Een meisje van acht wordt zwaar getraumatiseerd gevonden in een steegje. Ze herinnert zich niets meer en krijgt een nieuwe naam: Eve Dallas. Vijfentwintig jaar later is Eve een zeer getalenteerde inspecteur bij de New Yorkse politie, maar haar verleden blijft haar achtervolgen.

Bart Minnock, oprichter van de computergamegigant U-Play, wordt in een plas bloed gevonden in zijn privéspeelkamer, zijn hoofd gescheiden van zijn lichaam. Ondanks de gewelddadige manier waarop hij aan zijn eind is gekomen, kan Eve niemand vinden die een probleem lijkt te hebben gehad met de enthousiaste en opgewekte miljonair.

Dit is de raadselachtigste zaak die Eve Dallas ooit heeft meegemaakt, en het is allesbehalve een spel...

Op een dag wordt Bart Minnock door zijn vriendin gevonden in zijn persoonlijke gameruimte. Hij ligt in een plas bloed en hij is onthoofd. Het lijkt erop dat hij tijdens het testen van een nieuwe game is vermoord. Deze game heeft de naam Illusie en wordt ontwikkeld door het bedrijf U-play dat Bart samen met drie vrienden heeft opgericht. Eve Dallas wordt ingeschakeld om samen met haar team de moordenaar op te sporen. Het is een raadselachtige zaak. Bart lijkt geen vijanden te hebben, zijn gameruimte was afgesloten en volgens de logboeken is er niemand anders naar binnen geweest. 

De Eve Dallas reeks is een stabiele, sterke serie. Ook dit dertigste deel zit weer bijzonder goed in elkaar. De lezer wordt weer meegenomen door Eve op haar speurtocht naar de moordenaar. Het is geen reeks met veel thrillerspanning. Wel is er de spanning van het vinden van de moordenaar en hoe de moord gepleegd kon worden. De zaak is dit keer wat complexer, mede doordat futuristische dingen wat meer een rol spelen. Dit zorgt ervoor dat de aandacht er goed bijgehouden moet worden. 

Illusie heeft vertrouwde elementen die in de meeste delen van deze serie voorkomen. Zo zijn de eerste bladzijden van het boek beschreven vanuit het slachtoffer en bevat dit zijn laatste minuten. Vooral de eerste zinnen zijn typerend: ‘Terwijl bliksemflitsen als moordzuchtige zwaarden door de met littekens bedekte hemel zwiepten en hakten, liep Bart Minnock fluitend voor de laatste keer naar huis.’ Dit begin maakt dat de lezer een goed beeld van de moordzaak heeft, terwijl er uiteraard niets wordt weggegeven over de moordenaar. Verder komen er een aantal vaste personages voorbij. Eve’s man Roarke wordt weer ingeschakeld als civiele ervaringsdeskundige en er komen verschillende personages uit het privéleven van Eve voorbij. Natuurlijk zijn er bekende futuristische termen in het verhaal, zoals link, communicator, holokamer en AutoChef. Dit alles is vertrouwd en herkenbaar voor de vaste Eve Dallas lezers. Bijzonder is de afsluiting van Illusie, want er is een epiloog. Dit is passend bij dit deel van de reeks en zorgt voor een extra mooie afronding van dit verhaal. 

Het dertigste deel in de Eve Dallas reeks neemt de lezer mee op een raadselachtige zoektocht naar een moordenaar. Illusie zit goed in elkaar en houdt de liefhebbers van detectives er goed met de aandacht bij.