vrouwenthrillers.nl

De vrijdag ging over in de zaterdag. Al die tijd hadden ze haar in de keuken gelaten. Ze was op de keukenstoel bevallen van een jongetje. Ze had nog gegild, maar ook al was ze gehoord, niemand kwam. Ze bloedde als een rund, had de navelstreng zelf doorgeknipt met een schaar uit de keukenla en had de baby in diverse theedoeken gewikkeld. Het zweet droop van haar af, ze was moe maar voldaan. Ze had het helemaal zelf gedaan en het was niet eens zo moeilijk geweest. Het kind had er ineens uit gewild en ze had snel haar onderbroek uitgetrokken, zo’n lelijk groot ding, en na een paar keer persen had ze hem opgevangen. De baby had even gehuild, maar was nu stil. Hij leek gezond. Ze had hem aan de borst gelegd en daar lag hij nu nog. Zo zat ze uren, tussen waken en sluimeren in. Toen ze naar buiten keek, zag ze ineens het daglicht. Er blafte een hond. Dat maakte haar goed wakker. Ze wist dat ze ontbijt moest maken en dat het een halfuur zou duren eer iemand de keuken zou binnenkomen. Ze maande zichzelf tot spoed en stond op. Ze voelde hoe ze vloeide, zag sterren voor haar ogen en was zo zwak alsof ze kilometers over ongelijke grond had gerend. Met de baby in haar armen bevoelde ze het vest. Dat was nog steeds vochtig, maar dat kreeg je als je het moest uitwringen, dan duurde drogen langer. Ze kon het niet om het jongetje heenslaan en meer theedoeken waren er niet. Ze had er al twee gebruikt als inlegger tegen het bloeden. ‘Sorry,’ zei ze tegen het slapende kindje. ‘Even doorbijten, maar dan komt alles goed met jou.’