‘Wat is dat toch met barbecues en mannen? Ze zijn met geen mogelijkheid achter het fornuis te krijgen, maar als het hete kolen zijn, staan ze vooraan.’
‘Het oergevoel. Vuurtje stoken zit in hun genen. Ze kunnen er niets aan doen; ze hebben het geërfd van hun voorvaderen,’ zei Silvie. Ze had haar geblondeerde haar, dat scherp afstak tegen haar zongebruinde huid, samengebonden in een paardenstaart. Met haar goedkope fleurige kleding zou ze direct de hoofdrol in Gordons programma “Hotter than my daughter” bemachtigen. Toch was Silvie, voor wie moeite deed om haar beter te leren kennen, niet ordinair. Ze kwam uit een vooraanstaande familie uit Bilthoven, die met haar was gebroken toen ze zwanger raakte van Jan, destijds hun tuinman, een weduwnaar die met een jong kind alleen was achtergebleven nadat zijn vrouw was overleden aan een agressieve vorm van huidkanker.
‘Spreek me niet van genen,’ sprak Maud, ‘daar had mijn lieve moedertje het net ook over.’
Silvie keek haar niet-begrijpend aan.
‘Vind je me dikker geworden?’
‘Je bent niet de slankste, maar dat moet geen verrassing voor je zijn.’
‘Dank je, maar dat vraag ik je niet,’ zei Maud, die niet op bevestiging zat te wachten.
‘Vind je dat ik de laatste tijd dikker ben geworden?’
‘Nee, absoluut niet,’ antwoordde Silvie met opzet extra stellig.
‘Mijn moeder zei namelijk van wel. Toen ik ietwat onaardig opmerkte dat ik mijn aanleg om dik te worden van haar heb geërfd, merkte ze op dat ik blij moet zijn dat ik in ieder geval vast iets van haar heb geërfd, want de rest gaat ze verbrassen voordat ze haar kist ingaat.’
‘Je moeder is een kreng. Sorry dat ik het zeg, maar ze denkt zelfs dat Jan haar begluurt. Alsof hij ook maar enige interesse zou hebben in zo’n gerimpeld oud vel.’
Maud richtte haar aandacht op de barbecue.
‘Dat vertelde ze,’ vervolgde Silvie, ‘maar niet voordat ze me had gevraagd of ik mijn kleding op de tienerafdeling had gekocht.’
‘Wat is ze toch...’ Maud kon haar zin niet afmaken, want één van de worstjes op de barbecue vatte vlam en plofte uit elkaar waarbij een aantal spetters vet op haar blote benen terechtkwam.
‘Vrouwen...’ Luuk, Jans oudste zoon en beste vriend van Arno, kwam op het chaotische tafereel aflopen en pakte de barbecuetang uit Mauds handen. ‘Laat mij maar.’
‘Heel graag,’ zei Maud. ‘Heb jij trouwens Arno gezien?’
‘Ik denk dat hij op zijn kamer is. Zijn oma riep hem net.’ Bijna acrobatisch verplaatste hij de stukjes vlees één voor één van de barbecue naar plastic bordjes en gaf ze door aan een buurman die op de rook van het ontplofte worstje was afgekomen. Het aangebrande exemplaar perste Luuk door het rooster heen waardoor het op de gloeiende kooltjes terechtkwam en versmeulde.
‘Mijn hele familie is dus weer naar binnen gesneakt,’ zei Maud.
‘En mijn man maakt zich ook niet meer druk over zijn worstje,’ zei Silvie die daarbij als enige moest lachen.
‘Gelukkig heeft je zoon de rest van het vlees gered.’
Luuks groene ogen, half verscholen achter zijn donkere lokken, straalden. Sinds zijn vijftiende had hij een kuif waar hij maar geen afscheid van kon nemen, alsof hij er nog niet klaar voor was om zijn kindertijd voorgoed vaarwel te zeggen. Maar vandaag was de kuif ver te zoeken.
Maud vroeg zich af waarom Thomas zo bang was dat deze jongen zo’n slechte invloed had op hun zoon. Af en toe leken het net broers van elkaar. Dat was ook niet zo vreemd, want ze kenden elkaar dan ook al bijna hun hele leven en deelden dezelfde achtergrond: beiden kind van een alleenstaande vader en opgescheept met een stiefmoeder. ‘Arno vertelde me dat jullie plannen hebben om een eigen bedrijfje op te zetten.’
‘We hebben een dope plan. Alleen nog geen investeerder.’ Met uiterste precisie plaatste hij een aantal spiesen met verschillende stukken groenten op het hete rooster.
Ondertussen werd Bieber opgevolgd door een oudje van Marco Borsato, die zo nodig de waarheid moest vertellen. Het volume stond nog steeds voluit.
Maud keek naar boven en ving een glimp op van haar moeders gezicht dat voor het grootste gedeelte wegviel achter de speaker. ‘Misschien moeten jullie ook eens met Arno’s oma gaan praten. Zij behoort tot jullie doelgroep en misschien is ze ook wel geïnteresseerd om in haar kleinzoons bedrijf te investeren. Nu heeft ze haar geld nog niet over de balk gegooid.’
‘Chill, top idee. Ik loop gelijk naar ze toe. De worsten zijn op dus ik hoef niet bang te zijn dat jullie alles zelf opvreten,’ grapte Luuk, die de barbecuetang in zijn moeders hand drukte en naar binnen liep.
‘Nog even en we staan als enigen in de tuin. Ik vraag me af of ze het wel leuk vinden.’
‘Iedereen vindt zo’n barbecue leuk, al is het maar dat ze niet zelf hoeven te koken en onbeschaamd alcohol kunnen nuttigen,’ zei Silvie met een door de hitte van de barbecue verstrakt gezicht.
‘Mijn moeder vond het ook nog eens niet gepast dat ik het op de sterfdag van mijn vader heb gepland.’
‘Als je het over de duivel hebt,’ zei Silvie met een knikje richting het huis.
Maud keek naar het terras waar haar moeder was verschenen en die met half dichtgeknepen ogen om zich heen keek. Ze was duidelijk op zoek naar iemand. ‘De adelaar is geland en is op zoek naar een nieuwe prooi.’
Oma had moeite om tegen de steeds verder zakkende zon in te kijken, maar zodra ze haar dochter naast de barbecue opmerkte, stak ze haar hand op en maakte aanstalten om op haar af te lopen.
Midden in een nummer van Rihanna stopte abrupt de muziek. Het snoer was geknapt doordat de speaker met ongekende vaart naar beneden stortte. Een ijselijke gil die de plotselinge stilte doorbrak, ging door merg en been. De scherpe punt van een van de hoeken van de gesmoorde luidspreker boorde zich in de schedel van Mauds moeder. Als in slow motion viel ze met wijd opengesperde ogen naar voren en klapte languit met haar gezicht op het terras. De speaker kletterde op de stenen en rolde verder in het gras. Een paar centimeter voor Mauds voeten kwam hij hortend tot stilstand, alsof hij zich beschaamd wilde verontschuldigen voor een uit de hand gelopen grap.
Bijna instinctief keek Maud omhoog, naar de plek in het raamkozijn waar ze de speaker zojuist nog had zien staan. Even meende ze een gezicht te ontwaren, die met de snelheid van het licht wegdook. Of was het een stofdeeltje op haar lens en verbeeldde ze het zich? Nu tuurde ze nog enkel naar een donker gapend gat, alsof het huis een mond bezat, die van verbazing over het losraken van een tand, tot de navel was opengezakt. Toen dook ze op haar moeder die levenloos voor haar op het terras lag.
