|
Ze kon natuurlijk nog terug. Met twee handen greep ze het stuur vast, ze zoog haar longen vol lucht. Wat een onzin om uitgerekend nu te aarzelen. Dan had ze beter eerder kunnen stoppen. Durf, daar ging het om. Om iets bijzonders te doen was altijd moed nodig. Ze ademde langzaam uit.
De wagen parkeerde ze langs de smalle weg, naast een zwarte plas regenwater en een paar omgevallen boomstammen. Wat waren die vakantieparken toch somber als het donker was en regende. In de folders was het altijd zomer. Ze stapte uit, bleef naast de bestuurdersstoel staan en zag haar lichaam uit het leer van de bekleding verdwijnen. Laatst had een vriendin tegen haar gezegd dat ze meer doorzettingsvermogen moest hebben, haar ambitie meer moest tonen. Het was goed bedoeld, maar het had haar mateloos geïrriteerd. Niet dat ze daar iets van had laten merken natuurlijk. Ze griste de sporttas van de achterbank en sloeg het portier hard dicht.
Het pad was smal en onverlicht, regenwater druppelde van de bomen. De nazomer was dit jaar wel heel snel omgeslagen in herfst en de buitenlucht had al dat scherpe randje van de naderende kou. Het vakantiehuisje stond een meter of zes van de weg. Het was een vrijstaande bungalow, net zo’n type als vorig jaar met de kinderen, de groezelige witte gevel groen gevlekt door overvloedig regenwater. Toen was het mei geweest en warm. Met kleine passen liep ze naar de voordeur, haar voetstappen maakten haast geen geluid op de bemoste stenen. Halverwege het pad stopte ze en ze keek of ze een teken van leven zag, maar het huisje was stil en donker. Een druppel viel op haar wang, trok een koude streep over haar kaak en verdween in haar hals. Ze liep door.
Met ingehouden adem stond ze in de portiek. Ze bracht haar vuist omhoog om aan te kloppen, maar raakte de deur niet omdat die net op dat moment openzwaaide. Het halletje was donker, waardoor ze hem niet goed kon zien. Hij was lang, ongeveer één meter negentig, brede schouders, kort donker haar en hij droeg een zwarte coltrui en een donkere broek. De foto leek te kloppen. Toen ze de mail had ontvangen was ze getroffen door zijn knappe gezicht en de peinzende uitdrukking. Vanaf dat moment besefte ze dat het toch echt kon, iemand ontmoeten die interessant genoeg was voor veel meer dan het drinken van een glas wijn. Dit was hem dan, eindelijk.
‘Hallo,’ zei ze en ze liet de voorzichtige glimlach snel van haar gezicht glijden. Hij antwoordde niet maar stapte opzij om haar binnen te laten, nam haar tas en liep de kamer in. Ze hing haar lange zwarte jas aan de kapstok, liet haar handen even hangen aan de vochtige stof en liep het halletje door. Hij was niet in de woonkamer. De gordijnen waren dicht en er brandden kaarsen. De haard gloeide oranje in de hoek van de kamer. Ze herkende de donkergroene bank, de lage grenen tafel, het televisiemeubel. Joep had toen zijn Xbox meegenomen en Anne haar nieuwe WK-voetbal. Niet aan denken nu. Achter haar hoorde ze een deur dichtgaan. Ze draaide zich om. Hij stond in het gangetje naar de slaapkamers en bestudeerde haar. Ze had zich zo neutraal mogelijk, maar wel vrouwelijk gekleed. Een zwart truitje, een golvend rokje tot op de knie, een zwarte panty en net niet te hoge pumps. Haar haar had ze los gelaten, hoewel ze het liever in een staart of in een klem droeg.
Ze had de neiging om zich netjes aan hem voor te stellen, maar hij keek zo streng en ontoegankelijk dat ze dat niet durfde. Was dit onderdeel van zijn spel? Hij testte haar natuurlijk, of ze wel initiatief durfde te nemen, hoe zeker ze was van zichzelf. Ze wilde net haar hand naar hem uitsteken, toen hij de fauteuil opzij schoof.
