Doodsangst staat op haar gezicht gebeiteld. Het kind is ondertussen opgehouden met huilen en steekt een duim in haar mondje. Ik beveel dat ze moet gaan zitten. Traag laat ze zich, met haar rug nog steeds tegen de muur gedrukt, naar beneden glijden. Ze neemt het kind op haar schoot.
‘Waarom doe je dit?’ vraagt ze met een hese stem.
‘Zeg wat je van me verlangt. Alsjeblieft.’ ‘Als je niet weet waarom ik dit doe, dan ben je nog dommer dan ik dacht.’
Ze opent haar mond om iets te zeggen, maar sluit hem weer.
‘Zo dadelijk stel ik je voor een keuze, Laura. Er is nog hoop. In het leven is er altijd hoop.’
Ze begint te snikken.
‘Doe ons alsjeblieft geen kwaad. Wat er ook is, we kunnen erover praten. Toch?’
Ik leg mijn wijsvinger tegen mijn lippen. ‘Luister eens! Ik ben zo slecht nog niet. Er zijn niet veel moordenaars die hun slachtoffer een optie bieden. Je bent dus bevoorrecht. Je moet me dankbaar zijn.’
Haar gierende uithalen werken me op de zenuwen.
‘Hou op met grienen of je kan de uitweg vergeten.’
Ze kijkt naar links en dan naar rechts, alsof ze op zoek is naar een vluchtroute.
‘Je kan het hazenpad niet kiezen, Laura. Ik zie je denken, maar zet dat maar uit je mooie hoofdje. Een kogel is meedogenloos, dat weet iedereen.’
‘Doe ons geen kwaad,’ smeekt ze opnieuw.
‘Weet je, Laura, er bestaat een hemel en een hel. Als we ervan uitgaan dat het hiernamaals de hemel is, wie van jullie beiden is dan de gelukkige die ik erheen mag sturen? Jij of Camille?’
‘Vuile schoft,’ huilt ze, terwijl ze haar dochtertje zo dicht tegen zich aanklemt dat het kind opnieuw een keel opzet.
Ik kan er niet tegen. Ik besluit om niet langer tijd te verliezen. Ongeduldig kijk ik op mijn horloge.
‘Je krijgt welgeteld tien seconden, Laura. Tien. Als je dan niet hebt beslist, maak ik jullie allebei koud.’
Haar angstgeur dringt tot diep in mijn neusgaten. Mijn andere hand balt zich nog strakker.
‘Een, twee… Laura…?’
‘Niet doen! Alsjeblieft! Niet doen!’
‘Drie, vier, vijf… Nog vijf seconden, Laura… Aan jou de keuze. Wie wil je dat ik eerst neerknal? Jouw lieve Camille? Of vind je het te erg om noodgedwongen toeschouwer te moeten zijn? Geen fraai zicht, hoor. Binnen enkele seconden vliegen haar hersenen met een razende snelheid uit haar hoofdje en decoreren de witte muur. Is het dat wat je wilt?’
‘Stop,’ krijst ze, terwijl ze me met afgrijzen aankijkt. De aders in haar hals zijn helemaal gezwollen.
Ik krijg bijna medelijden met haar. Arm ding. Omdat ze zo luid schreeuwt, blijft het kind ononderbroken huilen.
Met een blik vol walging kijkt ze me aan en uit een soort dierlijk geluid. Haar bevende hand legt ze op haar snel op en neer gaande borstkas.
‘Zes, zeven, acht… Het einde nadert, Laura…’
Ze doet nog een vergeefse poging om me te overreden. Ik mag alles meenemen wat ik wil en ik mag haar lichaam gebruiken. Ik krijg zelfs de toestemming om haar te verkrachten. Ik word lastig van haar smeekbeden.
‘Wie, Laura? Wie?’
Ze heft haar betraande gezicht op en kijkt me furieus aan. ‘Ik,’ zegt ze. ‘Maak mij maar kapot.’ Jankend laat ze haar dochtertje los. ‘Ik hou ontzettend veel van je, lieve Camille.’
‘Meekomen,’ beveel ik haar.
Omdat ze niet onmiddellijk reageert, maak ik de beveiligingspal van het wapen los. Klik!
‘Opstaan en meekomen,’ schreeuw ik.
Ze zet haar dochter op de mat en duwt zich overeind. Daarna werpt ze nog een mistroostige blik op haar kind, hurkt plots naast haar neer en kust haar nog een laatste keer. Ten slotte maakt ze de kleine armpjes die zich rond haar nek hadden geklemd, los en strompelt jammerend de gang in.
Ik duw haar de wc-ruimte in en beveel haar te gaan zitten op de toiletpot. Ze doet wat ik haar vraag. Omdat ze even later tegenstribbelt wanneer ze ziet dat ik de ducttape bovenhaal, geef ik haar een klap met de kolf van het wapen. Niet te hard, maar toch hard genoeg zodat ze enkele tellen buiten westen is.
Snel tape ik haar voeten en handen samen. Ik fluit een vrolijk deuntje terwijl ik wacht tot ze weer bij bewustzijn is. Ze opent langzaam haar ogen, maar onmiddellijk beseft ze weer wat er aan de hand is. Het angstzweet breekt haar uit. Nu ik haar volle aandacht heb, scheur ik nog wat tape af en vervolgens haal ik het doosje uit mijn jaszak, open het en neem dat wat erin zit vast met een pincet.
Opnieuw smeekt ze me: ‘Laat me gaan, alsjeblieft…’
‘Mond open,’ beveel ik haar op een rustige maar kordate toon. Wild schudt ze haar hoofd heen en weer en doet alle moeite om zich van me weg te draaien.
Een beetje verdrietig haal ik mijn schouders op.
‘Je verplicht me ertoe, Laura.’
Ik knijp haar neus dicht zodat ze niet anders kan dan haar mond te openen. Ik duw het object in haar mond en bevestig vliegensvlug het stuk tape over haar trillerige lippen.
Voor een laatste keer kijk ik in haar doodsbange ogen en besluit dan om de toiletruimte te verlaten.
‘Doe ze de groeten daarboven,’ zeg ik, terwijl ik het doosje en de pincet wegstop. Ik doe de deur dicht en draai de sleutel om. Aan het gebonk te horen is Laura aan haar laatste gevecht begonnen…
Ik begeef me naar de kinderkamer. Hier wacht me nog een taak. Ik grijp het nodige en ga naar beneden. Wanneer ik klaar ben, veeg ik nog even de sporen die mijn schoenen in de hal achtergelaten zouden kunnen hebben, naar buiten. Tevreden kijk ik rond.
Een kwartier later sluip ik als een nachtelijk roofdier het huis uit.
