Ha Aline,
Dank je wel voor je complimenten, wat lief!!! Sorry voor mijn trage reactie. Ik ben bij mijn dochter in Australië en zoals je je kunt voorstellen een beetje afgeleid daardoor (-;
Vogeleiland is een origineel verhaal. Toch is het best mogelijk dat zoiets in het echte leven gebeurt. Weet je nog precies hoe dit idee is ontstaan? Wat heeft je geïnspireerd?
Marion: Ik ben geïnspireerd geraakt door twee dingen. Het eerste was dat mijn man en ik een huisje kochten in Spanje. Het ligt heel erg afgelegen en ik durfde er niet goed in mijn eentje te slapen. Ik vond dat zo suf dat ik heb besloten om mijn angsten te overwinnen. Tegelijkertijd dacht ik natuurlijk: hier zit een thriller in. Mijn tweede inspiratiebron was Ruinerwold. Ik vond het zo schokkend dat in Nederland mensen onder de radar leefden. Kinderen die niet eens zijn ingeschreven bij de Burgerlijke Stand. Ook daar wilde ik iets mee doen.
In dit boek deel je veel kennis over de natuur. Heeft die kennis je veel research gekost en hoe heb je dat aangepakt?
Marion: Ja, ik heb hier heel veel research voor gedaan. Ik vind het altijd mooi als in een boek de natuur bijna een personage wordt op zich en dat wilde ik ook voor Vogeleiland. Daarom heb ik heel veel over planten en vogels gelezen én ik ben een aantal keren op het echte Vogeleiland geweest.
In een van je eerdere interviews zei je: ‘Het doet pijn als mensen oordelen over je boek.’ Is dat nog altijd zo?
Marion: Het doet nog meer pijn als je boek helemaal niet wordt gelezen, haha! Ik vind dit zelf niet zo’n opmerkelijke uitspraak. Ik steek heel veel liefde en energie in mijn boeken, ik doe ontzettend mijn best om de lezer een geweldige leeservaring te geven. Dan is dat wel zo fijn als dat ook wordt opgepikt!
Ging het schrijven van dit boek je gemakkelijk af of waren er momenten waarop je vastliep? Wat doe je in dat geval?
Marion: Het schrijfproces was heel ontspannen en plezierig. Ik heb er ontzettend van genoten. Wat anders was, was dat ik in mijn huis in Spanje kon schrijven en tussendoor lekker kon gaan wandelen of in de tuin werken. Ook heb ik meer tijd genomen dan normaal. Ik dacht: ik wil nóg beter worden als schrijver, dus ik ga er nóg harder aan trekken. Nu ik zelf ook andere schrijvers begeleid bij het schrijven van hun manuscripten, heb ik geleerd dat ook al is de eerste versie nog zo veelbelovend, een boek wordt pas echt goed als je er aan blijft trekken. Blijven verbeteren en verbeteren totdat je echt niet meer kan.
Je debuteerde in 2005 met Villa Serena. Denk je dat de boekenwereld sindsdien veel veranderd is? Zo ja, op welke manier?
Marion: Jazeker. Destijds lazen mensen veel meer. Mensen spraken bij het koffieautomaat over boeken die ze hadden gelezen. Nu praten mensen over Netflix-series. Ik heb wel een kleine hoop dat mensen meer zijn gaan lezen door de pandemie. Als je de hele dag voor je werk naar een scherm hebt zitten staren, dan ben je ’s avonds blij als je lekker met een boek op de bank kunt gaan zitten. Lezen is zo gezond voor je hersenen, je empathisch vermogen, algemene ontwikkeling en ontspanning. Het is een vorm van meditatie durf ik haast wel te beweren. Bovendien kun je zoveel plezier beleven aan een boek! Ik ben zelf echt dol op lezen en ik gun mijn lezers dat ook!