‘Eerst drinken we wat,’ zei hij. ‘Kom zitten. Hier.’
Even bleef ze staan, terwijl hij op de grond ging zitten, zijn lange benen onder zich vouwend. Hij pakte de fles wijn die klaarstond. Op de vloerbedekking naast hem zaten vlekken. Frisdrank. Of koffie, thee, modder. God weet wat daar tussen de vezels zat, die vakantiehuisjes roken niet voor niets altijd naar zweetvoeten. Ze ging naast hem zitten. Het was beter om gewoon af te wachten, dan kon ze niets verkeerd doen, hem niet afstoten door iets raars te zeggen. Geconcentreerd schonk hij de wijn in geslepen kristallen glazen, die zwaar en arrogant op de grenen salontafel stonden en waarvan de kelk was gegraveerd met een Chinees aandoend teken in een cirkel. Hij gebaarde dat ze haar wijn kon pakken en nam zelf, zonder zijn blik van haar af te halen, een slok.
Zijn ogen waren helder, groen of grijs. Hij had lange, donkere wimpers die zijn irissen lichter maakten. Zijn blik viel door haar ogen rechtstreeks in haar maag, waar hij onrustig heen en weer bleef fladderen. Ze bestudeerde zijn woeste haren, de vlagen grijs bij zijn slapen, zijn rechte neus en iets scheve mond. Zijn gelaatstrekken waren fijn, maar verweerd en hoewel er rond zijn lippen een vage glimlach hing, stonden zijn ogen ernstig. Ze rilde onzichtbaar en blikte weg. Toen ze haar hoofd weer ophief, zag ze dat hij haar nog steeds bestudeerde. Ze glimlachte, maar hij lachte niet terug. Het was zo gemakkelijk om iets stoms te doen, zelfs een klein gebaar kan al afstotelijk zijn. Of een geur. Ze had een heel klein beetje Chanel 5 opgedaan, waarvan iedereen zei dat het bij haar zo lekker rook. Misschien viel ze gewoon tegen. Snel dronk ze haar glas leeg, waardoor ze wat ontspande. De wijnfles stond naast haar lege glas, maar ze durfde zichzelf niet bij te schenken.
‘Heb je iets gegeten?’ vroeg hij.
‘Een boterham.’
‘Ik zal iets voor je maken. Maar eerst moet je iets voor me doen. Ga eens staan – iets naar achteren – goed.’
Hij bleef haar maar aanstaren en toch was het onmogelijk om te zien wat hij dacht. Ze vouwde haar vingers in elkaar en keek in het kommetje van haar handen.
‘Je ziet er mooi uit. Maar ik wil graag dat je de kleren aandoet die ik voor je uitgezocht heb. Ze liggen klaar in de achterste slaapkamer. Ga maar.’
Opgelucht liep ze het gangetje in, even verlost van zijn indringende blik. Hij wilde doorgaan. Dat was goed. En nu niet verder nadenken, spoorde ze zichzelf aan, gewoon doen. De deur van de slaapkamer stond op een kier. Ze deed het licht aan. Net zo’n kamertje als ruim een jaar geleden. Ze hadden toen de nachtkastjes weggezet en de bedden uit elkaar geschoven, zodat de kinderen een eigen plek hadden.
Op het bed lagen een jurkje, twee zwarte kousen, een minuscule string en een halve beha die alleen de onderkant van de borsten steunt. Goed gekozen, dit zou haar passen.
Bewegingloos bleef ze staan. Ze kon zo tien redenen bedenken om weg te gaan. Aarzelend liep ze naar het raam en opende het. Koele lucht golfde de kamer in, tussen de bomen door zag ze het licht van de lantaarn bij de weg. Het park leek verlaten.
