anita van een afstand in de gaten houdt, wordt Hilja gedrogeerd. Wanneer ze een halve dag later wakker wordt, blijkt Anita te zijn vermoord. Het bewijs tegen Hilja stapelt zich op en ze besluit op de vlucht te slaan. Haar enige uitweg is achterhalen wie Anita heeft vermoord, maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan...
|
|
|
Oordeel VrouwenThrillers.nl:
Recensie Hannah op 4 oktober 2013:
De jonge Finse Hilja Ilveskero heeft haar opleiding in New York gehad bij de beste school voor bodyguards. Terug in Finland is ze de persoonlijke lijfwacht geworden van een steenrijke Finse onroerendgoedmakelaar Anita Nuutinen. Op een zakenreis naar Moskou, doet Anita iets, waardoor Hilja totaal op haar afknapt; ze neemt en krijgt ter plekke ontslag. Hilja houdt diezelfde avond toch Anita nog in de gaten, maar wordt gedrogeerd en pas de volgende middag wakker. Anita blijkt vermoord te zijn. Hilja, die geen idee heeft wat er in de tijd is gebeurd dat ze buiten westen was, slaat op de vlucht. Ze gaat naar het eiland waar ze vanaf haar achtste met haar oom heeft gewoond. We lezen waarom ze zo dol is op lynxen. Een superspannend, verrassend en veelbelovend begin van deze Finse thriller, geschreven door Leena Lehtonainen, die eerder twee thrillers publiceerde.
Na deze pittige entree, goed geschreven, want Leena Lehtolainen heeft een goede stijl van schrijven, kakt het verhaal helaas in. Turpa kiinni! (= potverdikkeme in het Fins) We moeten Hilja op haar vlucht volgen langs allerlei adressen met onuitsprekelijke namen, soms wordt de inrichting daarvan vergeleken met inrichtingen elders in Finland met ook weer onuitsprekelijke namen. Wat Hilja in die huizen aan voedsel nuttigt en aan drank drinkt, wordt nauwkeurig vermeld. De schrijfster had door het veelbelovende begin krediet bij me opgebouwd, en ik had hoop dat dit het ergens op zou slaan, maar weinig details bleken enige waarde voor de plot te hebben of voegden iets toe aan het begrip over de hoofdpersoon. De schrijfster doet haar best over te brengen dat Hilja een vrouw vol wantrouwen is, zelfs in haar ontluikende liefde. Ze had rustig de helft van de details achterwege kunnen laten; ik had het al begrepen.
De katachtige lynx is een thema in het boek. Daar had ik me op verheugd, maar die lijn was niet erg spectaculair. Zelf zag ik tal van mogelijkheden met de lynx, die de schrijfster had laten liggen. Had ik er geen recensie voor willen schrijven, dan had ik het boek weggelegd. Aan het eind, op zevenachtste van het boek wordt het weer een behoorlijk verhaal. Al vond ik het motief voor de moord op Anita nogal dun. En ik moest die bladzijden twee keer lezen om te begrijpen waarom ze was vermoord. Dit is niet mijn soort thriller. Voor liefhebbers van zwaarmoedige en langzame Finse thrillers, geschreven met veel oog voor detail, zou het een aantrekkelijk boek kunnen zijn. Laat je in dat geval niet ontmoedigen door mijn weerstand.
Bezoekersreacties:
|
|
|
|