Een bevriende thrillerschrijfster noemde jou laatst in een gesprek 'een van de drie grootste Nederlandse thrillerschrijfsters', in een adem met Saskia Noort en Esther Verhoef. Dat zal je wel vaker hebben gehoord. Welke gevoelens roept deze vergelijking bij je op?
Marion: Dat is natuurlijk hartstikke fijn om te horen! Saskia en Esther zijn echte vakvrouwen en daar reken ik mezelf ook toe. Ik mis in dit rijtje overigens wel Simone van der Vlugt en Loes den Hollander. Ook zij maken al jaren consistent goed werk.
Je hebt ondertussen een enorme oeuvre. Denk je dat het mogelijk is om als schrijver met elke nieuwe boek te blijven groeien? Ben je wel eens onzeker over je schrijfwerk?
Marion: Ik vind zelfs dat je móét blijven groeien! Niet te snel tevreden zijn. Veel lezen. Leren van andere schrijvers. Het klinkt misschien arrogant, maar ik ben na elf boeken niet meer onzeker over mijn schrijfwerk. Ik weet wat ik kan.
Een afgezaagde vraag misschien, maar ik ben toch nieuwsgierig. Hoe ziet je schrijfproces eruit?
Marion: Zal ik een typische schrijfdag omschrijven? Ik rommel eerst wat in en rondom het huis. Soms maak ik een ochtendwandeling. Als ik het idee heb dat ik wakker ben, ga ik achter mijn computer zitten en schrijf totdat ik er geen zin meer in heb. Dat kan na een uur zijn, maar ook na twee uur. Langer dan dat lukt meestal niet. Dan ga ik lekker wandelen, tuinieren, met de hond spelen, mijn man lastigvallen, een quiche bakken of wat dan ook. En op een gegeven moment poppen er vanzelf nieuwe ideeën op. Dat is voor mij het startsignaal om weer een uurtje of twee te gaan schrijven. Zoals je leest, laat ik mijn onderbewustzijn een groot deel van het werk doen. Ik ga niet meer actief alles zitten bedenken. Ik vertrouw erop dat de ideeën vanzelf komen als ik met andere dingen bezig ben.
Op pagina 169 staat een opvallende zin: Mensen zijn ongelukkig omdat ze altijd bedenken hoe het anders had moeten zijn. Is het ook voor jou van toepassing, nu of in het verleden?
Marion: Dat is een van de belangrijkste levenslessen: accepteren wat is en daar het beste ervan maken. Erop vertrouwen dat dingen lopen zoals ze moeten lopen en dat je hier kennelijk iets te leren hebt. De pijn zit hem in het gevecht, in het magische denken dat alles anders had moeten zijn. Dit is iets wat ik iedere dag aan het leren ben.
Je hebt ooit gezegd: ‘Ik ben een verhalenverteller pur sang.’ Helemaal mee eens! Maar betekent het dat een boek schrijven je totaal geen moeite kost of beschouw je het toch als werk?
Marion: Schrijven vind ik heel ontspannend. Ik word juist gestrest als ik niet genoeg aan schrijven toekom! Maar toch, als ik klaar ben met een boek, dan merk ik dat ik echt even moe en leeg ben. Dat ik toch behoorlijk uit mijn bron heb geput en dat ik tijd nodig heb om weer gevuld te raken.
Pup, een jong ‘wild’ meisje dat op het eiland woont gebruikt een bepaald trucje dat de ‘tamme’ mensen angst aanjaagt: ze houdt haar vinger onder de neus van een mens. Ik heb me de hele tijd afgevraagd of je dit zelf hebt bedacht of ergens geleerd?
Marion: Bedacht, haha! Echt freaky, toch?
En natuurlijk kan ik het niet laten om te vragen of je alweer een idee hebt voor een volgend verhaal. Wordt het weer een thriller?
Marion: Er spelen wat vage ideeën door mijn hoofd, maar voorlopig ben ik er niet aan toe om te schrijven. Wellicht dat ik in september weer de energie heb om iets nieuws te gaan doen.
