Nelleke: Mijn naam is Nelleke Langendoen, ik ben 44 jaar en opgegroeid in Rockanje als middelste dochter in een tuindersgezin. Ik ben moeder van een zoon Bjarne (2000) en een dochter Jasmijn (2003).  Al meer dan 25 jaar werk ik in de kinderopvang, waarvan de laatste jaren als pedagogisch coach en beleidsmedewerker. Naast mijn werk ben ik graag creatief bezig, ik heb een hobbykamer vol spullen waar ik veel te weinig tijd doorbreng. Daarnaast geniet ik enorm wanneer ik buiten in de natuur mijn tijd doorbreng tijdens een lekkere fietstocht of een gezellige wandeling waarbij ik graag de zon op mijn huid voel. Zolang ik me kan herinneren lees ik al graag (vrouwen)thrillers, net zoals de rest van mijn familie, wat een prima reden is om bij een bezoek elkaars boekenkast leeg te kunnen halen ; ) We sparen ieder onze eigen favorieten! Sinds 2019 ben ik zelf gestart met schrijven, en ik kan wel zeggen dat ik de smaak flink te pakken heb! 

Nelleke: Ik had al heel lang de wens om ooit een eigen thriller te schrijven. Toen ik op de cover van een boek van Marelle Boersma las dat zij schrijfvakanties organiseerde in Portugal, leek me dat een mooie kans om een eerste stap te zetten om mijn droom te verwezenlijken. Ik moest ook gelijk aan mijn vriendin denken, die op dat moment al begonnen was met schrijven van een boek. Via Facebook vond ik de pagina van Marelle's schrijfvakanties in Portugal en zag dat er nog plaatsen vrij waren. Ik tagde mijn vriendin onder de oproep: ‘Lonneke, ga je mee?’ En plaatste er een dikke smiley achter! ‘Leuk!’ schreef ze terug. Een week later appte ze me: ‘Ik heb vrijgenomen!’ Dat was het moment dat alles opeens “echt” werd. We hebben tickets geboekt en zijn samen naar Portugal gevlogen, dat werd een onvergetelijke en leerzame week. 

Nelleke: Een paar jaar geleden werd ik ’s nachts wakker van een droom, ik dacht toen meteen: dit kan een verhaallijn zijn, ga ik het nu opschrijven zodat ik het morgen nog weet? Geen pen en papier naast mijn bed en geen zin om eruit te gaan, deed me besluiten de gok te wagen tot de dag erna. Als ik het de volgende morgen nog zou weten, dan moest het zo zijn. Toen ik de volgende dag in de tuin zat te lezen, schoot de droom van de dag ervoor ineens weer door mijn hoofd, wacht eens even ... Ik heb een schriftje gepakt en alles opgeschreven. Pas toen de schrijfvakantie in Portugal in beeld kwam, herinnerde ik mij de droom en heb ik het schriftje meegenomen en als basis gebruikt voor het boek. Daar komt bij dat in de tijd tussen mijn droom en onze vakantie in Portugal mijn dochter een tijdlang is gestalkt. Gelukkig is de stalking na een tijdje met behulp van politie en justitie succesvol beëindigd. Nu staan er verschillende waargebeurde elementen in het boek, maar zo veranderd en omschreven dat het een eigen verhaal is geworden.

Nelleke: Mijn hoofdpersonage is een meisje van 18. Ze is een mengelmoes geworden van verschillende mensen. Zo heeft ze het uiterlijk gekregen van een meisje dat ik ken, heeft een vakantiebaantje wat mijn dochter ook heeft gehad. Wat ze van mij meegekregen heeft, is dat ze in het verleden gepest is, de transformatie die ze ondergaat om zich eroverheen te zetten en haar vasthoudendheid om te vechten voor een ander, beter leven.   

Nelleke: Zodra we hoorden over de jaarlijkse uitgeversdag van Marelle Boersma besloten mijn vriendin Lonneke en ik ons meteen op te geven. Op die dag heb ik gesproken met de uitgevers die ik graag wilde spreken. Ik weet nog goed dat Lonneke en ik op de terugweg in de bus tegen elkaar zeiden: ‘Elly Godijn, wat een leuke vrouw, wat zou het leuk zijn als zij onze boeken wil uitgeven.’ Ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven, maar een week later kregen Lonneke en ik beiden een mail van Godijn Publishing, dat ons boek-proposal eruit gepikt was en dat er interesse was om onze boeken uit te geven. Wat een feest, beiden bij dezelfde uitgeverij. We lanceerden onze boeken afgelopen juli op het moment dat we precies 35 jaar vriendinnen waren, kan het nog mooier?  

Nelleke: Leuke vraag ; ) Ik dacht tijdens het schrijfproces steeds: als ik mijn boek in handen heb, dan heb ik mijn doel bereikt, dan maakt het me vast niet uit wat men ervan vindt. Maar nu het boek echt gelezen wordt, ben ik supernieuwsgierig wat anderen ervan vinden. Ik hoop natuurlijk allereerst dat mensen het boek met plezier lezen. Maar als ik hoor dat ze het boek in een ruk uitgelezen hebben, omdat ze het zo spannend vonden en het niet konden wegleggen ... Ja, dan is de smile niet van mijn gezicht af te krijgen. Toch kan ik ook kritiek waarderen; ik ontwikkel mezelf graag op schrijfgebied en hoop daar echt nog stappen in te kunnen maken. Bij het schrijven van mijn volgende boek neem ik de kritiek zeker mee, ik hoop dat dit in mijn volgende boek te merken zal zijn.

