|
Diana: Cat, Radu en Pascal, welkom.
Het is niet gebruikelijk - maar wel erg bijzonder - om als personage op de voorgrond te treden. Waarom hebben jullie besloten tot een interview?
Radu: Ik vind het geen goed idee.
Cat: Ik wel. Waarom zouden wij, personages, altijd op de achtergrond moeten blijven terwijl de MaanMysteries boeken over ons gaan? Dat vind ik grote onzin.
Radu: Omdat er in die boeken al teveel precaire informatie verwerkt is. Ik vind het onverstandig om onze veiligheid in gevaar te brengen door nog meer los te laten.
Cat: Waarom ben je dan meegegaan?
Radu: Wat denk je zelf?
Cat: (zucht) Laten we maar beginnen, oké?
Diana: Graag.
 Pascal, Radu & Cat
Diana: Cat, als ik je zou moeten omschrijven zou ik je excentriek, zorgzaam en verantwoordelijk noemen. Klopt dat?
Cat: (kijkt Radu aan) Vind jij mij excentriek?
Radu: (schudt zijn hoofd) Hmm.
Cat: Ik zou het zelf echt niet weten (wendt zich tot Diana). Verantwoordelijkheidsgevoel heb ik in ieder geval wel en zorgzaam ben ik tot op zekere hoogte ook, al is Mila daar veel beter in dan ik. Toen ze bij ons kwam wonen, heb ik de rol van ‘communemoeder’ dan ook vlug naar haar doorgeschoven. Tegenwoordig kom ik wat zorgzaamheid betreft vooral in beeld wanneer een van ons ziek is of gewond raakt. We kunnen namelijk niet naar een dokter of ziekenhuis en ik heb op medisch gebied de meeste kennis van ons allemaal. Die kennis is ook hard nodig. Je wilt niet weten wat voor kwetsuren we de afgelopen jaren zoal hebben opgelopen.
Diana: En als erfheks, was je niet bang dat de lezers je zouden zien als het kruidenvrouwtje?
Cat: Welnee! Iemand die een beetje oplet, heeft al snel door dat ik niet alleen maar met kruiden bezig ben. De hekserijtraditie waar ik in geboren ben, omvat veel meer dan kruidenkunde alleen. Daar kom je als lezer al snel achter wanneer je aan Wolfmaan begint. In Heksenmaan wordt er nog veel meer duidelijk rondom de hekserij die ik beoefen. Ik heb jammer genoeg geen magische krachten. Was dat maar zo!
Diana: Waarom hangt er dan zoveel magie rondom hekserij? Dit wordt toch altijd in één adem genoemd?
Cat: Misschien heeft dat te maken met de geheimzinnigheid die eromheen hangt. Er komt ook wel magie aan te pas, hoor, alleen komt die kracht niet uit mijzelf. Ik heb er hulpmiddelen bij nodig, zoals kruiden, die naast geneeskracht ook een magische werking hebben. Daarnaast werk ik met een aantal levensgevaarlijke entiteiten, maar daar mag ik verder niets over loslaten.
Diana: Het leven in een commune is niet voor iedereen zo gewoon. Toen we met jullie kennismaakten in Jachtmaan waren jullie met z’n vijven, nu inmiddels met negen. Hoe is deze woonvorm, of eigenlijk leefwijze, ontstaan?
Cat: Het ziet er naar uit dat we binnenkort zelfs met zijn tienen zullen zijn. Hoe we ertoe gekomen zijn om op deze manier te gaan samenwonen? Dat is eigenlijk een beetje vanzelf gegaan, niet in de laatste plaats omdat we polygaam zijn en een aantal van ons biseksueel is. Toen ik Pascal Marceau ontmoette, was ik twee jaar getrouwd met Radu. Pascal is er dus als eerste bijgekomen, daarna Eris en nog later Maire, Pascals zusje. De hoeve waarin we wonen, biedt zoveel ruimte dat je er heel gemakkelijk met veel mensen kunt samenwonen, zonder de hele dag op elkaars lip te zitten. Behalve dat hebben we nogal wat voor de buitenwereld te verbergen. Dat gaat een stuk gemakkelijker wanneer je een centrale, afgelegen woonplaats hebt. En het is natuurlijk ook gewoon gezellig met zijn allen. Een groot nadeel is trouwens wel dat iedereen altijd sokken kwijtraakt in de was.
Diana: (lacht) Dat laatste kan ik mij voorstellen. Hoe zijn jullie eigenlijk in Frankrijk verzeild geraakt?
Cat: We zijn allemaal in Frankrijk geboren, behalve Dumi, Mila en Radu. Zij komen uit Oost Europa.
Diana: Getrouwd zijn en wonen in een commune betekent feitelijk het hebben van een open relatie. Waarom vonden jullie het belangrijk om te trouwen?
