Schijndood begint in 1996, waarin een kind om haar moeder roept. Wie is hier aan het woord? Deze tekst is cursief en roept vragen op. Dan gaat het verhaal vol actie verder in het heden met de afronding van een lopende zaak waar Kim en haar collega’s op wacht staan om iemand te arresteren. Ook hier weer op de bekende Stone manier, net binnen de lijntjes van wat kan. Dan neemt Marsons de lezer mee in de wereld van onderzoek naar ontbinding van het menselijk lichaam op bodyfarm Westerley, waar Kim en haar team als beloning voor hun werk een dagje naar toe mogen. Maar wat een uitje had moeten worden, draait uit op werk! Kim vindt de vele vliegen buiten maar hinderlijk, gaat op onderzoek uit en vindt een lijk met een tot moes geslagen gezicht. Kim en haar team zetten alle zeilen bij om deze dode een identiteit te geven. Wanneer er een tweede, levend slachtoffer op de bodyfarm wordt gevonden weten ze het zeker, er is een seriemoordenaar aan het werk. Maar wat is zijn of haar drijfveer? Lange tijd tasten ze in het duister, tot er verbanden worden gelegd die naar het verleden wijzen.
In de plot ligt de nadruk op onderlinge verhoudingen binnen het team, Kim betrekt haar collega’s meer en weet zelfs complimentjes te geven. De manier waarop ze hun werk doen wordt herkenbaar beschreven. Met de beschrijvende, gedetailleerde vlotte stijl van Marsons is het genieten. De steeds wisselende perspectieven en onverwachte plotwendingen geven extra lading aan de toch al steeds aanwezige spanning. De hoofdstukken verteld vanuit de dader en cursief roepen begrip, maar ook rillingen op. Uit alles blijkt dat Marsons gedegen onderzoek heeft gedaan naar het werk op een bodyfarm. Ze weet de details gruwelijk goed te beschrijven De verschillende verhaallijnen bevatten diepere lagen en komen richting het einde mooi bij elkaar. Het thema pesten en genderidentiteit is op een mooie manier verweven in het verhaal dat vol plottwisten zit. We leren eindelijk de ‘roddeljournaliste’ Tracy Frost wat beter kennen en eigenlijk lijkt ze qua karakter wel wat op Kim. Het imago is hun bescherming. Beiden zijn gedreven en doen waar ze het beste in zijn en doen alles om dingen op afstand te houden. Marsons heeft weer wat meer prijs gegeven van het verleden van beide dames. Ze laat zien goed te zijn in het karakteriseren van getroebleerde volwassenen die als kind zware trauma’s hebben opgelopen. Voor een relatie moet Kim eerst klaar zijn met haar verleden, maar gaat Daniël Bate op haar wachten?
Schijndood is weer een razend spannend verhaal, waarin Marsons regelmatig de lezer op het verkeerde been weet te zetten en hierdoor zal uitgekeken worden naar Bloedlijn dat later dit jaar verschijnt.
