Viviane Gerits buigt het verhaal zo dat de lezer medelijden met hém krijgt. Arme man, krijgt lichamelijke klachten van de stress en hoe hij naar de collega in kwestie de zaak probeert op te lossen is een echte #metoo. Het verhaal is zo geschreven dat je dat bijna vergeet. Je leest namelijk ook het verhaal van zijn vrouw, hun zoon en van een persoon die beschreven wordt met één woord, namelijk “zij” Wie is dit? Dat maakt het heel spannend. Het gezin raakt meer en meer verstrengeld in deze zaak en het is goed dat er op een gegeven moment iemand in beeld komt die met enige afstand naar de gebeurtenissen kan kijken. Annemiek, de beste vriendin van Mia schuift er op het einde bij en vertelt het verhaal vanuit haar perspectief. De enige kritische noot is dat niet alle beweegredenen van de dader duidelijk zijn, dat had in het verhaal vooraf aan de plot beter naar voren mogen komen. Het verhaal is verdeeld in heerlijk korte hoofdstukken en in een schrijfstijl die heel prettig leest. Niet teveel dingen eromheen, de rollercoaster gaat lekker snel.