Ik wil je ten eerste van harte feliciteren met jouw prijs; de Zilveren vleermuis! Had je het zelf verwacht? Wat dacht je toen jouw naam genoemd werd? Hoe vond je het thrillerfestival?
Ilse: Ha Diane. Dankjewel voor je felicitatie. Wat leuk! Ik had ab-so-luut niet verwacht dat ik zou winnen en ben hartstikke blij.
De afgelopen maanden had ik eerlijk gezegd een beetje de balen. Je wilt natuurlijk dat de verkoop van je boeken steeds beter wordt, maar corona gooide roet in het eten. Minnaar kwam uit toen de boekhandels dicht waren en alhoewel het boek het online beter doet dan mijn vorige titels, valt de verkoop van de papieren boeken me wat tegen. Daarnaast kwam er ook maar geen idee voor een nieuwe thriller in me op. Ik zat niet zo fijn in mijn schrijfvel, dus.
Toen ik hoorde dat ik op de shortlist stond, gaf dat mijn schrijfzin precies de schop onder de kont die ik nodig had. Ik heb de waardering van buitenaf blijkbaar toch nodig. Vorige week zag ik opeens, zomaar, midden in de nacht, mijn vijfde thriller voor me. Ik ben uit bed geslopen en heb in één ruk de synopsis geschreven.
Daarna volgde het Thrillerfestival. Wat een warmte en vriendschap voelde ik daar. Van collega-schrijvers, maar ook van bloggers en andere lezers. Ik dacht steeds dat ik helemaal geen last heb gehad van de lockdown, maar het voelde als een opluchting om weer contact met lezers te hebben. Onvoorstelbaar, wat heb ik dat (onbewust) gemist!
Toen Jan Slagter op het podium mijn naam noemde, had ik het even niet meer. Ik denk dat het in de zaal niet te zien was, maar er sprongen tranen in mijn ogen. Van schrik, maar ook vanuit een soort besef dat er een nieuwe periode aanbreekt. Opeens heb ik een nieuw boekidee, krijgt Minnaar een nieuwe impuls en stroomt het weer. Het festival heeft me dus op meerdere manieren weer ‘aan’ gezet.
Ondertussen ging jouw dochter deze week voor het eerst naar school schreef je, kon je nog een beetje landen in de gewone wereld na zondag?
Ilse: Het duurt gelukkig nog twee maanden voordat ze echt naar school gaat. We zijn deze week (de dag na de prijsuitreiking) alleen nog maar gaan kennismaken met de juf. Door corona hadden we de school nog helemaal niet van binnen gezien, namelijk.
Echt onwerkelijk om daar te lopen. Al die grote kinderen… En dat onze wurm daar dan straks tussendoor rent. De afspraak was ingepland tussen interviews door, want the day after belde zowel Omroep Flevoland, Almere Deze Week als Easy FM.
Je hebt al verschillende prijzen gewonnen met jouw boeken, de Hebban Thriller Debuutprijs 2015. De Hebban Thriller Award 2017, de Thrillzone Award 2019. Daarnaast verschillende nominaties voor prijzen. Welke boekenprijs zou je nog heel graag aan het lijstje toe willen voegen?
Ilse: Ik zou graag de Gouden strop willen winnen. Daar ben ik met Later als ik dood ben een keer voor genomineerd geweest, maar toen ging de strop helaas aan mijn neus voorbij.
Vind je het belangrijk dat publiek mee kan stemmen met een prijs of dat alleen een (lezers) jury de winnaar kan bepalen. Zou dat voor jou verschil maken?
Ilse: Dat maakt me niet zoveel uit. Juryleden zijn immers ook lezers.
Het boek Minnaar verscheen aan het begin van dit jaar, wat is er sinds die dag allemaal gebeurd? Heb je nog bijzondere reacties gehad op het boek?
Ilse: Toen Minnaar uitkwam, waren de boekhandels nog gesloten. Gelukkig kwam er wel een herdruk, want mensen gingen mijn boek gewoon bestellen. Hoe bijzonder is dat!
Maar wat ik al eerder zei, vooral online doet Minnaar het goed. Toen Nederland in de halve finale van het EK voetbal stond, kreeg ik opeens van allerlei mensen berichtjes: je boek is op tv!! In de rust, in de reclame van Storytel. Inmiddels heeft mijn boek op dat medium 1.000 beoordelingen.
De mooiste reactie was die van Loes den Hollander. Zij zei: ‘Dit boek gaat de Gouden strop winnen’. Ik vind haar geweldig en spreek regelmatig met haar af om haar mening over schrijfzaken te horen. Het is niet de Gouden strop geworden, maar de Zilveren vleermuis. Ik vind haar voorspelling dicht genoeg bij de waarheid.
Je hebt tot nu toe vrouwenthrillers geschreven, zou je ook voor een ander genre willen schrijven en waarom wel of niet?
Ilse: Ja, dat lijkt me erg leuk. Een kinderboek, roman of misschien een historisch verhaal. Ik heb daar geen concrete plannen voor, maar ik sluit het zeker niet uit.
Wat inspireert jou voor de onderwerpen in jouw boeken?
Ilse: Ik hou van verhalen die gaan over onderwerpen die dicht bij huis liggen. Een affaire, een geboorte, een verliefdheid, het moederschap. Natuurlijk komt de hoofdpersoon vervolgens in een nachtmerrie terecht, maar het uitgangspunt is dat het jou of mijzelf zou kunnen overkomen. Ik zal niet snel een rechercheur of politieagent als hoofdpersoon opvoeren.
Hoe doe jij de research voor jouw boeken? Met welke mensen spreek je of ga je naar plaatsen toe?
Ilse: Dat ligt heel erg aan het boek dat ik schrijf. Voor Minnaar heb ik voornamelijk geput uit wat ik al wist. Ik geef regelmatig schrijftrainingen in het bank- en verzekeringswezen en laat hoofdpersoon Nina nou nét de directeur zijn van een lokale bank, ha ha. En haar jonge minnaar Søren is een kitesurfer, net als mijn man Bas.
Wanneer is een boek voor jou echt af?
Ilse: Als ik het gevoel heb: ja, nu staat er wat ik wil. Ik voel op een gegeven moment dat ogenblik aankomen, maar dan duurt het vaak nog een paar weken voordat de laatste punt is gezet. Die laatste zin overvalt me altijd een beetje. Dan is het “opeens” af.
Wanneer het verhaal af is, ben ik overigens nog lang niet klaar. Dan gaat het manuscript nog naar mijn redacteur, proeflezers en meerdere correctoren. Dan ben ik er nog weken mee bezig.
Ben je al bezig met een nieuw boek? Kun je daar wat meer over vertellen?
Ilse: Mijn nieuwe boek wordt weer een thriller. Ik ben nog in de plotfase, wat betekent dat ik nog geen woord van het manuscript heb geschreven. Eerst werk ik de verhaallijn helemaal uit en daarna ga ik schrijven. Ik denk dat dit een boek wordt dat heel dicht bij mezelf zal liggen en kan niet wachten om straks te gaan schrijven.
Foto gemaakt door Alexander Roessen
