De vijfentwintigjarige Jovanny is klaar om uit zijn schulp te kruipen. Tijdens een gezellige stapavond ontmoet hij een aantal mensen die hem al snel in hun vriendengroep opnemen. Jovanny voelt zich steeds meer op zijn gemak, maar het vormen van liefdeskoppels binnen de groep beangstigd hem. Zijn grote liefde dreigt hiermee ook buiten zijn bereik te raken. Als dan eindelijk het gelijk aan zijn kant lijkt te staan, slaat het noodlot toe en ontdekt hij dat de mensen die hij blind vertrouwde, stuk voor stuk een verborgen agenda hebben. 

Egyptisch blauw heeft een opvallend mooie cover van een oog met een blauw iris. Bovenaan prijkt het predikaat ‘literaire thriller’ en dat doet het boek geen goed. Het schept verwachtingen waaraan het gewoonweg niet aan kan voldoen. Dat is jammer want het is in de basis een redelijk goede thriller, waarin de auteur een aantal interessante thema’s aankaart die wat mij betreft meer ruimte hadden mogen krijgen. Het verhaal wordt grotendeels verteld vanuit Jovanny, een jonge dierenarts die langzaamaan de wereld om hem heen ontdekt. Johnny Bollé laat heel subtiel de verandering in deze jongeman zien. De hints naar zijn ware liefde komen vooral in het begin mooi door de tekst heen. Terwijl Jovanny zijn grenzen verlegt, realiseert hij zich dat het in feite maar een hele kleine wereld is en dat alles met elkaar in verband staat. 

De auteur heeft alle lijntjes ingenieus met elkaar verwerkt, misschien net iet te ingenieus want het ‘toeval’ gehalte is een beetje hoog. Dit gegeven trekt zich door in de rest van het verhaal. De drang om mysterieus te blijven en gebeurtenissen als geheimzinnig neer te zetten is iets te duidelijk aanwezig waardoor het een zekere mate van voorspelbaarheid krijgt. De plot is relatief eenvoudig en daarmee legt de auteur voor zichzelf de lat hoog, want ieder kluitje waarmee je in het riet wordt gestuurd mag niet te opzichtig zijn. En dat is het nu wel. Naast Jovanny komen ook een aantal andere personages aan het woord en wordt er geschakeld tussen heden en verleden. Ook de auteur zelf dringt zich in sommige hoofdstukken op door dingen te gaan uitleggen. Dat wordt rommelig. Er wordt sowieso veel te veel irrelevante informatie verstrekt. Dit zie je ook terug in de dialogen. De gesprekken zijn levensecht, maar niet alles wat in een ‘echt’ gesprek wordt gezegd, hoeft in een dialoog. Nu weet je als lezer niet meer wat wel en niet belangrijk is. Egyptisch blauw is een toegankelijke thriller die garant staat voor een paar uur leesplezier. Het is (nog) geen hoogvlieger, maar dat zou het volgende boek van Johnny Bollé zomaar kunnen zijn.