Cat: Dat is heel simpel. Omdat Radu anders geen permanente verblijfsvergunning in Frankrijk kon krijgen. We stonden in onze spijkerbroek voor de ambtenaar van de burgerlijke stand en hebben er verder niets aan gedaan. Het is in mijn familie, die alleen uit vrouwen bestaat, namelijk streng verboden om te trouwen. Ik heb ontzettend op mijn lazer gehad van de familieoudste toen die erachter kwam dat ik een boterbriefje getekend had.
Diana: Jullie zijn natuurlijk gewend aan het voor ons omgekeerde dag- en nachtritme. Wat mis je het meest aan het feit dat je niet overdag actief kunt zijn buiten de vier muren van jullie hoeve, Cat?
Cat: Zelf kan ik overdag gewoon naar buiten, hoor. Het is puur uit solidariteit met Radu en Maire dat we dit ritme aanhouden. Wat ik mis? Zonlicht! Daarom ga ik soms heel laat naar bed, zodat ik de zon kan zien opkomen, of sta ik voor zonsondergang op, samen met onze kinderen, Veles en Lucia, die het daglicht ook hard nodig hebben.
Diana: Lijkt me toch een lastig leefritme, of valt dat mee?
Cat: Als je er eenmaal aan gewend bent, gaat het wel. Zeker ’s zomers, wanneer de dagen lang zijn en de nachten kort. Voor Maire en Radu is dat anders. Zij zijn de eerstkomende zes tot zeven jaar gedwongen om in het donker te leven en hebben ’s winters juist meer bewegingsvrijheid, vanwege de lange nachten.
Diana: Radu is de vader van Veles, de zoon die hij kreeg met Maire. Hoe was dat voor jou, Cat?
Cat: Een van de mooiste gebeurtenissen in mijn leven, al was het wel even schrikken toen we erachter kwamen wat er met Veles aan de hand is.
Diana: Wat trok je eigenlijk zo aan in Cat, Radu?
Radu: Cat is redelijk onvoorspelbaar en in staat om tegengas te geven. Behalve dat hing bij de eerste ontmoeting direct een ondefinieerbaar spanningsveld tussen ons in. Dat had ik moeten negeren, maar het is helaas anders gelopen.
Diana: Geen spijt van hoop ik?
Radu: Als dat zo was, zat ik hier nu niet.
Diana: En jij Cat, wat maakt Radu zo speciaal?
Cat: Zijn charisma en de rust die om hem heen hangt. Behalve dat is hij natuurlijk een ontzettend lekker ding (grinnikt). Hij was trouwens wel erg moeilijk te versieren. Toen begreep ik niet waarom hij me op afstand probeerde te houden, nu wel.
Diana: Radu, je bent geen gewone verschijning, om het zo even te noemen. Als de mogelijkheid er was om weer geheel mens te kunnen zijn, zou je daar voor kiezen?
Radu: Iedere bestaansvorm heeft voor- en nadelen. Buiten dat heeft het niet zoveel zin om na te denken over iets wat nooit zal gebeuren. De hoedanigheid waarin ik tegenwoordig verkeer, is definitief. Daar had ik me al bij neergelegd voor het zover was.
Diana: Klinkt nuchter.
Radu: Tja, ik maak mezelf niet graag illusies.
Diana: Om vampiers en weerwolven hangt nog altijd een web van mysterie. Vind je het belangrijk dat jullie door de lezers worden begrepen, Radu?
Radu: Dat interesseert me niet in het minst.
Pascal: (bemoeit zich ermee) Wat is dat nou voor antwoord?
Radu: De waarheid.
Pascal: Dus als het aan jou ligt, waren de boeken helemaal niet verschenen? Waarom ben je er dan in godsnaam aan begonnen om voor verteller te spelen in Heksenmaan?
Radu: Daar laat ik me niet over uit.
Pascal: Zal ik Diana dan ook maar even antwoord geven op haar vraag? Anders komen we dankzij jouw bescheiden mening wel erg ongeïnteresseerd over.
Radu: Doe maar wat je niet laten kunt.
Diana: (glimlacht) Vertel, Pascal.
Pascal: Mooi. Daar gaan we dan: Lieve Diana, ik denk niet dat het mogelijk is om te begrijpen wat het betekent om weerwolf of vampier te zijn, tenzij je er zelf een bent. Ik kan je wel vertellen dat ik niet voor mijn lol transformeer iedere maand en dat Radu (kijkt schuin opzij) liever een stuk gebraden kip met groenten eet, dan dat hij ’s nachts op jacht gaat. Dat brengt me trouwens op een idee (knipoogt naar Diana). Met jou zou ik wel eens een beschuitje willen eten... Lijkt je dat wat?
