Wij schelen bijna zes jaar, dus er is nooit een competitie tussen ons geweest. Wij hebben nog een zusje tussen ons in en we hebben alle drie altijd een goede band gehad. 

Wij hebben allemaal altijd veel gelezen. Onze vader was oorspronkelijk docent. In de jaren 70 is hij bij een omroep gaan werken. Toen zijn we van Amstelveen verhuisd naar Loosdrecht. Het was toen een klein dorpje in een weiland, dat voelde in vergelijking met Amstelveen niet zo fijn. Het was een wat vijandige, besloten omgeving: wij kwamen in een huis wonen waar voor ons drie meisjes hadden gewoond en de kinderen uit de buurt waren met ze bevriend. Zij vonden het vreselijk dat dat gezin wegging. Het is ook nooit echt goed gekomen.  

De zussen vinden het een best aannemelijk idee: Ja, dat zou heel goed kunnen. Wij deden veel samen. We lazen ook veel of namen al onze Barbies mee en gingen een middagje roeien op de plassen. Toen kon het nog, dat waren andere tijden. 

Dat vinden de zussen een lastige vraag. Alexandra geeft aan dat ze allebei heel gevoelig zijn, dat is een grote overeenkomst. Het dierenleed gaat ze allebei heel erg aan het hart. Ze hebben allebei een enorm gevoel voor humor en vinden vaak dingen heel grappig die andere mensen misschien helemaal niet grappig vinden. Als ze samen ergens zijn, dan lopen ze continu met elkaar te giechelen. De verschillen zijn lastiger. Al schrijven ze samen, ze zijn absoluut geen verlengstuk van elkaar, maar twee verschillende mensen. De vakantie alleen al: Victoria gaat al 10 jaar naar Griekenland op vakantie, Alexandra gaat met de auto weg, het liefst naar Italië of Engeland. 

Alexandra: Lezen. Heel veel lezen, voornamelijk Engelstalige literatuur, maar ik vind thrillers ook leuk. Wandelen met de honden. Koken vind ik heel erg fijn. Ik hou van muziek en van muziek maken, ik heb vroeger muziekopleiding gedaan en speel nog steeds heel graag piano. 

Victoria: Lezen. Ik hou ook van koken, maar vooral van bakken. Ik ben graag in de tuin bezig, ga graag de natuur in, naar het strand, maar ook naar concerten, ballet – dat soort dingen. 

Alexandra: Olive Kitteridge van Elisabeth Strout, een heel mooi boek. 

Victoria: Ik heb vorig jaar eindelijk Life after life gelezen van Kate Atkinson en was daar erg van onder de indruk. 

Nu wij bezig zijn met iets nieuws begint het langzamerhand naar de achtergrond te raken. Het boek was al heel lang geschreven, maar toen het in oktober uitkwam wilden mensen erover praten en begon het weer meer voor ons te leven. Er was ook een Hebban leesclub en dat was ook heel leuk om mee te maken: hoe mensen je boek beleven. Een lezer zei: Als Sophie echt had geleefd, had ze nu vijftien beste vriendinnen gehad. Het was zo lief!  

Victoria had een ingeving over iemand die klein gehouden wordt door haar ouders. En toen kwam Alexandra met het idee dat ze misschien een psychose heeft gehad op de rand van volwassenheid. 

We kennen een psychiater en we hebben het met hem over gehad, ook met ervaringsdeskundigen. 

Voor de vorige boeken niet veel. Het tweede boek ging over een persoon met obesitas en een maagverkleining. Dat soort dingen moet je wel uitzoeken, dat kun je niet bedenken. Maar wij vinden dat je best veel zelf mag verzinnen. Wij hebben een hekel aan boeken waar research vanaf druipt. Laat het verhaal goed zijn, met levendige personages. Wij zijn geïnteresseerd in psychologie: wat er in de mensen omgaat, hoe ze denken, waarom ze dingen doen, hoe ze elkaar zonder wapens toch behoorlijk beschadigen. Dat vinden wij het verreweg interessantst. 

De verhouding van Sophie met haar ouders vond ik heel interessant. Het zijn geen liefhebbende ouders. Althans, wel voor Oscar, maar niet voor Sophie. 

Nee, ze zijn niet liefhebbend. Ze doen wel hun best, ze zijn heel verantwoordelijk. In hun ogen is Sophie altijd een tegenvaller geweest.

Ik ben bang dat ouderlijke liefde niet altijd vanzelfsprekend is. Kijk maar hoeveel kinderen mishandeld worden. Ik heb zelf het idee dat kinderen loyaler zijn naar hun ouders toe dan omgekeerd. De ouders van Sophie zorgen voor haar omdat het moet, maar ze hebben geen waardering voor haar als persoon. Je hebt natuurlijk ook mensen die zelf niet veel liefde hebben gehad en niet in staat zijn om echt onvoorwaardelijk lief te hebben.  

