Why we tell stories is de intrigerende ondertitel van het boek dat Christopher Booker in 2004 schreef. In verhalen draait het uiteindelijk maar om één personage, zegt hij, de held of de heldin. Volgens Booker is het belangrijk dat de lezer zich tot op zekere hoogte met die held of heldin kan identificeren, anders verliezen ze hun interesse. Soms is de hoofdpersoon eerder een antiheld dan een held, maar ook dan is het voor veel lezers mogelijk om er stukken van zichzelf in te herkennen, of om zich te laten inspireren door de groei die het personage en zelf ook weer eens de schouders onder een persoonlijk verbeterplan te zetten.

In 2014 verscheen Alibi, het eerste boek over Wynona Post, een jonge psychologe die betrokken raakt bij een moordzaak. Ik had zelf veel plezier in dit personage, met wie ik – zoals eigenlijk bij schrijvers altijd wel het geval is, al wil men dat niet altijd toegeven – een aantal eigenschappen gemeen had. Wynona, wiens naam door haar ouders zo gekozen was dat haar initialen zouden staan voor World Peace, is hoekig en eigenwijs en kan daarom in zekere zin ook tot de antihelden gerekend worden. Die schurende eigenschappen hebben aan mijn sympathie voor haar nooit afbreuk gedaan, ik hou eigenlijk wel een beetje van ingewikkelde mensen. 

Gelukkig reageerde men ook bij de Crime Compagnie enthousiast op WP, maar nadat het boek verschenen was, bleken er toch ook een aantal lezers te zijn die haar irritant vonden, vanwege impulsieve acties, of onbezonnen uitlatingen. Een enkele reactie was zo negatief dat ik er door ontmoedigd raakte bij het schrijven aan Spiegelbeeld, het tweede boek waarin Wynona de hoofdrol speelde. Gelukkig sloten andere lezers mijn (anti)heldin juist in hun hart. De kers op de taart was een recensie in dagblad Trouw, waarin ze een aanwinst voor de Nederlandse thriller genoemd werd, dat gaf mij vleugels.

Begin dit jaar vroeg het team van de Verhalenfabriek, het jongere zusje van de Crime Compagnie, of ik voor hen een prequel wilde schrijven voor de WP trilogie, waarvan Zondebok, het laatste deel, in 2017 verscheen. Al snel had ik een boosaardig idee, dat zich af zou spelen in Ouddorp, een dorp in de Bible Belt die over het Zuid Hollandse eiland Goeree Overflakkee loopt. Dat is de plek waar WP opgroeide, de plek ook waar ze jarenlang gepest werd omdat haar ouders er een New Age Centrum runden, waarmee ze zich bij hun conservatieve buren niet populair maakten. 

In Sterrenstof brengt WP de zomer door bij diezelfde ouders. Tot haar verbazing heeft een van haar vroegere pesters opeens interesse in het werk van haar ouders. Ook verrassend voor WP is het feit dat ze gevoelens ontwikkeld voor een van de mensen met wie haar ouders samenwerken, terwijl eerdere collega’s alleen maar irritatie opriepen. Benieuw geworden naar de jonge WP? Ik hoop het. In ieder geval ben ik zelf heel nieuwsgierig hoe nieuwe lezers op mijn hoofdpersoon zullen reageren.