Janty is een druivenfluisteraar, aldus journaliste Leonie die hij tijdens zijn absurde roadtrip tegen het mooie lijf loopt. Zelf zou hij zich zo niet noemen. Janty is een uiterst zwijgzame man. Hij voelt energiestromen en communiceert op deze manier met onder andere druivenranken en het truffelvarken Bellefleur. Die laatste bezorgt hem nogal wat kopzorgen en in een poging de slacht te ontlopen geraken ze in een absurde roadtrip waarbij ze achterna gezeten worden door de politie, boze truffelboeren, een stel mafioso met als klapstuk de meest beruchte man van de maffia.  

De Druivenfluisteraar is een vermakelijk verhaal met een paar absurde wending. De auteur weet als geen ander om de lezer in het verhaal te houden met zijn geestige en observerende pen. Dat laatste is ook echt het sterkste punt. Het verhaal an sich mist nog een aantal elementen, waardoor het niet meer wordt dan een onderhoudende vertelling voor een warme zomerse avond met een goed glas wijn. 

Wat ontbreekt is de zogenaamde urgentie in dit verhaal en dat komt met name doordat de personages diepgang missen, en het verhaal meer als spannende anekdotes aan elkaar hangt dan dat er echt iets is wat het verhaal voortstuwt. Dat is jammer want in de basis is Janty een heel interessant persoon, die getekend is door zijn verleden. Dat verleden komt heel summier aan het licht en al behoeft het geen toeters en bellen, het wordt nu te kort gedaan door de onderkoelde reacties van de tegenpersonages. Alsof het eigenlijk niet uitmaakt. Dat gegeven trekt zich ook door in andere belangrijke gebeurtenissen zoals de truffelfraude, de cacaohandel en de lange tentakels van de maffia die tot de grens van Frankrijk reiken. Die worden slechts aangetipt zonder er dieper op in te gaan, en dat is zonde want het zijn hele interessante onderwerpen. Hierdoor voelt het alsof het er aan toegevoegd is om het toevoegen. 

De ster van de show is zonder meer Bellefleur en de relatie tussen haar en Janty is goed weer gegeven. Hier komt wel de mystieke band tussen mens en dier mooi naar voren. Om eerlijk te zijn is de chemie tussen die twee sterker dan tussen Leonie en Janty.  

Op de vraag of het een vrouwenthriller is of niet, komt een twijfelend antwoord. Het is een spannend verhaal, maar niet echt een thriller. Het vleugje romantiek dat er aan toegevoegd is, is net te magertjes om echt de lezer te grijpen. Het bevat genoeg interessante thema’s, maar de auteur gaat hier best snel doorheen. Dat het verhaal zo fijn leest komt voornamelijk doordat Ilja Gort een meesterverteller is en na het lezen van De Druivenfluisteraar zou je best een avond met hem en een goed glas wijn in een wijngaard willen zitten om te luisteren naar zijn verhalen. Vandaar dat De Druivenfluisteraar wel een vrouwenthriller is met drie en een halve ster omdat niet alle thrillers zenuwslopend hoeven te zijn, maar je soms ook wel mag genieten.