Diana: Pascal, je zegt in wezen dat het bijna onmogelijk is voor buitenstaanders te begrijpen wat het betekent om weerwolf of vampier te zijn. Blijven lezers dan ook enigszins buitenstaanders? Volgens mij krijgen we juist een enorm goed beeld doordat jullie zo openhartig hierover zijn. En ik wil met jou wel een beschuitje eten hoor (lacht).
Pascal: Ik denk wel dat lezers een behoorlijk goed beeld van ons krijgen en daarmee van onze eigenaardigheden. Je zelf inleven is alleen niet hetzelfde als iets aan den lijve ondervinden. Dat is maar goed ook, zou ik zeggen. Het is absoluut geen pretje wanneer je lichaam een eigen leven gaat leiden en van vorm verandert. De martelkamers in Londen zijn er niets bij, neem dat maar van mij aan. Transformeren brengt op den duur ook schade toe aan je gestel. Daar kunnen Radu en Cat van meepraten. Wat dat beschuitje betreft, mag het ook een croissantje zijn?
Cat: (rolt met ogen)
Diana: Een croissantje gaat er altijd wel in (kijkt Pascal aan).
Diana: Cat, Radu, hoe vinden jullie jezelf in de boeken neergezet door Tisa? En is er inspraak over hetgeen er geschreven wordt?
Cat: Degene van ons die verteller is in een boek, zet zichzelf neer. Tisa heeft heel weinig te vertellen over wat er op papier komt. Die vindt ons soms enorm vervelend en eigenwijs, omdat we onze eigen gang gaan en ons heel weinig aantrekken van het verhaal dat ze in gedachten heeft. Hoe we naar voren komen in de boeken klopt dus wel met hoe we in elkaar zitten. Wat ik zelf erg grappig vind, is om te zien hoe de anderen communeleden naar mij kijken. Het beeld dat een ander van mij heeft, wordt namelijk heel duidelijk wanneer die over mij vertelt.
Radu: Daar kan ik nog aan toevoegen dat Tisa waarschijnlijk hoopte dat ik openhartiger zou zijn in Heksenmaan.
Pascal: Dat weet ik wel zeker. Heeft ze je gechanteerd om je aan het schrijven te krijgen?
Radu: …
Pascal: Wie zwijgt, stemt toe.
Radu: Dat is jouw invulling. Volgende vraag, alsjeblieft.
Diana: Klopt dat beeld wat anderen van je hebben ook Cat? Radu blijft een beetje mysterieus doordat hij zich wat op de vlakte houdt. Past ook wel bij hem. Dat hij op papier wat openhartiger is, is dan mooi meegenomen.
Cat: Ik zou het in Radu’s geval eerder ‘de schijn van openhartigheid’ noemen. Als je wist wat hij allemaal verzwegen heeft, zou je het met me eens zijn. In ieder geval denk ik wel dat het beeld wat de anderen van mij hebben klopt. Iedereen kijkt ten slotte vanuit zijn/haar eigen perspectief. Zo let Maire op heel andere dingen dan Radu en zullen ze mij dus niet hetzelfde neerzetten. Dat heeft natuurlijk ook te maken met onze onderlinge relaties, die zich constant ontwikkelen en daarmee aan verandering onderhevig zijn. Voorbeeld: ik denk dat Maire nu een heel ander beeld van mij heeft dan toen ze hier pas kwam wonen.
Pascal: (grijnst) Ze is er eindelijk achter wat voor feeks jij bent.
Cat: Tsss (draait demonstratief haar hoofd weg).
Diana: Vertelt Tisa eigenlijk jullie bestaande verhaal, dat zich steeds verder uitstrekt naarmate de boeken zich opvolgen, of bedenkt ze dit en hebben jullie ook geen idee hoe het met iedereen verder gaat totdat het op papier staat?
Cat: In de boeken wordt ons verhaal verteld nadat het gebeurd is, al lijkt het tijdens het lezen wel alsof je er middenin zit. We vertellen om beurten. In Wolfmaan waren Dumi en ik bijvoorbeeld verteller. Dit omdat wij een belangrijke rol hebben in de gebeurtenissen die in dit boek plaatsvinden. Zelf weten we al wat er ongeveer in het volgende boek komt te staan en wie het verhaal gaat opschrijven. Dat moeten we Tisa alleen nog vertellen (knipoogt). Wie van ons vertelt en wanneer dat gebeurt, hangt af van onze lotgevallen. Hoe dan ook hebben we de bijzondere gave om moeilijkheden aan te trekken. Daar ben ik inmiddels wel van overtuigd.
Diana: Genoeg om ook het vierde deel in de MaanMysterieserie, Schemermaan, te vullen?
