Geef de pen door...10
Door: Barbara Sevenstern op 29 juli 2018

Geef de pen door... is een schrijfproject waarbij tien auteurs hun krachten hebben gebundeld om gezamenlijk een spannende vrouwenthriller te schrijven. Een idee dat spontaan is ontstaan en waar de tien auteurs enthousiast aan willen meewerken.

De auteurs die meedoen zijn: Gaby Rasters, Tamara Haagmans, Esther Boek, Janneke Bazelmans, Antoinette Kalkman, Tamara Onos, Saskia Oudshoorn, Barbara Sevenstern, Jojanneke Buschgens en Ingrid Mulder.

Elke twee weken zal er een vervolg verschijnen waarbij de auteurs uitgedaagd worden verder te schrijven op de gedeeltes die een andere auteur heeft geschreven. Het is een experiment en we zijn allemaal benieuwd wat voor verhaal hieruit gaat rollen... 
Lezen jullie mee?


Voor hoofdstuk 9 klik hier


Barbara Sevenstern is freelance communicatie specialist, schrijver en levensgenieter. Overigens niet noodzakelijkerwijs in deze volgorde. Als blogger schrijft ze teksten voor diverse online platforms en (zakelijke) websites. Op haar eigen website lees je openhartige verhalen over schrijverschap, ouderschap en het belang van tijd voor jezelf. Een speciaal project zijn de blogs over de impact van een kind met ADHD en ODD, waarvan een deel ook terug te vinden is op JM Ouders. 
Momenteel legt ze de laatste hand aan haar thriller Familiegeluk.

Meer over Barbara en haar blog is te lezen op www.barbaraschrijft.nl Op Facebook kun je haar volgen via /barbaraschrijft , /familiegeluk en /levenmetadhd.net


Hoofdstuk 10


‘Mam?’ De stem van Joris dringt langzaam tot haar door. ‘Er belt iemand aan.’ 
  Met moeite weet Sanne haar ogen van het scherm af te wenden. Ze kijkt naar Patrick en even houdt ze hem gevangen met haar blik; nu is niet het moment om in paniek te raken. 
  ‘Dat heb je knap gedaan, Joris.’ Ze forceert zichzelf naar hem te glimlachen. ‘Zou jij willen opendoen?’  
  Zodra Joris de kamer uit is, draait ze zich terug naar Patrick, die nog altijd lijkbleek naast de tafel staat. 
  ‘Abel is een klootzak, maar geen kinderlokker,’ zegt ze ferm.  
  ‘Waarom noemt hij zichzelf dan Jerry en beweert hij negenendertig te zijn?’
  Sanne haalt haar schouders op. ‘Hij zal niet de enige zijn die een fake naam op een datingsite gebruikt. Of een jongere leeftijd.’ Verbeeldt ze het zich, of kijkt hij betrapt? Niet belangrijk meer. ‘De vraag is hoe we contact met hem leggen,’ gaat ze verder. ‘Tenzij jij zijn nummer nog wel hebt?’ 
  ‘Natuurlijk niet.’ De ondertoon in haar stem is hem niet ontgaan. ‘Waarom zou ik in godsnaam...’  
  ‘Pap, mam, kunnen jullie even komen?’ Joris staat in de deuropening, zijn ogen groot en vragend. 
  De angst komt alsnog naar boven en grijpt haar bij de keel. Kwam de politie niet altijd aan de deur om slecht nieuws te brengen? ‘Het spijt ons mevrouw Vermeren, we hebben uw dochter gevonden.’ Het is het medeleven aan het begin van de zin, die het goede nieuws teniet doet. “Maar het is nog altijd beter dan niet weten.” De woorden komen onverwacht in haar hoofd op. Ze drukt ze weg, nu is niet het moment om aan Monica te denken. Monica, die net als Maartje zestien jaar was toen ze verdween. In een paar stappen is Sanne bij de voordeur, Patrick op haar hielen. 