Het scheelt wel dat we van tevoren een heleboel denkwerk doen. Dan hebben we al bedacht wat er gaat gebeuren, flarden van scènes. Die schrijven we op briefjes en soms kijken we elkaar later aan: wat hebben we daarmee bedoeld? Maar als we echt gaan schrijven, dan gaat het vanzelf. Dan spreken we het hardop uit en dan blijkt soms ook dat datgene dat we willen schrijven helemaal niet kan, dan bespreken we dat tot we een oplossing vinden. 

Ja, maar we wisselen steeds meer af.

Alexandra: Maar ik vind het heel moeilijk om ernaast te zitten. Vroeger was het zelfs een voorwaarde dat ik zou typen. Nu gaat het stukken beter om af te wisselen. 

Ja. Het gaat over een jonge vrouw die in een ongelukkige situatie terechtkomt en een baan accepteert als een live in nanny bij mensen van haar eigen leeftijd. Die mensen hebben alles voor elkaar, zij heeft niets. Zij heeft ook een kindje van dezelfde leeftijd als het meisje op wie ze moet passen. Gaandeweg gebeuren er steeds vervelende dingen, kinderen worden ziek. Haar kindje knapt op, maar het oppaskindje niet meer. Zij gaat zich afvragen wat er aan de hand is in dat ideale gezin. 

Februari volgend jaar komt het boek uit. 

4500 woorden per week. Dat komt eigenlijk door Storytel. Daar moesten we elke twee weken een nieuwe aflevering inleveren van 9000 woorden. Dat tempo proberen we nu ook aan te houden. 

In de leesclub hebben we er ook over gehad en iemand zei: Dit is de samenleving en die geknakte tulp staat voor de mensen die afwijken en worden geknakt. Dat vonden we een hele leuke! Dit omslag is eigenlijk aan onze redacteur te danken. Zij wilde iets aparts, drie bloemen waarvan een geknakt. Toen we deze omslag zagen, waren we meteen verkocht. We hadden drie omslagen, het eerste vonden we ook heel mooi, met een vrouw voor het raam. Maar het leek te veel op een omslag van Nicci French, dat kon echt niet. Het grappige is, dat toen een nieuwe Nicci French uitkwam, had het ook een omslag met tulpen. 

Daar denken de zussen over na. Nee. De meeste mensen die onze boeken lezen zijn vrouwen. Maar ook jongens van achttien en oudere mannen lezen onze boeken.  

Wij schrijven geen echte politiethrillers met grote complotten of buitenlandse geheime diensten. Het spreekt ons ook helemaal niet aan. En je schrijft over wat je zelf interessant vindt en wat je zelf een beetje kent. Ze zeggen toch ook: write what you know. Het is wel eens leuk om iets te verkennen, maar je komt uiteindelijk wel terug op je oude vertrouwde, zodat er ook iets van jezelf erin zit. 

Unaniem: Ja. Er zit heel veel van ons in, meer nog dan in onze vorige boeken. 

Het is vooral het gevoel wat er in het boek zit, alsof wij haar werkelijk heel goed kennen en begrijpen en met haar meeleven, hoewel we haar natuurlijk ook door de hel halen. Het is niet zo dat wij iets hebben wat Sophie ook heeft, of wat haar moeder heeft. Victoria: Ik overdrijf wel eens in bezorgdheid, mijn zoon moet daar heel erg om lachen. Maar dat doe ik dan ook op de manier dat hij weet dat het overdreven is. En ondertussen is het natuurlijk wel echt.

Wat we vaak doen is redigeren tijdens het schrijven. Wij lezen steeds een stukje terug, kijken er kritisch naar en halen de overbodige dingen eruit zodat je inderdaad een wat strakkere taal krijgt. Wij hebben een lijst met woorden die eigenlijk niet nodig zijn en die je toch steeds opschrijft. Daar controleren we ook steeds op. Eigenlijk, ook, even, gewoon – dat zijn woordjes die helemaal niet nodig zijn. 

Op Stille Wateren eigenlijk heel weinig, die is heel goed ontvangen. En verder hangt het af van wie die kritiek afkomstig is. Met internet is het voor iedereen makkelijk om kritiek te leveren, soms lees je iets van mensen die zelf niet eens kunnen spellen. Dat zouden we niet heel makkelijk serieus kunnen nemen. Alexandra: Ik heb zelf helemaal geen behoefte om mijn mening op internet te zetten. Victoria: Eigenlijk is het voornemen om zo min mogelijk op internet te kijken. Maar het lukt natuurlijk niet.