Wie is Corine Hartman? Beschrijf jezelf in 4 woorden.
Dromer, ambitieus, gevoelig, perfectionist (in mijn werk tenminste, in de huishouding valt dat volgens manlief nogal tegen).
Dit is je tweede boek in een ander genre dan we gewend zijn. Ik heb er in ieder geval erg van genoten. Ga je verder op de ingeslagen weg?
Voorlopig ga ik wel even door in het ‘domestic noir’ genre, zoals het wordt genoemd, thrillers die zich afspelen in de huiselijke omgeving, oftewel familiedrama’s. Het is een genre dat veel mogelijkheden biedt om relaties en personages uit te diepen. De basis van een waargebeurde moordzaak in combinatie met thema’s die ons allemaal aangaan, vind ik een boeiend gegeven.
Je boek is gebaseerd op de case Jacqueline Sauvage, wat doet het verhaal wat je geschreven hebt met jou als mens?
Ik schrijf continu over moord en doodslag. Op zich doet dat me niet zoveel, als schrijver hoor ik de materie objectief te bekijken, anders zou ik het trouwens ook niet volhouden. Als het een verhaal ten goede komt, verhoog ik de dosis narigheid met alle plezier nog een graadje.
Het verhaal speelt zich af in Bronkhorst, het kleinste stadje en een gesloten gemeenschap. Hoe reageren de inwoners van Bronkhorst en zijn de locaties waarheidsgetrouw?
Het boek wordt in Bronkhorst gretig gelezen volgens de eerste berichten, dus dat is erg leuk. Voor de inwoners moet het een feest van herkenning zijn, al zullen ze sommige plekken na het lezen misschien met andere ogen bekijken.
Je ontwikkelt je enorm als auteur en bent heel veelzijdig, heb je ook een voorkeur voor een genre? Je keiharde Jessica Haider serie, de samenwerking met Tomas Ross of boeken met als thema gezinsdrama?
Juist die ontwikkeling vind ik erg fijn, ik wil mezelf blijven uitdagen. Dat lukt niet als ik keer op keer hetzelfde soort thriller schrijf dus ik vind het nodig iets nieuws te durven doen, een uitdaging aan te gaan. En een uitdaging is ‘domestic noir’ zeker: een familiedrama in een verhaal verwerken levert niet vanzelfsprekend een spánnend verhaal op.
In Sluipend gif komen thema's als zelfmoord, euthanasie en huiselijk (geestelijk) geweld aan de orde. Is er nog een groot controversieel thema waar je over zou willen schrijven?
Thema’s moeten bij de plot passen, het komt zelden voor dat ik als eerste een thema bedenk voor een nieuw verhaal en dan pas de plot bedenk. Ik concentreer me in eerste instantie meer op plot en personages, en dan vloeit er als het goed is vanzelf een passend thema uit voort.
Lees je nu als auteur ook anders de krant of volg je de sociale media op een andere manier met telkens in je achterhoofd dat iets interessant zou kunnen zijn voor een boek?.
Dat doe ik al zolang ik schrijf, mijn werkkamer is gevuld met krantenknipsels, vakbladen en non-fictieboeken over onderwerpen die me boeien. Soms kan dat overigens ook een detail uit een artikel zijn dat me triggert. Bij Sluipend gif, bijvoorbeeld, was dat het detail in de berichtgeving over Jacqueline Sauvages moordzaak dat die zich in een klein gehucht had afgespeeld en dat de inwoners vele jaren lang niets van het misbruik in haar gezin zouden hebben gemerkt. Ik dacht, waarschijnlijk hebben ze weggekeken, of het niet wíllen zien…
Kun je na het schrijven van een boek de personages makkelijk loslaten of blijven ze nog geruime tijd aanwezig?
Jacqueline en Gijs staan me nu nog helder voor de geest, en omdat ik af en toe in Bronkhorst kom zie ik flarden van het verhaal weer voor me, maar zodra ik met een ander verhaal ga beginnen, zullen de personages uit Sluipend gif - hopelijk - gaan verdwijnen.
Je krijgt vaak goede tot zeer goede recensies, de oplage van je boeken stijgt, dus regelmatig een 'plop' moment. Maakt je dat ook nerveus? Krijg je een gevoel dat de lat steeds hoger moet?
Die lat leg ik zelf elke keer sowieso al hoger, dus de druk leg ik mezelf op. Dat is iets wat in me zit, daar moet ik mee omgaan. Het zij zo. Ik moet mezelf wel wat meer tijd gunnen te genieten van de mooie momenten. Gelukkig heb ik iemand naast me die me daar regelmatig op wijst.
Ben jij geïnspireerd door een bepaalde auteur?
Agatha Christie vormde, zonder enige twijfel, mijn eerste inspiratie om te schrijven: toen ik als kind Tien kleine negertjes las, dacht ik, wow, dat wil ik ook.
Wil je zelf nog iets kwijt aan onze lezers?
Juist voor de liefhebbers van vrouwenthrillers is Sluipend gif denk ik een heerlijk boek om te lezen. Met een vrouw in de hoofdrol, maar níet als slachtoffer. Ik hoop vooral dat je zult genieten van een mooi doorwrocht plot waarin niets (of niemand) is wat het lijkt. En dat je na het lezen, als je een partner hebt, hem nog eens aankijkt en denkt: hoe goed kennen wíj elkaar eigenlijk? Wemmie
Bezoekersreacties:
|