  *** 

Het was zo anders gelopen dan Maartje had verwacht. Gedurende de rit naar Amsterdam had Jerry honderduit gepraat. Voornamelijk over zichzelf, maar dat had ze wel interessant gevonden. Ze hadden gebrunched aan het water, bij een of andere chique tent waarvan ze de naam alweer was vergeten. Daarna waren ze naar het modellenbureau gereden. Misty Models zat op de tweede verdieping van een statig herenhuis op de Prinsengracht. Een stijlvolle dame van middelbare leeftijd had hen ontvangen en haar kritisch, maar vriendelijk genoeg bestudeerd. Vervolgens waren haar maten opgenomen en had ze moeten poseren voor een blue screen. Al die tijd had Jerry haar bemoedigend toegeknikt. ‘Je doet het fantastisch,’ had hij nog tijdens de fotoshoot tegen haar gezegd. De verandering in zijn stemming was dan ook als een donderslag bij heldere hemel gekomen. Nota bene bij het invullen van het inschrijvingsformulier, wat Jerry tijdens de lunch nog met een knipoog “noodzakelijke administratieve rompslomp” had genoemd. Deze keer was zijn toon afgemeten, vlak. Alsof hij de woorden hardop voorlas, maar niet werkelijk geloofde dat ze er stonden. 
  ‘Maartje de Vries. Moeder Sanne Vermeren. Vader Patrick de Vries.’ 
  Ze had aarzelend geknikt, tenslotte was ze als minderjarige verplicht de contactgegevens van haar ouders in te vullen.  
  ‘What the fuck?’ had hij gemompeld. Daarna was alles in een sneltreinvaart gegaan. Het directe vertrek bij het bureau en de verschrikkelijke rit in de auto waarbij Jerry elke verkeersregel aan zijn laars leek te lappen. Maar het allerergste vond ze nog zijn stilte, die als een dichte mist tussen hen in de auto hing. Was ze maar nooit met hem meegegaan. 

