Toby woont in het Dodenhuis, ver weg van de moderne wereld. Het Dodenhuis is een huis waar kinderen worden heengebracht, kinderen die Defecten worden genoemd. Ze hebben iets waardoor ze vroeg of laat ziek gaan worden. In het Dodenhuis worden de kinderen streng in de gaten gehouden door Moeder en haar verpleegsters, die wachten op een teken van ziekte. En zodra dit teken er is gaan de kinderen naar het sanatorium. Niemand komt ooit terug uit het sanatorium. Toby houdt zich afzijdig van iedereen. ’s Middags gaat hij naar bed en gaat slapen. Dit om zijn angsten zo diep mogelijk weg te stoppen. Maar ’s nachts, als iedereen slaapt, dwaalt Toby door het huis. Als er nieuwe Defecten komen moet hij er niets van weten. Maar Clara gaat net als hem ’s nachts door het huis dwalen. Eerst vindt Toby het verschrikkelijk want nu is hij ’s nachts niet meer alleen. Maar Clara is niet zomaar een meisje dat gewoonweg haar lot accepteert. En dat verandert alles, ook voor Toby. 

Het dodenhuis wordt verteld vanuit het oogpunt van Toby. Toby zit gewoon zijn tijd uit en bemoeit zich zo min mogelijk met anderen.  

‘We gaan allemaal in ons eentje dood, dus kan ik ook beter alleen leven.’ 

Zoals de cover ook al een beetje laat zien, ademt het boek een sombere en sinistere sfeer. Jongeren die hun tijd proberen vol te maken, wachtend op de dood. Ze weten dat ze nooit volwassen zullen worden, dat ze nooit dit huis meer zullen verlaten. Kinderen die er het beste van proberen te maken. Die zich na de eerste dagen van paniek en verdriet onderdompelen in een soort van gemoedsrust en hun lot stilletjes aanvaarden. Dit en de gelatenheid is voelbaar neergezet en het is oppassen om niet meegetrokken te worden met dit gevoel. Als Clara in het huis komt verandert het voor Toby en in plaats van gelatenheid zien we langzaam hoop verschijnen. Clara ziet andere mogelijkheden en trekt Toby hierin mee. De veranderingen bij de kinderen doen ook de sfeer in het boek veranderen. Het wordt lichter, minder somber. 

De somberheid in het begin van Het dodenhuis maakt het niet even makkelijk om het te lezen. Het heeft de neiging mee te trekken in die somberheid waardoor het boek misschien niet voor elke jongere geschikt is om te lezen. Maar toch … door niet verder te lezen mis je een prachtig verhaal over hoop, vriendschap en liefde. Een verhaal over jongeren die ieder op hun eigen manier omgaan met hun situatie. En naast hun situatie zijn er ook de gewone (puber)dingen die op hun pad komen, alleen zijn er nu geen ouderen die hun daarbij kunnen helpen. Het is alleen niet, na het lezen van 13 minuten, een verhaal dat je verwacht van deze auteur. Het thrillergehalte en het bijbehorende spanningsniveau is niet erg hoog al behoort de geschetste situatie wel tot een thriller, maar dan wel eentje die neigt naar een dystopische thriller. Thriller of niet, de auteur heeft een indringend verhaal geschreven over leven en dood waarin de nodige morele dilemma’s aan bod komen. En misschien niet helemaal de verwachting van dit boek maar Het dodenhuis herbergt een prachtig en ontroerend verhaal over de allesomvattende liefde met een einde dat nog lang bij zal blijven.