Ze liep naar het bed en kleedde zich uit. Hoewel de kou haar huid prikkelde, nam ze de tijd om zichzelf in de spiegel tussen de kledingkasten te bekijken. Slank, blond haar, blauwe ogen en een bleke huid die naar sproeten neigde. Ze was een mooie vrouw, geen type fotomodel, maar op een alledaagse manier knap. Ze zag er fit en gezond uit, ze was trots op haar borsten en buik, waaraan je eigenlijk niet kon zien dat ze kinderen had gekregen. Maar met haar billen en bovenbenen was ze minder tevreden. Ze haalde haar vingers door haar haren, stak haar kin omhoog en lachte naar haar spiegelbeeld. De string kriebelde. De halve beha paste precies, al had ze de neiging om hem omhoog te trekken tot over haar blote tepels. De ragfijne stof van het donkere jurkje viel glad tegen haar huid. Het model had iets feestelijks. Spaghettibandjes om haar schouders, het decolleté laag uitgesneden. Voor een gewoon feestje was het veel te kort en te doorschijnend. Ze ging op het bed zitten om de enkelbandjes van haar schoenen weer vast te gespen en pas toen ze haar zenuwen onder controle had liep ze naar de deur.
De geur van gebakken vlees maakte haar hongerig. Het eten was sober, een rode biefstuk met een dunne donkere rand. Hij had er paddenstoelen bij gemaakt, met knoflook en wijn. Hij nam zelf niets, maar keek naar haar terwijl ze at. Ook haar tweede glas dronk ze snel leeg. De wijn gleed brandend door haar slokdarm en de onrust vloeide mee om onder in haar lichaam op te lossen. Hij schonk haar direct bij.
Pas toen ze haar bestek aangesloten had, stond hij op. Langzaam liep hij om haar heen. ‘We gaan een paar afspraken maken.’
Hij bleef voor haar staan en keek haar aan.
‘Als je bij me bent, houd je nooit je benen tegen elkaar. Er moet altijd ruimte tussen je knieën zijn, tenminste een centimeter of tien en liever meer.’
Voorzichtig opende ze haar benen. Hij reageerde niet.
‘Je draagt alleen kleding die ik je geef of waarvan ik zeg dat je het dragen moet.’
‘Goed.’
‘En je spreekt niet tegen mij. Als ik iets tegen je zeg, mag je wel antwoord geven.’
Ze knikte.
‘Ga nou maar afwassen.’
Ze stond op, aarzelend omdat ze wilde zeggen dat ze niet was gekomen om huishoudelijke klusjes te doen, maar ze verwierp de gedachte en bracht haar bord naar het aanrecht. Terwijl ze afwaste, hield ze haar benen licht gespreid. Dat hij naar haar bleef kijken maakte haar nerveus, maar tegelijkertijd was ze er trots op dat hij daar genoegen in schepte. Ineens besefte ze dat het heel lang geleden was dat iemand haar zo intens bestudeerd had. Ze kneep haar lippen samen. Ze was hier niet om sentimenteel te doen.
Terwijl ze het bestek afdroogde kwam hij dicht achter haar staan, zijn handen elk aan een kant van haar op het aanrecht. Ze voelde zijn adem in haar hals. Nadat ze de gootsteen leeg had laten lopen, pakte ze haar glas, nam nog een slok wijn en draaide zich om. Dit was een goed moment voor de eerste zoen. Hij rook naar regen, zijn geur had iets aards. Op zijn kaken schemerde een donkere baard. Ze schatte hem een jaar of vijfenveertig, iets ouder misschien. Hij stapte naar achteren.
‘Nu je gezicht schoonmaken,’ zei hij. ‘Ik houd niet van make-up. Je toilettas heb ik klaargezet.’
In de badkamer haalde ze de mascara van haar wimpers en waste haar gezicht. Het ovale gelaat, de blauwe ogen en brede mond kwamen haar vreemd vertrouwd voor. Het had haar niet verbaasd als ze zichzelf niet had herkend. Weer kwam hij achter haar staan en nu raakte hij haar voor het eerst aan. Heel zacht streelde hij de achterkant van haar dijen, gleed met zijn handen onder het jurkje en langs de randjes van haar naakte billen. Bijna kreunde ze, maar ze bedacht net op tijd dat hij dat misschien niet wilde. Hij had geen aanmoedigingen nodig. Vastberaden concentreerde ze zich, smeerde haar gezicht in met wat nachtcrème. Net voor ze klaar was liep hij weg.