Cat: Ik ben bang van wel, ja.
Diana: Radu, hoe is jouw band met Tisa?
Radu: Tja… Wat zal ik daarop zeggen? Laten we het een haatliefde verhouding noemen.
Diana: Dat vind ik wel een tikje zwart-wit.
Radu: Is dat zo?
Diana: Ja, toch wel.
Radu: Ieder zijn mening.
Pascal: (grijnst) Zal ik een breekijzer voor je halen, Diana? Misschien lukt het daarmee om hem aan het praten te krijgen.
Radu: (werpt Pascal een effen blik toe)
Diana: Ik denk niet dat dit zin heeft Pascal (lacht).
Diana: Ieder communelid heeft van Tisa een gezicht gekregen. Was je het daarmee eens Radu?
Radu: Als je bedoelt of ik het ermee eens ben dat onze gezichten in de openbaarheid gekomen zijn, dan zeg ik: ‘Nee, dat had van mij niet gehoeven’. Als het gaat om het feit of de beeltenissen kloppen, dan is mijn antwoord: ‘Ja, die zijn bijzonder accuraat’.
Diana: Je had slechter kunnen uitvallen, moet ik zeggen (knipoogt).
Radu: (trekt zijn wenkbrauwen op)
Cat: (schiet in de lach)
Diana: En welke kant van jezelf qua persoonlijkheid wil je liever niet in de openbaarheid brengen?
Radu: Verwacht je werkelijk dat ik hier antwoord op geef?
Diana: (serieus kijkend) Ja.
Radu: (kijkt lang, met een indringende blik terug) Daar begin ik niet aan.
Diana: (kijkt terug met een eveneens indringende blik) Oké, laat ik het anders vragen. Wie of wat is jouw achilleshiel?
Radu: (glimlacht) Je geeft niet snel op, is het wel?
Diana: Hoe kijken jullie beiden aan tegen de toenemende ‘verhalen’ als Twilight en varianten daarop. Geloofwaardig of vermakelijk?
Radu: (fronst) Twilight?
Pascal: Dat zijn die vampierboeken- en films waar Lucia het steeds over heeft
Cat: Dat klopt… Lucia, onze dertienjarige pleegdochter, heeft de Twilight boeken allemaal in één ruk uitgelezen. Ze vindt ze erg leuk. Pascal, Maire en ik zitten steevast voor de buis als er een vampierserie op tv is. En natuurlijk is het mooi om te zien dat boeken over vampiers en weerwolven en tv series zoals True Blood en Vampire Diaries op het moment zo populair zijn. Daar passen wij heel goed tussen met de MaanMysteries boeken, die in hetzelfde genre vallen.
Diana: Ik heb het idee dat het bijna een hype is momenteel.
Cat: Daar lijkt het wel op, ja (werpt een blik op de klok). Het spijt me, Diana, maar we moeten ervandoor, anders is Radu niet voor zonsopkomst binnen. Het is hiervandaan ruim drie uur rijden naar de hoeve.
Pascal: De tijd vliegt als het gezellig is, nietwaar? (krabbelt het nummer van zijn mobiele telefoon op een bierviltje en geeft dat aan Diana)
Diana: Ja, zeker! Bedankt voor jullie openhartigheid (bekijkt Radu met een schuine blik, lacht en pakt het bierviltje aan van Pascal).
Radu: (groet Diana met een hoofdknikje en loopt naar de deur)
Cat: (kust Diana op beide wangen) Jij bedankt dat je in het holst van de nacht helemaal hier naartoe bent gekomen om ons te ontmoeten.
Pascal: (haast zich samen met Cat achter Radu aan en werpt Diana vanuit de deuropening een kushandje toe) Wel bellen, hè!
Stevig onder de indruk - niet in de laatste plaats van Pascal - kijk ik hen na. Na een tijdje besef ik dat ik hier nog zit, mijn glas is leeg en mijn aantekeningen verspreid op het kleine, plakkerige tafeltje in de schemerige hoek van de nachtclub. Ik sta op, pak mijn spullen bijeen, controleer of ik niets vergeten ben en verlaat deze onbestemde plek. Eenmaal buiten haast ik mij naar mijn auto, met de wetenschap dat het bierviltje veilig in mijn tas zit.
Diana
Bezoekersreacties:
Melissa Bielsma (38) op 20 december 2010:
Je hebt een geweldig interview afgenomen, Diana! (Ik had er wel bij willen zijn haha) Petje af, zeker als er aan de ene kant met je wordt geflirt en je aan de andere kant wat stuurse medewerking krijgt;-) Ik heb ervan genoten en het gevoel dat ik bij Cat, Radu en Pascal had, is in feite versterkt. Ze zijn precies zoals ik ze kende.
|