 ***  

Hij oogt minder knap dan op de foto, maar de man die voor hen op de stoep staat, is onmiskenbaar Abel. Van een minzaam lachje is op dit moment geen sprake. Zijn mond staat in een strakke streep en hij kijkt hen aan met een blik die duidelijk maakt dat Sanne’s voortuin de laatste plek is waar hij op dit moment wil zijn. Überhaupt wil zijn. 
  ‘Jij vuile smeerlap!’ Patrick stormt naar voren. ‘Wat heb je godverdomme met mijn dochter gedaan?’
  ‘Rustig man.’ Abel doet een stap naar achteren, maar Patrick heeft hem bij zijn revers gegrepen. 
  ‘Ik sla die rotkop van je lijf als je haar met een vinger hebt aangeraakt.’
  ‘Pap!’ 
  Patrick draait zich met een ruk om, waardoor Abel kans ziet zich uit zijn greep los te trekken. Achter hem staat Maartje, wat bleekjes, maar verder ongeschonden. Haar ogen spuwen vuur. 
  ‘Wat doe jij hier?’ bijt ze haar vader toe. 
  Hij opent zijn mond om te antwoorden, maar Sanne is hem voor. ‘Papa is hier omdat we niet wisten waar je was.’ Haar stem klinkt kalm, veel kalmer dan ze zichzelf voelt. ‘Je hebt ons vreselijk laten schrikken.’ 
  ‘Joris wist dat ik een afspraak had, jullie hadden het hem kunnen vragen.’
  Sanne haalt diep adem, nu is niet het moment om met haar dochter in discussie te gaan. Niet met Abel hier voor hen.  
  ‘Naar binnen jij, we praten straks,’ zegt ze alleen maar. Even lijkt Maartje te twijfelen, dan haalt ze haar schouders op. De dag was toch al verpest, boze ouders konden er ook nog wel bij. Ze draait zich om naar Jerry, die strak langs haar heen kijkt. 
  ‘Dank voor de brunch. En de introductie.’ 
  Hij knikt kort in haar richting, in niets doet hij haar nog denken aan de charmante man die haar had verzocht hem geen u te noemen.   
  ‘Waar heb je gezeten?’ vraagt Sanne, zodra Maartje naar binnen is gelopen.  
  ‘De afgelopen twintig jaar?’ Een donkere wenkbrauw schiet omhoog en hij kijkt haar spottend aan, blijkbaar heeft hij nog niet al zijn bravoure verloren. ‘Ik denk niet dat je dat wilt weten. Of misschien juist wel, schattige Sanneke.’ Zijn blik glijdt goedkeurend over haar heen en blijft kort hangen bij de welving van haar borsten. Daarna draait hij zich abrupt om naar Patrick, die nog altijd met ingehouden woede naast hen staat. ‘Je hebt geluk Patrick, je vrouw is nog altijd even aantrekkelijk.’ 
  ‘Ik ben zijn vrouw niet,’ zegt Sanne afgemeten, ‘en natuurlijk bedoelde ik vandaag.’ 
  ‘Niet? Ik had kunnen zweren…’ Even lijkt hij oprecht verbaasd. Dan is de indruk voorbij en is hij weer de Abel die ze kennen, zelfverzekerd en alert. ‘We waren naar Amsterdam, Misty Models,’ antwoordt hij kort. 
  ‘Geen haar op mijn hoofd dat mijn dochter uit de kleren gaat voor types zoals jij.’ Patrick doet een stap in zijn richting en Sanne legt geruststellend een hand op zijn arm. 
  ‘Niet meer zijn vrouw, maar nog altijd zijn beschermengel?’ De toon in Abels stem doet haar denken aan vroeger. ‘Sanneke, Sanneke toch. Wanneer leer je eens voor jezelf te kiezen?’ 
  Ze negeert de uitdaging. ‘Waarom Maartje, Abel? Waarom onze dochter?’ 
  ‘Dat is precies mijn vraag aan jullie.’ In de stilte die valt, kijken ze elkaar peilend aan. Even is het alsof de tijd heeft stil gestaan en ze weer bij het Ven staan. Het moment op die bewuste zomeravond dat ze zich realiseerden dat het leven zoals ze dat kenden voorgoed voorbij was. 
   ‘Jij bent anders wel degene die via Tinder afspreekt met meisjes van zestien,’ doorbreekt Sanne de stilte.  
   ‘Ik ben modelscout en internet is een onmisbare bron van potentiële modellen,’ antwoordt Abel redelijk. ‘En dat weten die meiden donders goed. Maar het is niet hoe ik Maartje heb gevonden.’ Voor het eerst sinds zijn komst, lijkt hij minder zeker van zichzelf. 
   ‘Nou, vertel.’ Aan Patrick zijn stem is duidelijk te horen dat zijn geduld voor vandaag genoeg op de proef is gesteld. Deze keer kan Sanne hem geen ongelijk geven.
   ‘Ik werd getipt,’ zegt Abel nu. ‘Iemand stuurde me een e-mail met een link naar haar Tinder account.’ 
   ‘Getipt? Door wie?’ 
   Hij haalt zijn schouders op. ‘Dat weet ik echt niet meer. We krijgen zoveel tips binnen.’ Hij fronst, waardoor de verticale lijn tussen zijn ogen zich verdiept. ‘Maar het was wel een wat bizarre mailwisseling, dat weet ik nog wel.’ 
   ‘Heb je die mail nog?’  
  ‘Wat denk je zelf? Weet je hoeveel mail ik binnenkrijg. Mijn mailbox zou binnen de kortste keren ontploffen als ik alles zou bewaren. Maar ik weet nog wel wat er in stond.’
  ‘Mam?’ Joris is bij de deur verschenen. ‘Gaan we nu nog eten?’ 
  Sanne zwaait ongeduldig met haar hand in zijn richting. 
  ‘Ja, zo meteen.’
  ‘Maar ik moet over een half uur op de training zijn.’ 
  Shit, dat stomme voetbal ook altijd. ‘Dan bak je maar een ei,’ zegt ze. ‘Je vader en ik hebben nog wat met Jerry hier te bespreken.’ Ze legt de nadruk op de naam, terwijl ze Abel uitdagend aankijkt. Ze zal hem laten zien dat ze zich niet door hem laat koeioneren. Niet meer.    ‘Wat stond er in dat bericht?’ vraagt ze. 
