Jansma heeft in weinig pagina’s een sterk verhaal neergezet dat wisselend vanuit Nikki en Sylvie verteld wordt. Deze vertelwijze zorgt ervoor dat de angst van Sylvie en de frustraties van Nikki voelbaar zijn. Van Nikki krijgt de lezer een redelijk goed beeld, ze is eigenwijs, hulpvaardig, zelfstandig en houdt ervan om zaken op te lossen die een uitdaging zijn. Haar knipperlichtrelatie met Jack is leuk gevonden om voor wat extra spanning te zorgen. Silvie leren we kennen door de ogen van andere hardlopers die aangeven dat zij een eenling is, gedreven, vriendelijk en geduldig, maar gevreesd als hardloopster. Dit zorgt voor wat leuke dwaalsporen in het verhaal. De bijpersonages passen goed in de novelle en geven wat extra aan het verhaal. De plot is netjes opgebouwd, bevat wat plotwendingen, en gaandeweg neemt de spanning toe en weet het de lezer te overrompelen. In de epiloog komen we weer waar het allemaal begon in Huisduinen en weet Jansma met een laatste twist te verrassen en komt de aap uit de mouw. Jansma heeft een vlotte, gedetailleerde en beeldende schrijfstijl, wat ervoor zorgt dat er doorgelezen wordt. Gebeurtenissen volgen elkaar in een snel tempo op, puzzelstukjes vallen op hun plaats, wat Kwaad bloed tot een spannende thrillernovelle maakt die in een adem uitgelezen wordt. Bijzonder is wel dat Nikki zich een politiezaak eigen maakt, zonder dat zij er een opdracht voor krijgt, terwijl ze kort daarvoor zich eigenlijk met de administratie bezig moest houden. 

Met Kwaad bloed is het heerlijk vertoeven, wanneer er even een uurtje over is om lekker te lezen in plaats van televisie kijken.