|
Dat de oven suist helpt ook niet echt mee, maar de geur die zich verspreidt maakt veel goed. Appeltaart van zelfgemaakt deeg, en niet uit zo’n pakje waaraan je alleen nog maar water hoeft toe te voegen. De tweede taart, die voor Simone bestemd is, staat klaar om straks de oven in te gaan. De schijven appel er al in, het deeg stevig aangedrukt tegen de opstaande rand van de vorm, zoals ze van haar moeder heeft geleerd. Een nieuwe regenvlaag. Aleid loopt naar de woonkamer terwijl ze haar schort losknoopt. Hangt het voordat ze de keukenhoek uit stapt aan de knop van een lade. Gerrit zit met zijn rug naar haar toe, stijf rechtop, iedere andere houding zou hem pijn doen. Gekneusde rugwervels, een aandenken aan de eerste overval – waarvan hij zich trouwens niets herinnert 6 omdat hij down en out was voordat hij in de gaten had dat hij beroofd ging worden. ‘Waar ben ik?’ vroeg hij toen hij bijkwam. Toen ze het vertelde, rode ogen van het huilen, zijn hand in de hare, begreep hij het niet. Hoezo ziekenhuis? Maakte niet uit, hij had vier weken om aan de gedachte en de verpleegkundigen te wennen. Zoals hij nu zit te kijken, met die rechte rug, z’n arm op de leuning van de tweezitsbank die ze kreeg van een werkhuis omdat de bekleding vaal was geworden, zo kan ze hem uittekenen. Een vroegoude man, harkerig en lichtgeraakt, maar die wel toen hij haar laatst een kopje bouillon op bed bracht omdat ze griep had, een bloemetje op het dienblad legde. ‘O, dat,’ had hij onverschillig gemompeld toen ze liet merken hoe het gebaar haar raakte. ‘Natuurlijk is ontvoering in de zaak van de achttienjarige Merel Blaauw op dit moment niet meer dan een van de opties,’ zegt Rupert van Zalingen vanaf het beeldscherm, de naam van het programma in grote glitterletters achter hem. buzz. De letters verkleuren doorlopend, schitteren als sterren, doen aan vuurwerk denken. Je wordt duizelig als je er lang naar kijkt. Het is Gerrits favoriete programma, al weet Aleid zeker dat hij eigenlijk het tempo niet kan volgen, daarvoor is de snelheid waarmee namen, gezichten en gebeurtenissen langskomen veel te hoog. Evengoed zit hij tien minuten voordat het begint al klaar op de bank, de afstandsbediening in zijn hand. Lijkt op een klein kind, zoals hij daar zit te staren naar een beeld7 scherm waarin hij zichzelf weerspiegeld ziet. Het ergert haar op een manier die met verdriet te maken heeft, al begrijpt ze zelf ook niet waarom ze soms met tranen in haar ogen naar hem kijkt. Hij was nooit een erg levendige man, en de dreunen op zijn hoofd hebben daar geen goed aan gedaan. Net zomin als het verlaten van hun tijdschriftenwinkeltje annex postagentschap in een gezellige volkswijk in Amsterdam, waar ze dachten oud te zullen worden, maar waar Gerrit na de overvallen geen poot meer buiten de deur durfde te zetten. Winkel overgedaan aan een jong echtpaar, waarvan de man zei dat hij ‘ze’ meteen overhoop zou schieten. Hij had in België een pistool gekocht dat hij geladen in de la onder de kassa voor het grijpen zou hebben. De overgang van de vertrouwde buurt naar een uit z’n krachten gegroeid dorp op de Veluwe heeft zijn ouwe ik nog verder afgekalfd. Gelukkig heeft hij in elk geval iets te doen gekregen, daarvoor kan ze Simone niet dankbaar genoeg zijn. Het was haar voorstel Gerrit de tuin te laten onderhouden toen Aleid nog maar net drie maanden haar huis schoonhield. Petje af voor mensen zoals zij. Het is niet voor niets dat ze haar straks een appeltaartje gaat brengen. Staande achter Gerrit, haar hand streelt afwezig zijn nog best dikke grijze haren, met de kale plekken waar littekens zitten, kijkt ze met hem mee. Een jongeman die je als zoon zou willen hebben, denkt Aleid vaak als ze naar Rupert van Zalingen kijkt. Sportief, een lekker buitenkleurtje en een onweerstaanbare manier om Uitgeverij De Arbeiderspers
Bezoekersreacties:
|
