Pascale van Lubeek-de Nier is naast schrijver, coach en mediator. Ze ondersteunt, begeleid en coacht mensen al veertig jaar. Haar debuut Nooit meer onzichtbaar is een literaire roman.

Ana is de hoofdpersoon in Nooit meer onzichtbaar. Na de dood van haar vader moet zijn woning worden leeggehaald. Tijdens het wachten op de mannen van de kringloop, blikt ze terug op haar jeugd. Een jeugd die niet heel fortuinlijk was: huiselijk geweld en een huwelijk van haar ouders dat getekend werd door alcoholisme. Eigenlijk wil ze haar verleden vergeten. Haar vriendin Astrid is vermist en Ana vraagt zich nog steeds af wat er met haar gebeurd kan zijn. Weet de overbuurman misschien hier iets meer van?

De cover is passend: een trappenhuis die als toeschouwer allerlei gebeurtenissen opvangt. Nooit meer onzichtbaar heeft twee verhaallijnen. De eerste is het verhaal van Ana en haar verleden. De tweede verhaallijn gaat over Astrid en wat er met haar is gebeurd. De schrijfstijl van Lubeek is vertellend en door de details beschreven, is de omgeving en de gebeurtenissen duidelijk in beeld gebracht.

In het midden van het dunne boek staan zwart-witte foto's uit het familiealbum. Het trappenhuis wordt bijna als personage opgevoerd die het opgroeien van Ana volgt. Dat Ana geen fijne jeugd heeft gehad, is meer dan duidelijk. Het is dan ook een best triest verhaal. Het einde is mooi afgerond en eindelijk is duidelijk wat er met Astrid is gebeurd.

Dit boek is geen thriller maar een literaire roman over het trieste leven van een vrouw. Een note van de schrijver: de genres fictie, non-fictie en autobiografie lopen door elkaar in deze roman. De vraag of het een vrouwenthriller is, is overduidelijk te beantwoorden met Nee.