Bezoekersreacties:
Jaimy Smeets (31) op 22 oktober 2021:
Het verhaal begint meteen erg spannend als een agent en zijn vrouw vermoord worden en hun kinderen in het WitSec-programma komen.
Ook zij zijn hun leven niet meer zeker, omdat vermoed wordt dat tenminste een van hen gehoord heeft waar hun vaders laatste telefoontje over ging.
Dat de gezochte crimineel Robert Dayle erachter zit wordt al snel duidelijk, maar het waarom naar de aanslag blijft heel lang de grote vraag.
Van begin tot eind wordt uit de doeken gedaan hoe het de kinderen vergaan is nadat ze in het WitSec terecht kwamen, en wel op een aparte wijze.
Zusje Carol heeft namelijk besloten een boek te schrijven over hun tumultueuze leven en via deze weg lezen wij dan ook hun levensverhaal.
Hoewel de spanning er gelijk in zit en ook de manier van vertellen leuk gedaan is, is het moeilijk om echt in het verhaal te komen. De schrijfstijl pakt me niet echt.
De zinnen lijken niet altijd lekker door te lopen en hier en daar komt een foutje de hoek om kijken. Het vloeit niet lekker door waardoor ik meer dan eens het boek aan de kant leg om het daarna toch weer op te pakken omdat de verhaallijn me wel degelijk bezig houdt.
Want ook binnen de WitSec blijken de kinderen niet veilig en ook naarmate de tijd verstrijkt blijkt het gevaar nog steeds op de loer te liggen.
Hoe verder het verhaal vordert hoe verder het me meetrekt en ik er echt achter wil komen hoe het verder gaat en nog belangrijker: wie Robert Dayle is en waarom hij nog steeds achter de kinderen aan zit.
Gaandeweg leren we eerst iedereen één voor één kennen. Elk hoofdstuk is gewijd aan het leven van een van hen en zo krijgen we een heel breed beeld van hoe het iedereen vergaan is. Het is leuk om ze allemaal te leren kennen en te zien dat hun band, ondanks alles, nog steeds heel sterk is.
Toch gaan er ook veel geheimen schuil in hun levens. Niet alleen doordat ze tegen bijna niemand echt eerlijk kunnen zijn over wie ze daadwerkelijk zijn, maar ook onderling wordt er veel niet uitgesproken. Allemaal onder het mom van: Safety first, maar er wordt reikhalzend uitgekeken naar het moment waarop alles zal uitkomen.
Sophie Ester heeft stuk voor stuk sterke personages neergezet, maar ze is ook zeker hun menselijke en gevoelige kant niet vergeten.
Ommekeer is echt een verhaal waarbij je geen idee hebt hoe dit af zal gaan lopen. Welke kant draait het uit en komt wel echt alles goed? Het is zeker de moeite waard om doorheen te worstelen want het plot blijkt heel diep te gaan. Er is dus niet alleen sprake van veel actie en spanning, maar er komt zeker ook een stukje psychologie bij kijken.
Ondanks dat ik er echt even in moest komen en heel erg moest wennen aan de schrijfstijl ben ik blij dat ik doorgelezen heb en het begin van deze interessante serie heb mogen ontdekken.
Ik kijk uit naar het tweede deel!
Bedankt uitgeverij Ellessy en Sophie Ester voor het toesturen van dit recensie-exemplaar.
Oordeel:
Wendy Wenning op 6 januari 2018:
Sophie Ester is het pseudoniem van Kirstin Rozema, auteur van kinderboeken en feelgoodromans. De keuze voor een pseudoniem is omdat Ommekeer een compleet ander genre is. Ommekeer is het eerste deel uit de reeks van een vierdelige misdaadserie.
De cover is uitgevoerd in roomwit en er staat een strop op afgebeeld. In de titel zijn twee e’s omgedraaid waardoor de titel extra aandacht trekt. Als het boek is gelezen dan krijgt de strop zijn betekenis.
Het voelt alsof ze voortdurend met een strop om hun nek lopen, de angst die almaar met hun meereist en hun niet wil loslaten.
“Nee, een normale jeugd hadden ze niet gehad.”
Toen Carol Vanhoven, nu een jonge vrouw van begin twintig, negen jaar oud was werden haar ouders in koelen bloede vermoord. Het motief was wraak. Alleen was het daarmee niet afgelopen. De moord stond niet op zichzelf en de vijf kinderen waren in gevaar. Ze moesten vluchten en kregen daarbij hulp van het getuigen-beschermingsprogramma van de FBI. Zolang de dader niet gepakt was waren ze niet veilig. In Ommekeer vertelt Carol over hun leven, een leven waarbij ze voortdurend achterom moesten kijken en zelfs tijdelijk het contact met elkaar moesten verbreken. De eerste jaren vergingen en langzaam vervaagde de angst. Ze hadden hun levens min of meer op kunnen pakken en ze hadden allemaal een mooie toekomst voor de boeg totdat… Carol blikt terug op hun leven en schrijft hun levensverhaal op. Vanaf die ene dag dat ze dachten inmiddels veilig te zijn, maar dan gebeurt er iets wat hun leven wederom volledig op de kop zet.
“…en wanneer de dreiging zachtjes is binnengeslopen en stukje bij beetje alle veiligheid doet vervagen, is optimisme het enige wapen dat nog rest.“
De uitgebreide proloog van Ommekeer wekt voldoende nieuwsgierigheid op om de rest van het verhaal te willen lezen. Daarna staat het verhaal ook geen moment stil door de vele ontwikkelingen. De kinderen Vanhoven, Steven, Vincent, Jamey, Robin en Carol zijn voortdurend in gevaar en als het bijna mis gaat zijn ze gedwongen apart van elkaar te gaan leven. Het spanningsniveau in Ommekeer is hoog. De dader die jacht op hun maakt zorgt ervoor dat ze almaar in angst leven en voorzichtig moeten zijn in hun doen en laten. Het leven gaat door, en hun carrières ook. Maar het is moeilijk, want ze kunnen niet echt zichzelf zijn. Ze leven onder andere namen en tegen hun nieuwe vrienden en soms zelfs geliefden moeten ze de waarheid verdraaien. Ook mogen ze geen contact meer met elkaar hebben en het gemis naar elkaar is pijnlijk. En dan is er de angst, de onrust en soms zelfs paniek, gevoelens die de auteur tastbaar op papier heeft gezet.
“Ik voel angst, onrust en soms zelfs het begin van paniek als ik iets hoor wat ik niet kan thuisbrengen en dat kan ik niet aan. Ik wil niet meer bang zijn, maar de angst die ik voel is misselijkmakend.“
In Ommekeer is de ervaring met het schrijven van feelgoodromans goed te proeven. Alleen heeft de auteur nu spanning toegevoegd waardoor er een mooie mix is ontstaan. Een combinatie van feelgood en misdaad maakt dit boek tot een intrigerende misdaadroman die door de vlotte schrijfstijl en de vele wendingen lekker wegleest. Spanning maar daarnaast is er ook veel romantiek in de levens van de Vanhovens. Ieder personage komt uitgebreid aan bod en hun karakters worden prima uitgewerkt. Hierdoor wordt er een goede band gesmeed en komen ze dicht bij je te staan. Symphatieke mensen, levensechte personages, een familie die je in je hart sluit.
Het einde van het verhaal maakt alleen maar nieuwsgierig naar het volgende deel, want ondanks een positief bericht zal dit zeker nog wel een staartje krijgen. De eerste stappen die de auteur in dit genre heeft gezet smaken naar meer, een veelbelovend begin van deze misdaadreeks.
Oordeel: