Schreeuw voor mij
Karen Rose
Door: Uitgeverij De Fontein op 4 juni 2009

Waar blijf je nou? O...' Dat laatste werd uitgesproken op een ingehaalde ademteug.
Ga weg, dacht Alex.
'Is dat niet...' - het gefluister kwam van links van Alex vandaan - 'dat meisje van Tremaine dat het overleefde?'
Alex keek strak naar haar handen die in haar schoot lagen. Ze had ze tot vuisten gebald. Ga weg.
'Volgens mij wel,' antwoordde de eerste vrouw op gedempte toon.
'Goeie god, ze lijkt precies op haar zus. Er stond een foto van haar in de krant. Als twee druppels water.'
'Ja, het is ook een tweeling. Eeneiig zelfs. Het wás een tweeling, bedoel ik. Arm kind.'
Alicia. Alex voelde een zware druk op haar borstkas. Ze had het gevoel dat ze geen adem meer kon halen.
'Eeuwig zonde. Zo'n mooi meisje, dood in een greppel, zonder kleren. God mag weten wat die vent met haar heeft uitgevoerd voordat hij haar vermoordde.'
'Smerige zwerver. Ik hoop dat ze hem de doodstraf geven. Ik heb gehoord dat hij...je wéét wel.'
Geschreeuw. Geschreeuw. Duizend stemmen schreeuwden in haar hoofd. Sla je handen over je oren. Laat ze ophouden. Maar Alex' handen bleven gebald op haar schoot liggen. Doe de deur dicht. De deur dicht.
De deur in haar geest sloeg dicht en het geschreeuw verstomde abrupt. Het was weer stil. Alex haalde diep adem. Haar hart ging tekeer.
'Nou, dié daar in de rolstoel heeft geprobeerd zelfmoord te plegen toen ze haar moeder dood op de grond had gevonden. Ze heeft alle pillen geslikt die dokter Fabares haar moeder had voorgeschreven... voor de zenuwen. Gelukkig vond haar tante haar nog op tijd. Dat meisje, bedoel ik natuurlijk, niet de moeder.'
'Nee, dat snap ik. Je staat niet meer op als je jezelf door het hoofd hebt geschoten.'
Alex grimaste toen de knal van dat ene schot door haar geest weerkaatste, steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw. En het bloed. Zo veel bloed. Mama. Ik haat je ik haat je ik wou dat je dood was.
Alex sloot haar ogen. Ze probeerde het geschreeuw te laten ophouden, maar het wílde niet ophouden. Ik haat je ik haat je ik wou dat je dood was.
Doe de deur dicht.
'Waar komt zij vandaan, die tante?'
'Delia van de bank zegt dat ze verpleegster is in Ohio. Zij en de moeder van dat meisje waren zussen. Delia zegt dat toen die tante naar de balie kwam lopen, ze bijna een rolberoerte kreeg. Ze zei dat die tante sprekend op Kathy leek.'
'Nou, ik heb gehoord dat Kathy Tremaine het wapen heeft gebruikt van de man met wie ze samenwoonde. Fijn voorbeeld was dat voor die dochters van haar, hokken met een kerel, en op haar leeftijd nog wel.'
De paniek begon op te komen. Doe de deur dicht.
'Die van haar én die van hem. Hij heeft ook een dochter. Ze heet Bailey.'
'Het waren wilde meiden, alle drie. Zoiets als dit moést gewoon een keer gebeuren.'
'WAnda, asjeblieft. Dat meisje kan er niets aan doen dat een of andere dakloze haar heeft verkracht en vermoord.'
Alex' adem stokte in haar keel. Ga weg. Loop naar de hel. Allebei. Allemaal. Laat me met rust en laat me afmaken waar ik mee begonnen ben.
Wanda snoof. 'Heb je wel gezien hoe die meisjes zich tegenwoordig kleden? Ze vragen er gewoon om dat een man ze meesleept en god-weet-wat met ze doet. Ik ben alleen maar blij dat zij hier weggaat.'
'O ja? Neemt haar tante haar mee naar Ohio?'
'Dat zei Delia wel. Het lijkt me beter dat ze niet teruggaat naar dezelfde school. Mijn kleindochter zit daar ook op, bij die meijes van Tremaine. Alexandra Tremaine zou een vreselijk slechte invloed zijn geweest.'
'Vreselijk,' beaamde Violet. 'O, kijk eens hoe laat het al is. WE moeten nog bij Gracie en Estelle Johnson langs. Druk even op het knopje, Wanda. Ik heb mijn handen vol viooltjes.'
Het belletje pingelde en de twee oude vrouwen vedwenen. Alex kreeg de koude rillingen, van binnenuit tot helemaal aan haar huid. Kim wilde haar meenemen naar Ohio. Het kon Alex eigenlik niet schelen. Ze was toch niet van plan om in Ohio aan te komen. Ze wilde alleen maar afmaken waarmee ze was begonnen.
'Alex?' Voetstappen tikten op de tegels en ze rook een andere geur, schoon en zoet. 'Wat is er? Je trilt als een rietje. Meredth, wat is er gebeurd? Je zou op haar letten, maar je zit met je neus in een boek.'
Kim raakte haar voorhoofd aan en Alex schoof achteruit, zonder haar blik van haar handen af te wenden. Raak me niet aan. Ze wilde het grauwen, maar de woorden klonken alleen in haar eigen hoofd.
'Gaat het wel goed met haar, mam?' Dat vroeg Meredith. Alex had een vage herinnering aan haar nichtje, aan hoe ze eens met de barbies hadden gespeeld: een groot meisje van zeven dat met twee vijfjarige meisjes speelde.
Twee kleine meisjes. Alicia. Alex was niet langer een van twee. IK ben alleen. De paniek zwol weer aan. Doe toch in godsnaam de deur dicht. Alex haalde adem. Richtte zich op de duisternis in haar geest. Stille duisternis.
'Ik denk het wel, Merry.' Kim knielde voor de stel neer en legde haar hand onder Alex' kin, om haar te laten opkijken. Haar blik ontmoette die van Kim en schoot onmiddellijk weer weg. Zuchtend stond Kim op, en Alex ademde weer.
'Laten we haar maar naar buiten brengen. Pap rijdt de auto voor.' Het belletje pingelde weer, en Alex' stoel werd achteruit de lift in gereden.
'Ik vraag me af waardoor ze zo overstuur was. Ik was maar een paar minuutjes weg.'
'Ik denk dat het door die twee oude dames kwam. Volgens mij hadden ze het over Alicia en tante Kathy.'
'Wat? Meredith, waarom heb je er dan niets van gezegd?'
'Ik kon ze niet goed verstaan. Ik dacht dat Alex ze ook niet goed zou kunnen horen. Ze fluisterden nogal.'
'Ja, dat zal best. Stelletje oude bemoeials. Volgende keer moet je me meteen halen.'
De lift stopte en de rolstoel werd de gang ingeduwd. 'Mam.' Merediths stem nam een waarschuwende klank aan. 'Daar is meneer Crighton. En hij heeft Bailey en Wade bij zich.'
'Ik hoopte dat hij eindelijk verstandig was geworden. Meredith, ren naar de auto en ga je vader halen. Laat hem de sheriff bellen, voor het geval meneer Crighton ons last bezorgd.'
'Oké. Mam, maak hem asjeblieft niet kwaad.'
'Nee. Ga nu maar.'
De rolstoel kwam tot stilstand en Alex tuurde naar de handen in haar schoot. Haar eigen handen. Ze knipperde snel met haar ogen. ZE zagen er anders uit. Hadden ze er altijd zo uitgezien?
'Pap, ze neemt Alex mee. Dat mag niet! Je mag het niet laten gebeuren.' Bailey. Het klonk alsof ze huilde. Niet huilen Bailey. Het is beter zo.
'Nee, ze gaat helemaal nergens naartoe.' Zijn klossende laarzen kwamen tot stilstand.
Kim zuchtte. 'Craig, asjeblieft.Schop nou geen trammelant. Dat is niet goed voor Alex en ook niet voor je eigen kinderen. Breng Wade en Bailey naar huis. Ik neem Alex mee.'
'Alex is mijn dochter. Je krijgt haar niet.'
'Ze is jouw dochter niet, Craig. Je bent nooit met mijn zus getrouwd en je hebt haar kinderen niet geadopteerd. Alex is van mij en ze gaat met mij mee. Het spijt me, Bailey,' voegde Kim er op vriendelijker toon aan toe, 'maar het is beter zo. Jíj mag altijd bij haar op bezoek komen.'
Versleten zwarte werklaarzen stopte naast Alex' voeten. Ze trok ze achteruit, hield haar blik neergeslagen. Ademhalen.
'Geen sprake van. Dat meisje heeft vijf jaar lang onder mijn dak gewoond, Kim. Ze noemt me "pappa".'
Nee, dat had Alex nooit gedaan. Ze had hem altijd 'meneer' genoemd.
Bailey huilde nu echt. 'Asjeblieft Kim, doe dit nu niet.'
'Je kunt haar niet meenemen. Ze kan niet eens naar je kijken.'
Er klonk wanhoop door in Craigs stem, maar wat hij zei was waar. Alex kon Kim niet aankijken, zelfs nu ze een ander kapsel had. Het was leuk geprobeerd, en Alex wist dat ze dankbaar zou moeten zijn voor Kims offer. Maar haar ogen waren nog steeds hetzelfde...die kon ze niet veranderen. 'Je hebt je haar geknipt en gekleurd, maar je lijkt nog steeds op Kathy. Telkens als ze naar jou kijkt ziet ze haar moeder. Is dat wat je wilt?'
'Als ze bij jou zou logeren, zou ze elke keer dat ze beneden kwam haar dode moeder in de woonkamer zien liggen,' snauwde Kim. 'Hoe haalde je het in je hoofd om ze alleen te laten?'
'Ik moest naar mijn werk,' gromde Craig terug. 'Er moet brood op de plank komen.'
Ik haat je. Ik wou dat je dood was. De stemmen schreeuwden in haar hoofd. Lang, luid en kwaad. Alex boog haar hoofd diep omlaag en Kims hand streek langs haar nek. Raak me niet aan. Ze wilde zich van Kim wegdraaien, maar Craig was te dichtbij. Dus bleef ze verstijft zitten.
'Jij verdomme altijd met je werk,' zei Kim bitter. 'Je hebt Kathy alleen gelaten op de ergste dag van haar leven. Als jij thuis was geweest, zou ze misschien nog leven en zou Alex hier niet zijn.'
De laarzen kwamen dichterbij en Alex trok haar voeten verder naar achteren.
'Wou je zeggen dat dit míjn schuld is? Dat ík ervoor gezorgd heb dat Kathy zelfmoord heeft gepleegd? Dat ík Alex gedwongen heb een heel potje pillen te slikken? Is dát wat je wilt zeggen?'
De stilte tussen hen was gespannen en Alex hield afwachtend haar adem in. Kim zei geen nee, en Craigs handen waren nu even strak tot vuisten gebald als die van Alex. De deuren zoefden open en gingen weer dicht. Er klonken voetstappen op de tegels.
'Kim, is er iets mis?' Kims man, Steve. Alex liet haar ingehouden adem ontsnappen. Hij was een grote man met een vriendelijk gezicht. Naar zijn gezicht kon Alex wel kijken. Maar niet nu.
'Ik weet niet.' Kims stem sloeg over. 'Craig, is er iets mis?'
Na een paar tellen stilte ontspanden Craigs vuisten zich langzaam.
'Nee. Morgen de kinderen en ik dan in ieder geval afscheid nemen?'
'Dat is goed.' Kim stapte weg, de geur van haar parfum werd lichter. Craig kwam dichterbij. Doe de deur dicht. Alex kneep haar ogen dicht en hield haar adem in toen hij in haar oor fluisterde. Ze concentreerde zich uit alle macht, probeerde hem uit haar geest te houden, en uiteindelijk stapte hij bij haar vandaan. Ze bleef ineengedoken zitten tot Bailey haar omhelsde.
