Omdat er een verband lijkt tussen de moorden werken Martin en Signe samen . Een bijzondere samenwerking omdat ze ieder een totaal andere energie en manier van werken hebben. Hun karakters krijgen steeds meer body. Martin is een oudere man, leeft gescheiden van zijn vrouw, kwakkelt met zijn gezondheid en uit angst voor eenzaamheid stort hij zich op het werk. Signe is opstandig, ongeduldig, een prima onderzoeker en worstelt nog met haar verleden. Dat verleden zit haar aardig in de weg, ze moet namelijk samenwerken met een collega op de afdeling seksuele misdrijven die ook haar verkrachter was. Dit kleurt haar gedrag. 

Het verhaal wordt traag maar gedegen opgebouwd. De schrijfwijze is gedetailleerd en beeldend. Het perspectief wisselt tussen Martin en Signe zodat de lezer de casus ook van meerdere kanten en denkwijzen kan mee beleven. De samenhang tussen de casussen wordt al vrij snel duidelijk. Zoals in al hun boeken kaarten Faber en Pedersen ook in Stikdonker maatschappelijke problemen aan. In dit boek is dat vooral het rechts-extremisme en de emigratie. Ze behandelen de onderwerpen zonder een standpunt in te nemen, hierdoor blijft het boek gelukkig ook ver van politieke discussies. Veel aanwijzingen zijn bijzonder en origineel, maar worden soms ook wel te toevallig ontdekt . Voor een lezer die graag meedenkt en mee zoekt naar de dader bijna ondoenlijk. Hierdoor wordt het geheel soms wat saai en zakt de spanningsboog in. Het zwakke punt in het boek is toch wel dat alles zo rechtlijnig verloopt. Er zijn geen plotwisselingen en geen triggers die de lezer extra geboeid houden. De oplossing waarbij de dader uiteindelijk gepakt wordt is toch verrassend maar als dan de aanwijzingen vrijgegeven worden zijn ze soms wel erg vergezocht.