Toen ze de kamer binnenkwam, pakte hij haar ruw bij de ellebogen. Ze hapte naar lucht. Hij duwde haar naar voren. De eettafel had hij aan de kant geschoven, één stoel stond in het midden.
‘Zitten,’ commandeerde hij.
De gewone houten keukenstoel voelde hard en koud aan, het jurkje was zo dun dat ze zich ineens naakt voelde.
‘Naar voren schuiven.’
Ze ging op het puntje van de stoel zitten.
‘Verder. Veel verder.’
Ze schoof op, verder kon niet. De rand van de stoel duwde tegen haar botten, haar voeten zette ze stevig op de grond om niet van de zitting af te glijden. Benen uit elkaar.
‘Pak de leuning achter je beet.’
Ze bracht haar armen naar achteren en pakte de onderkant van de rugleuning. Hij cirkelde om haar heen en zei niets meer. Stiekem keek ze naar zijn gulp zodra die in haar blikveld kwam, maar of hij opgewonden was kon ze niet zien. Opeens duwde hij met zijn voet haar voeten verder uit elkaar, achteloos, alsof ze een meubelstuk was dat niet op de goede plek stond. Daarna stapte hij achteruit en ging in de fauteuil zitten. Hij nam een slok van zijn wijn, liet die door zijn mond golven voordat hij hem doorslikte en zette zijn glas weg.
‘Je kunt best verder naar voren.’
Ze schoof nog iets verder, ze zat nu niet meer, maar leunde met haar stuitje tegen de rand van de zitting. Ze verplaatste haar handen van beneden aan de rugleuning naar boven om meer grip te hebben. ‘Nee, die armen moeten gestrekt zijn.’
Ze deed wat hij zei, iets anders leek onmogelijk. Ineens sprong hij op en ging achter haar staan. Hij duwde haar ellebogen naar binnen zodat haar armen zich verder strekten en haar borsten naar voren geduwd werden.
‘Zo.’
Hij liep weg, het gangetje achter haar in. Buiten begon het weer te regenen. Ze hoorde het tikken op het platte dak van het huisje. Het vertrouwde geluid stelde haar gerust. Hij testte haar, dat was duidelijk. Prima, ze zou zich niet laten kennen. Hij kon niet weten hoe sterk ze was. Dit was kinderspel. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Gewoon ontspannen, ademen. Dan komt het lichte gevoel vanzelf.
Na een paar minuten begon ze zich toch ongemakkelijk te voelen. Haar stuitje gloeide. Ze spande haar buikspieren om iets van de druk af te halen, maar veel beter werd het niet. Ook de strekking van haar armen begon ze te voelen. Ze zou natuurlijk iets naar achteren kunnen leunen. Voorzichtig draaide ze haar ellebogen iets naar buiten zodat de kramp in haar bovenarmen iets minder werd. Voor het geval hij terugkwam, draaide ze ze na een tijdje weer terug.
Ze had geen idee hoelang hij weg was geweest, maar ineens stond hij weer voor haar. Beelden van wat hij gedaan zou kunnen hebben, flitsten door haar hoofd. Hij veegde met zijn vingers langs zijn neus. ‘Kijk vóór je.’
Eigenlijk wist ze niets van hem. Het was goed dat ze dit adres achtergelaten had, maar wat had ze daar eigenlijk aan? Pas als ze morgenmiddag laat niet terug zou zijn, zouden ze zich zorgen maken. Voor die tijd kon er van alles gebeuren zonder dat er ergens een alarmbel afging.
Plotseling boog hij zich naar haar toe en terwijl hij zijn warme lippen langs haar wang en hals liet gaan, trok hij de voorkant van haar jurk naar beneden tot onder haar borsten. De halve beha duwde haar tepels omhoog. Een rilling trok over haar rug, alsof iemand met zijn nagel langs haar wervels ging, en bleef zinderend tussen haar benen hangen.
Weer stapte hij naar achteren, alsof hij aan een schilderij gewerkt had en afstand nam om het resultaat te bekijken. Gehaast trok hij zijn trui uit. Hij droeg er niets onder. Zoals ze al gedacht had was hij gespierd, niet overdreven, maar wel opvallend. Over zijn linkerzij liep een groot, oud litteken.
