Op de avond dat de zon, de maan en de aarde op één lijn staan en de maan ‘verduisterd’ wordt door de zon, wordt iemand op gruwelijke wijze vermoord, een paar meter verderop vindt een ander persoon op afschuwelijke wijze de dood. En duizenden kilometers verderop pleegt een man zelfmoord. Maanden eerder bereidt de ambitieuze, maar helaas gewezen, actrice Eloise zich voor op een belangrijke rol en haar aanstaande huwelijk. Ook haar man treft zo zijn voorbereidingen, maar vindt bij iemand anders afleiding. Een geest uit Eloises verleden gooit letterlijk en figuurlijk roet in het eten. Is haar grote geliefde dan toch niet overleden zoals ze altijd had gedacht? En wie is dan de man die ze hebben gevonden?  

Johnny Bollé heeft een behoorlijk complexe thriller neer weten te zetten waarbij alle personages met bijbehorende verhaallijnen op intrigerende wijze ineen haken. Het is ook een zeer ambitieus verhaal dat eigenlijk voer is voor meerdere boeken. Johnny Bollé weet wel alles bij elkaar te krijgen, en hoewel er hier en daar een verhaallijntje een stille dood sterft, wordt het wel netjes afgewerkt. 

Bloedmaan wordt verteld vanuit meerdere personages met in de hoofdrollen: Eloise, een actrice die merkt dat ze op haar retour is, Babet, een jonge meid die is uitgeroepen tot het nieuwste topmodel, en Noah een personal trainer die wel heel erg persoonlijk wordt met een van zijn klanten. Daarnaast zijn er ook nog kleinere rollen weggelegd voor o.a. Philippe, de aanstaande van Eloise, en Jorinde de personal trainer van Eloise. Hoe deze personages met elkaar in verhouding staan en wat zij te maken hebben met die vreselijke moorden tijdens de bloedmaan ontdekt de lezer al gaande weg. Daarbij maakt de auteur gebruik van verschillende perspectieven, tijdssprongen en flashbacks. Ook komt de stem van de auteur als alwetende verteller hier en daar naar voren. Voor de lezers van Egyptisch blauw is het wel leuk om te zien dat er een aantal bekenden de revu passeren. 

Hoewel het een intrigerend verhaal is, en Johnny Bollé ook alles binnen de perken weet te houden, is het te veel. Na de eerste hoofdstukken waarin de moorden gepleegd worden, zakt het verhaal in omdat er een aanloop genomen moet worden naar die ene fatale avond. Doordat alles als een soort Turkse knoop in elkaar gedraaid is, is er ook heel veel uitleg nodig om de lezer bij de les te houden. Door een overvloed aan informatie en details loopt het verhaal veel vertraging op. Ook het verspringen in tijd, het nieuwsgierig maken door ‘vage’ fragmenten te plaatsen waarbij het niet duidelijk is wie nou wie is en het aantal personages maakt dat er veel gevraagd wordt van de lezer. 

Tegen het einde, als de hoofdstukken korter worden en de uitleg minder, stijgt de spanning per pagina en blijf je ook echt aan het boek gekluisterd. Tot het einde weet Johnny Bollé te verrassen, en geeft de lezer toch nog hoop op een vervolg. Het is zeker wel een vrouwenthriller en we kijken ook uit naar de volgende thriller.