Nelleke: Eigenlijk beide. Ik had het verhaal in grote lijnen (gebeurtenissen) al uitgedacht. Maar wat daartussen precies ging gebeuren en hoe de personages zich gingen gedragen heb ik tijdens het schrijfproces laten gebeuren. Het eerste deel heb ik meerdere keren opnieuw geschreven voordat ik er tevreden mee was. Zo schreef ik het verhaal eerst in chronologische volgorde, van de eerste ontmoeting tot de laatste gebeurtenis. Daarnaast had ik alles geschreven vanuit een derde perspectief. Mijn stalker werd pas bij poging drie een sociopaat, toen voelde ik dat het concept klopte.

Nelleke: Mensen zijn fascinerende wezens in alle facetten. De goede en de kwaden. Ik heb een aangeboren gehoorbeschadiging. Toen dit geconstateerd werd en bleek dat mijn gehoor behoorlijk slecht was, kreeg ik als kind al een arbeidsongeschiktheidsverklaring. Ik zou eigenlijk naar een dovenschool moeten, maar ik had mijzelf, zo klein als ik was, al aangeleerd om te "horen" met de overige zintuigen. Zo kon ik al spraakafzien en kon ik al goed “mensen lezen” door middel van de non-verbale communicatie. Ik heb mezelf aangeleerd intenser te kijken en te voelen om hetgeen wat ik wel kan horen, maar niet kan verstaan, aan te vullen. Dit gaat bijna altijd goed, maar niet altijd ;-) Mijn ouders hebben besloten mij op regulier onderwijs te laten, dat is me redelijk goed afgegaan, al is het vaak een harde leerschool geweest. Onbegrip van leerkrachten en kinderen maakten dat ik gepest werd. Dat is iets wat je altijd met je mee blijft dragen, maar inmiddels heb ik geleerd dat mijn “zwakte" ook een kracht is. Ik heb geleerd om mensen te "lezen" en dat gaat mij goed af.  De psyche van de mens vind ik mateloos interessant. Ik kan me goed inleven in anderen en gedragingen verklaren of dit nou verknipte karakters zijn of niet. Dit stukje gebruik ik tijdens het schrijven, en denk dat ik dit goed heb over kunnen brengen in mijn boek. Uiteindelijk zijn stalkers ook gewone onschuldige kinderen geweest, die vaak door een traumatische gebeurtenis in hun jeugd of een verstoorde hechting veranderd zijn en niet meer weten “Hoe het wel moet.” 

Nelleke: Jazeker, ik wil heel graag een kinderboekje schrijven, het concept en de titel is er al, nu nog een illustrator. Maar mijn hart ligt toch wel bij het schrijven van thrillers.

 

Nelleke: Ik lees zelf graag boeken van Linda Jansma, Marijke Verhoeven, Marelle Boersma, Angelique Haak. Momenteel lees ik een boek van Linda Jansma, haar laatste boek: Slaap maar zacht! 

Nelleke: Mijn eerste gedachte? Absoluut Linda Jansma! Als ik verder mag kijken dan het Thrillergenre, zou ik graag een boek willen schrijven met J.K. Rowling. Hoe zou het zijn om een boek te schrijven met een auteur die zo fantasierijk en creatief is als zij? Dat moet een bijzondere en geweldige ervaring zijn.

Nelleke: Op 13 november lanceren Lonneke en ik een twee-in-één bundel, met twee winter thrillernovelles erin met de titel Stervenskoud. 27 november lanceer ik met 12 andere schrijvers de derde waddenbundel: De wadden in Vogelvlucht. Daar staat een verhaal van mij in, dat is ontstaan aan de hand van een gebeurtenis uit mijn werkveld. Eigenlijk ontstaat elk verhaal dat ik heb geschreven na een bizarre gebeurtenis of iets dat ik opmerk of zie, waarna mijn fantasie er verder mee aan de haal gaat. Op deze manier ben ik alweer aan een nieuw boek begonnen. Dat verhaal heeft al goed vorm gekregen in mijn hoofd en heeft ook al een titel. Ik moet het nog helemaal uit gaan schrijven waar ik echt naar uit kijk. 

Nelleke: Soms sta ik mezelf toe om te fantaseren over een tijd, dat ik geen andere baan ernaast heb die het merendeel van mijn tijd opslokt. (Ondanks dat ik echt een hele leuke baan heb.) Dan ben ik weleens benieuwd hoe dat zal zijn. Ik zie mezelf dan in een camper op mooie plekken staan waar de zon altijd schijnt en ik ben omgeven door prachtige natuur. Hoe snel zou ik dan een nieuw boek kunnen schrijven? Zou je de inspiratie van de rust en omgeving dan terug kunnen lezen in mijn boek? “Later als ik groot ben ...” denk ik er dan bij. Zou het ooit?