Hij draaide zich om en liep naar de haard, waar hij knielde en een blok hout pakte. Hij hield het blok met beide handen vast, staarde in de vlammen en plaatste het in één beweging waar hij het hebben wilde. Hij schoof een stukje naar achteren, legde zijn handen met de palmen naar boven op zijn benen. Zo bleef hij zitten, zijn ogen gesloten.
Ze smokkelde, voorzichtig schoof ze iets naar achteren op de stoel en probeerde haar armen even te ontspannen. Omdat ze er niet op vertrouwde dat hij voor de haard bleef zitten, schoof ze toch maar weer terug. Het was alsof haar lichaam last had van de ontspanning die ze het gegeven had. De bovenkant van haar billen voelde als een grote blauwe plek, met een pijnlijk centrum net boven haar stuitje. Ook haar armen vroegen om aandacht, maar dat gevoel viel in het niet bij het branden onder aan haar rug.
Boven haar viel het water nerveus uit de lucht. Dit hoorde romantisch te zijn. Niets te doen, rotweer buiten, knetterende open haard, lekker wijntje, mooie man. Waarom stond ze niet op, ze kon toch gewoon een gesprek met hem beginnen? Maar toegeven aan haar onrust zou kinderachtig zijn, alsof ze zichzelf niet onder controle had, en dan zou hij pas echt de baas zijn.
Hij veerde omhoog, liep naar haar toe en schoof de jurk omhoog tot op haar heupen. Daarna ging hij in kleermakerszit vlak voor haar zitten. Gretig bestudeerde ze zijn naakte bovenlijf. Hij had weinig borsthaar, alleen wat kleine zwarte krulletjes. Zijn tepels waren hard, er omheen zag ze kleine littekens. Kleine streepjes, vage rondjes, meer was het niet.
Hij leek in trance en staarde onafgebroken tussen haar benen. Ze voelde zich vochtig worden, ademde diep in door haar neus en liet de lucht heel langzaam en geluidloos tussen haar lippen door naar buiten. Het leek verdomme wel of hij mediteerde. Hij zag haar niet eens. Ze zat voor niets pijn te lijden.
Hij veranderde van houding en ging op zijn knieën zitten. Met zijn rechterhand haalde hij uit zijn kontzak een slank zakmes te voorschijn. Hij klapte het behoedzaam open. Ze staarde gebiologeerd naar het zilverkleurige lemmet. Scherp. Hij was vast sneller dan zij. Hij legde zijn handen aan de binnenkant van haar benen, het mesje in zijn rechterhand. Langzaam schoof hij zijn handen naar voren. Ze ademde schokkerig en huiverde toen hij zijn linkerduim onder de string stak. Heel even maakte hij een kleine cirkel over de onderkant van haar schaambeen. Ze kreunde zacht. Als hij iets lager zou komen, zou hij voelen hoe vlezig en warm het daar was. Waar was dat mes? Nog steeds in zijn hand. Met zijn duim trok hij het broekje naar zich toe. Zijn andere hand schoof nu ook verder, tot zijn vingers haar aanraakten. Ze fantaseerde dat hij deed waar ze op wachtte, wat ze van tevoren verzonnen had dat hij zou doen. Zijn handen over haar lijf, zijn lust in elke beweging. Bijna bewoog ze haar heupen naar voren. Het mes! Hij sneed de string door bij haar kruis, trok aan de bovenkant van het broekje en sneed ook dat door. Met een ruk trok hij de reepjes stof weg. De onderkant van het metalen mesje liet hij langs haar glijden. Koud.
Hij stond op, haalde het lemmet met de scherpe kant vlak langs haar tepel en stapte naar achteren.
Weer cirkelde hij om haar heen. Ze merkte dat ze haar adem ingehouden had. Niet doen, gewoon doorademen, vertrouwen hebben. De pijn in haar lichaam was bijna niet te dragen. Ze probeerde haar buikspieren te ontspannen door haar benen te belasten, maar die begonnen daardoor te trillen. De regen roffelde niet meer, maar kletterde onophoudelijk op het dak. Het driftige getrommel leek elke minuut harder te worden.
