Nu al fragment De babymakelaar (Marelle Boersma) te lezen
Door: Uitgeverij Verbum Crime op 19 april 2010

Haar leven speelt zich af achter matglas. Niets komt meer helder binnen. Waarom maakt iedereen zich zo druk? Het maakt toch allemaal niets meer uit. Bloemen? Kaarten? Björn is dood. Hij kan het nooit meer zien. En zij zal niets meer met hem kunnen delen.
Maar het lijkt wel of niemand haar rust gunt. Om haar heen gonst het van de vragen. Hoe moet zij antwoorden vinden? Bovendien, waarom zou ze? Alles is zoek. Haar lijf is volledig leeg, terwijl het tegelijkertijd uit elkaar barst van verdriet. Ze praat en knikt zonder dat het haar iets doet. En soms rijden de uren als lege treincoupés voorbij zonder dat ze een mogelijkheid ziet om in te stappen. Hoe kan ze ook verder reizen zonder Björn? Het is allemaal zo onwerkelijk. Het idee dat Björn elk moment de kamer kan binnenstappen is zo intens aanwezig dat ze zich met moeite kan beheersen om naar de deur te lopen.
Er zijn allerlei mensen om haar heen die haar helpen. Ze is nauwelijks een moment alleen. Het leven gaat door, maar zij maakt er geen deel meer van uit. Ron, haar buurman, is als vanzelfsprekend aanwezig. Hij helpt bij het regelen van allerlei zaken, en heeft zelfs bij haar in huis op de bank geslapen. ‘Geen tegenspraak,’ heeft hij gezegd. Het was prettig dat ze ’s nachts niet alleen was. Zelfs zijn sonore gesnurk, dat ze door haar open slaapkamerdeur kon horen, gaf rust. Er zat een gelijkmatige cadans in, die in haar eigen lijf helemaal zoek was.
Beatrice heeft haar rol in de musical overgenomen. ‘Maak je daarover maar geen zorgen,’ zei Maarten, de producer. Ze vraagt zich echter af of ze ooit weer voluit kan zingen. Verder waren er allemaal goedbedoelde telefoontjes, maar ze kan zelfs niet praten. Waarover moet ze het hebben? Stomme opmerkingen als ‘het leven gaat door’ of ‘dat zou Björn toch nooit gewild hebben’ raken haar meer dan ze zou willen. Ze voelt een onberedeneerbare woede. Kwaadheid op de mensen om haar heen omdat ze proberen de leegte op te vullen die eigenlijk alleen Björn toebehoort. Gesprekken stokken. Zwijgend medelijden doet zeer. Ze is liever alleen. Morgen is de begrafenis al.
Als Ron naar zijn werk is, voelt Femke de stilte over zich neerdalen. Eindelijk alleen. Ze laat zich op de bank vallen en huilt. Nu komen de tranen waar iedereen op wachtte, maar die vastzaten. Ze knijpt haar ogen dicht, maar de tranen laten zich niet tegenhouden. Waarom Björn? Het is zo gemeen. Zo onvoorstelbaar. Ze hebben al zo veel tegenslagen overwonnen. En net nu alles goed leek te lopen, net nu ze op het punt stonden om samen hun kindje te ontvangen, wordt alles weggeslagen. Alle hoop in één klap weg. Hun toekomst verdwenen.
‘Hoe kun je nu een ongeluk krijgen?’ snikt ze hardop. ‘Waarom jij, Björn? Waarom uitgerekend jij?’ Ze slaat haar handen voor haar gezicht en voelt haar lichaam schokken. Geen beheersing meer. Maar ook geen opluchting. Alleen maar die knellende pijn die haar lijf doormidden lijkt te scheuren. Ze heeft geen idee hoe lang ze zo op de bank heeft gezeten, maar langzaam merkt ze dat haar lichaam tot rust komt. Haar ogen staren blind voor zich uit. De huid van haar gezicht trekt als de tranen drogen. Alles voelt zwaar. Haar armen hangen naar beneden en haar rug kan haar schouders bijna niet dragen. Hoe kan ze ooit weer normaal bewegen? Springen. Of dansen. Ze kan zich niet voorstellen ooit nog een toon te kunnen zingen. Of lachen en gelukkig zijn.
Eén ding speelt continu door haar hoofd: de baby. Het is het enige dat ze nog heeft van Björn. De baby was hun gemeenschappelijke toekomst die hen zal blijven verbinden. Zijn genen die ergens in een klein mensje zitten. Alsof hij toch nog voortleeft. Het kleine kindje is nu nog belangrijker voor haar. Maar waar is het? Hoe moet ze dit regelen zonder Björn? En zonder dat ze er met iemand over kan praten?

Uitgeverij Verbum Crime