  ‘Durf jij in zee te gaan met dit meisje?’ 
  ‘Wat is daar nou gek aan?’ Deze keer is het Patrick die de vraag stelt.
  Abel werpt hem een koele blik toe. ‘Ik zei niet dat het gek was. Ik zei dat ik de mailwisseling bizar vond. Mijn antwoord was uiteraard ja; Maartje heeft alles in zich om een perfect catalogus model te worden. Daarop kreeg ik een bericht terug waarin stond dat iedereen zijn eigen versie van de waarheid heeft. Dat mogen sommige mensen misschien heel filosofisch vinden klinken, mij irriteert het vooral. Alsof ik niet weet dat aan een catalogus model hele andere eisen worden gesteld dan aan een model voor Cavalli.’ 
  ‘Gaat dit nog ergens heen?’ 
  Sanne werpt Patrick een waarschuwende blik toe. Laat hem uitspreken, zeggen haar ogen. 
  Voor de tweede keer schiet de wenkbrauw van Abel de lucht in. ‘Ik heb nooit begrepen waarom je uiteindelijk voor hem gekozen hebt, Sanneke.’ 
  Ik ook niet, wil ze zeggen, maar ze slikt de woorden net op tijd in. ‘Ga door met je verhaal,’ zegt ze in plaats daarvan. ‘Je zei dat je het een bizarre mailwisseling vond.’ 
  ‘Ja. Eigenlijk had ik zin om die hele mail te negeren, maar omdat Maartje een goede tip was geweest, vond ik dat ik de moeite moest nemen hem te beantwoorden. Je weet tenslotte ook niet wat zo iemand nog meer voor connecties heeft. De reactie was ronduit vaag. Of de waarheid van de een, niet de leugen van de ander was? Daar ben ik toen maar niet meer op ingegaan.’ 
  ‘Mam, waar is mijn zwarte sportbroek.’ Joris stem komt via de hal de voortuin indrijven. Sanne negeert hem, terwijl ze naar de mannen voor haar kijkt. Zien ze het dan niet? Het verband? 
  ‘Maar goed, als jullie ook van niets weten, dan is het waarschijnlijk een typisch gevalletje “kleine wereld”. Abel pakt zijn zonnebril van zijn hoofd en zet hem op. De spiegelende glazen maken het onmogelijk nog langer zijn ogen te zien. ‘Jullie begrijpen dat ik Maartje’s belangen niet kan behartigen, mocht Misty Models overgaan tot een contract.’
   ‘Jij begrijpt dat dit überhaupt nooit aan de orde is geweest,’ merkt Patrick kil op. 
  ‘Maaam!’ 
  ‘In de wasmand,’ roept ze automatisch. Uit haar broekzak klinkt het geluid van een binnenkomend bericht. Het herinnert haar eraan dat ze straks mevrouw Scheltema moet bellen om te vertellen dat Maartje heelhuids thuisgekomen is. Precies zoals de mentor had voorspeld.   ‘Heb jij nog contact met de anderen?’ De vraag is eruit voordat ze er erg in heeft en Abel en Patrick kijken haar verbaasd aan. Als het onderwerp niet zo beladen was geweest, had ze nu smakelijk om hun gezichten moeten lachen.  
  ‘Wat denk je wel niet van me?’ antwoordt Abel verontwaardigd. 
  ‘Het had toch gekund? Jij en Rob waren dikke vrienden in die tijd.’ 
  ‘Ik heb Rob in geen twintig jaar meer gezien.’ Ze weet direct dat hij liegt. Nu is het moment om over de bedreigingen te beginnen, het briefje. Maar ze heeft Patrick er nog niet eens over gesproken en iets in haar zegt dat het niet slim is om Abel er al bij te betrekken zonder dit eerst met de vader van haar kinderen af te stemmen. 
  ‘Mam, ik ga. Ik ben rond acht uur thuis.’ 
  ‘Veel plezier lieverd.’ Ze vist haar telefoon uit haar broekzak. Een blik op het scherm vertelt haar dat Joris vijf minuten te laat is voor zijn training. Dat wordt strafrondjes lopen. Dan valt haar oog op het tekstbericht onder de tijdsweergave. “Gezellig, zo’n reünie”, leest ze. Automatisch klikt ze door en op het scherm verschijnt een foto. Drie mensen in gesprek. Even weet ze niet waar ze naar kijkt. Dan komt de herkenning binnen en daarmee het besef.
   ‘Gaat het?’ 
  Ze moet een geluid hebben gemaakt, want Patrick kijkt haar vragend aan. Ook Abel heeft zich naar haar toegedraaid, maar door zijn zonnebril is zijn blik niet te onderscheiden.  
  Zwijgend toont ze haar beeldscherm aan beide mannen. Het is Patrick die als eerste reageert. ‘Huh, dat zijn wij. Heeft Joris die zojuist gemaakt?’ 
  Sanne schudt haar hoofd. ‘Nee,’ antwoordt ze, ‘dit bericht is niet van Joris.’

Voor hoofdstuk 11 klik hier

Barbara Sevenstern

Niets van wat hier geschreven wordt mag openbaar worden gemaakt door middel van druk, fotokopie, internet of op welke andere wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van VrouwenThrillers.nl en de auteur. 


Ondanks dat het geschrevene met alle zorgvuldigheid wordt geredigeerd kan er toch een foutje in de tekst zijn achtergebleven. Bij constatering daarvan zouden wij het op prijs stellen dit aan ons door te geven en een mail te sturen naar info@vrouwenthrillers.nl. Ook voor eventuele op-en aanmerkingen kan er gemaild worden naar het genoemde mailadres.



Bezoekersreacties:
Website Security Test