Achter haar legde hij het mesje met een klap op het aanrecht. Toen hij weer in beeld kwam zag ze dat hij met de hand waarin hij de string hield langs zijn gulp wreef. Nu zag ze duidelijk dat hij opgewonden was. Dat luchtte haar op. Hoe idioot zou het niet zijn als zij hier op die stoel zou zitten kronkelen terwijl hij geen krimp gaf.
‘Sta maar op,’ zei hij ineens. ‘En trek die jurk over je borsten.’
Even leek het alsof bewegen nog meer pijn zou doen dan blijven zitten, maar het lukte haar toch om op te staan. Ze kneep haar bilspieren samen en rolde met haar heupen. Ze ontspande haar schouders, zwaaide voorzichtig een beetje met haar armen. Hij liep weg zonder iets te zeggen. Ze hoorde hem de douche aanzetten. Hij zou toch wel terugkomen? Dit kon toch onmogelijk alles zijn? Ze voelde tranen prikken achter haar neus, maar ademde die boos weg.
Haar wijn stond nog op het aanrecht. Het waren maar twee passen, misschien drie. Toen ze het glas eenmaal in haar hand had voelde ze zich wat zekerder. Terwijl ze de wijn dronk, liep ze langzaam de kamer door. Er was niets wat haar iets over hem vertelde. Door het rommelig hangende gordijn keek ze naar buiten. Donker, nat. Aan deze kant van het huisje lag een meertje. Rondom het zwarte water stonden een paar bungalows. In één, aan de overkant, brandde licht en waren de gordijnen open. De kamer was vol, men liep druk heen en weer, er hingen bonte vlaggetjes en ballonnen. Ze draaide zich om.
Het vuur in de haard was bijna gedoofd, er lagen alleen nog wat gloeiende stukken hout. Thuis had ze geen open haard, hoewel ze er graag een wilde. Vooral Joep was gek op vuurtjes stoken. Anne lag het liefst vierentwintig uur per dag in het golfslagbad tenzij er gevoetbald werd, maar voor haar zoon was de haard de grootste attractie van een vakantiepark.
Ze sloeg de rest van het glas wijn in één teug achterover. Waarom liep ze hier in dit belachelijke jurkje zonder onderbroek? De kousen klemden irritant om haar bovenbenen, ze had het koud. Ineens merkte ze hoe stil het was. Ze pakte de fles wijn van het aanrecht, schonk het restje uit en sloeg ook dat achterover. Ze bestudeerde het etiket. Een grote zwarte koets, getrokken door drie wilde witte paarden. De koetsier, verborgen onder een donkere cape, krulde zijn zweep boven de zwoegende beesten. Chateau Patache d’Aux 1995, cru bourgeois.
‘Lekker,’ mompelde ze.
‘Ik ben blij dat je een goede smaak hebt.’
Ze had niet gemerkt dat hij naar haar stond te kijken. Hij was naakt, water druppelde van zijn haren op zijn schouders. Zijn lijf was prachtig. Goed in proportie, niet te behaard. Ze moest nu wel naar zijn pik kijken, maar eigenlijk wilde ze niet dat hij haar interesse zo duidelijk kon zien. Precies goed, prettige lengte, stevig, compacte ballen. Hij had zich geschoren.
Ik wil hem aanraken, voelen, opwinden, dacht ze. Hem zijn controle laten verliezen omdat hij me wil. Ik wil dat hij zijn armen om me heen slaat en met me praat, dat hij tegen me fluistert en met zijn vingers door mijn haren woelt. ‘Zet maar water op,’ zei hij. ‘Dan drinken we thee voordat we gaan slapen.’
Isa Maron
Bezoekersreacties:
Coby (54) op 16 oktober 2012:
Isa Maron is voor mij de beste schrijfster in Categorie Vrouwenthtillers. En dan is een trlilogie overbodig ( vijftig tinten ) te veel!
Ga weer schrijven Isa !
HG COBY
|
