Met Witkind debuteerde Merel Disselkoen in 2022 en verwerkte hierin haar zelf opgedane ervaringen in Zuid-Afrika. Leuk detail, hoofdpersoon Mia is getrouwd en in de tijd speelt dit boek na haar tweede boek De belofte.  In dit verhaal neemt zij de lezer opnieuw mee naar Zuid-Afrika met de vijfentwintigjarige Mia. Naast auteur is Disselkoen gastredacteur voor Salt Magazine, schrijft reisblogs en geeft boeklezingen. Op haar website zijn korte verhalen van haar hand te lezen. Het is overduidelijk dat Disselkoen haar hart verpand heeft aan Zuid-Afrika, land van contrasten.

Mia doet als achttienjarige op het sterfbed van haar moeder Halina, een succesvolle romanschrijfster een belofte.  Halina heeft een onafgemaakt manuscript achtergelaten die Mia op een zoektocht naar haar vader in Zuid-Afrika zal voeren. Deze toezegging kan ze pas zeven jaar na Halina’s dood uitvoeren. De studie fotografie is klaar en dankzij haar gewonnen prijs,  kan zij een maand naar Zuid-Afrika om te fotograferen. In het armoedige en afgelegen township Kraalwater maakt ze kennis met de gebruiken en leefgewoonten van de zwarte bevolking. Ze staat onder de hoede van doctor B die haar de restrictie oplegt om voor donker in haar appartement te zijn. Een beperking van haar vrijheid die Mia absoluut niet aanstaat en rebels als ze is overtreedt. De speurtocht naar haar vader levert een spoor op, maar of ze er verstandig aandoet om dit te volgen?

De belofte wordt vanuit Mia verteld, wat zorgt dat we ons in haar kunnen verplaatsen. Het verhaal wordt langzaam opgebouwd en wordt stelselmatig onderbroken door stukken uit een manuscript. Dit is geschreven door Halina, de moeder van Mia en springt regelmatig heen en weer in de tijd. Deze schrijfwijze prikkelt de nieuwsgierigheid naar het leven dat Halina heeft geleid. Hun moeder-dochterband is bijzonder, maar ook apart. Halina geeft op vragen van Mia over haar verleden altijd een ontwijkend antwoord. Iets wat Mia wel opvalt, maar voor zoete koek slikt. Hun band is innig en onder de magnoliaboom die een bijzondere plaats heeft in het boek praten ze heel wat af. Disselkoen heeft belangrijke thema’s als leren loslaten, levenswijsheid opdoen en rouwverwerking mooi verwerkt in De belofte. Haar schrijfstijl heeft een filmische karakter, is vlot, meeslepend en een tikkeltje mysterieus. Ze weet uitstekend de sfeer in donker Afrika weer te geven. 

“Je moet aandacht schenken aan diegenen die een beter leven willen, alleen dan zal de mentaliteit van de hele gemeenschap veranderen, omdat dan ook de onrustzaaiers de verbetering zullen gaan inzien.”

De atmosfeer die heerst in een township en de manier waarop bewoners orde handhaven komt duidelijk over. Gevaar komt niet alleen van de wildernis, maar ook van mensen. Het duurt lang voordat er spanning komt, maar als die komt, piekt deze behoorlijk. Richting het einde gebeurt er veel wat de lezer niet aanziet komen en het verhaal een duister tintje geeft, passend bij een township.

De belofte is een ontroerend verhaal,  met een verrassende ontknoping, passend in de sfeer van donker Afrika waar mensen zelf hun problemen oplossen.

Op achttienjarige leeftijd verliest Mia haar moeder Halina, succesvol schrijfster. De belofte die ze op het sterfbed van Halina doet, is het begin van een zoektocht naar haar vader die ze nooit heeft gekend. Een zoektocht die haar naar Zuid-Afrika leidt. Daar vindt ze een onverwacht spoor door afgelegen Afrikaans gebied. Mia komt in een levensgevaarlijke situatie terecht. De belofte draait om het allerlaatste manuscript van Halina, waarvan delen opgenomen zijn tussen de hoofdstukken van Mia’s verhaal. Dit beslaat een periode van tien jaar. Disselkoen springt heen en weer in de tijd, maar ze laat wel Mia in de eerste persoon enkelvoud het hele verhaal vertellen. De band tussen Mia en haar moeder is heel innig, het kost Mia veel moeite om zich van haar moeder los te maken, ook na Halina’s dood. Ze doet tijdens haar zoektocht zoveel levenswijsheid op dat ze aan het eind in staat is om Halina te laten gaan. 

Disselkoen schrijft pakkend, meeslepend, hier en daar tipjes van iets verborgens oplichtend. Aangezien na een kort kijkje in de toekomst de aanloop naar Mia’s belofte en haar zoektocht een derde deel van het boek omvat, schept ze tergend veel nieuwsgierigheid bij haar lezer. De auteur slaagt erin de sfeer, de kleuren en de geur van Zuidelijk Afrika goed over te brengen, net als het leven van de inwoners daar. Ze geeft dit veel ruimte, heel lang is De belofte een roman met een behoorlijk feelgood-gehalte en zo zijn we zomaar nog eenderde van het boek verder. Tot plotseling de spanning van het raadsel zich aandient en Mia op een gevaarlijke toer gaat en een bijna gekmakende spanning zich ontwikkelt. Disselkoen is dan in staat om op weerloze wijze uit te stellen wat de lezer zo graag wil weten en waar Mia op gestuit is. 

De belofte gaat over een eigenzinnige tiener, later een net zo rebelse jonge vrouw, die plotseling voor de realiteit staat haar moeder te verliezen en geconfronteerd wordt met geheimen over haar afkomst. De plot is zo onthutsend, zo volslagen onverwacht, terwijl Disselkoen haar lezer ook nog eerst op een verkeerd been zet, en dan stijl achterover doet slaan. Dit is niet alleen maar een spannende roman, zoals op de kaft staat. Dit is thrillerwaardig.