'Ik zal je missen, Alex. Van wie moet ik nu kleren lenen?' Bailey probeerde probeerde te lachen maar verslikte zich in een snik. 'Schrijf me asjeblieft.'
Wade kwam als laatste. Doe de deur dicht. Weer blijft ze stijf zitten terwijl hij haar omhelsde en gedag zei. De stemmen krijsden. Het deed pijn. Asjeblieft. Laat het ophouden. Ze concentreerde zich, legde haar handen tegen de deur, duwde hem dicht. Eindelijk stapte Wade weg en kon ze weer ademhalen.
'Nu gaan we,' zei Kim. 'Laat ons asjeblieft gaan.' Alex hield haar adem weer in tot ze bij een witte auto waren aangekomen. Steve tilde haar op en zette haar op de achterbank. Klik. Steve deed haar veiligheidsgordel vast en legde zijn handen om haar gezicht.
'We zullen goed voor je zorgen, Alex. Ik beloof het,' zei hij zachtjes.
Hij sloeg het autoportier dicht en pas op dat moment stond Alex zichzelf toe haar vuist te ontspannen. Een beetje. Net genoeg om het zakje in haar hand te zien. Pillen. Een heleboel witte pilletjes. Waar? Wanneer? Het maakte niet uit waar of wanneer. Wat uitmaakte is dat ze nu kon afmaken waar ze aan was begonnen. Ze likte langs haar lippen en hief haar kin.
'Asjeblieft.' Ze grimaste om het geluid van haar eigen stem. Hij klonk roestig van het onbruik. Op de voorbank draaiden Steve en Kim zich met een ruk om.
'Mam, Alex zei iets!' Meredith grijnsde.
Alex niet.
'Wat is er lieverd?' vroeg Kim. 'Wat wil je hebben?'
Alex sloeg haar ogen neer. 'Water. Alsjeblieft.'


1

Arcadia, Georgia, heden
Vrijdag 26 januari, 01:25 uur

Hij had haar zorgvuldig uitgekozen. Ervan genoten toen hij haar pakte. Haar laten gillen, lang en hard.
Mack O’Brien huiverde. Hij kreeg nog steeds kippenvel als hij eraan dacht. Zijn hartslag versnelde en zijn neusgaten sperden open als hij terugdacht aan hoe ze eruit had gezien, had geklonken. Had gesmaakt. De smaak van pure angst was uniek. Nu wist hij het. Zij was zijn eerste moord geweest. Ze zou niet zijn laatste zijn.
Hij had haar laatste rustplaats zorgvuldig gekozen. Hij liet haar lichaam van zijn rug rollen en met een zachte plof op de zompige grond vallen.Naast haar neerhurkend schikte hij de ruwe bruine deken waarin hij haar had gewikkeld, als een lijkwade, en zijn gevoel van spanning nam toe. Zondag was de jaarlijkse wielerwedstrijd in de gemeente. Zo’n honderd fietsers zouden deze kant op komen. Hij had haar zo geplaatst dat ze vanaf de weg zichtbaar zou zijn.
Binnenkort werd ze gevonden. Binnenkort zouden zíj horen dat ze dood was.
Ze zullen zich dingen gaan afvragen. En dan gaan ze elkaar wantrouwen. En worden ze allemaal bang.
Hij stond op, tevreden met zijn werk. Hij wilde dat ze bang werden. Hij wilde dat ze beefden en trilden als meisjes. Hij wilde dat ze de werkelijke smaak van de angst kenden.
Want híj kende die smaak, net zoals hij honger en woede kende. Dat hij al die smaken zo goed kende was hún schuld.
Hij keek omlaag, porde met zijn voet tegen de bruine deken. Zij had geboet.Weldra zouden ze allemaal boeten.Weldra zouden ze weten dat hij was teruggekomen.
Hallo, Dutton. Mack is terug. Hij zou niet rusten voor hij hun leven had verwoest.

Uitgeverij De Fontein