Twintig maanden lang onderzochten de schrijvers de verdwijningszaak en reconstrueerden zoveel mogelijk van de wandeling over het Pianistapad tot de top Mirador en daarna. Via meldingen en berichten legden ze contact met betrokkenen. Samen met de Panamese ex-officier van justitie verdiepten ze zich in al het materiaal. Ze filterden veel onwaarheden en aannames weg en hielden een basisverhaal over. Alles over hun speurtocht verwoorden ze helder en gedetailleerd. Veel wordt herhaald, soms vanuit een andere hoek of persoon. Sommige delen zijn onnodig langdradig en technisch. Dat had beknopter gekund. Verloren in de jungle kreeg geen medewerking van de ouders van Kris en Lisanne, terwijl wel stukken uit de dagboeken van de vrouwen zijn gepubliceerd, hun laatste foto's, autopsiegegevens, etc. Hoe zit dat met de privacy, vraag je je af. Heeft de officier van justitie die in 2015 uit haar functie werd gezet, de onderzoeksgegevens mee naar huis genomen? Wat ik wel weer miste was een beeld van de vrouwen. Pas in het nawoord lees je dat Lisanne hield van de natuur en Kris van wandelen. Waarom ze verder liepen dan de Mirador weet nog altijd niemand. Sommige hoofdstukken vond ik interessant, maar eigenlijk komen er geen verrassende conclusies naar voren en blijft deze hetzelfde als die het Openbaar Ministerie zeven jaar geleden al trok. Ook zijn West en Snoeren niet naar Panama geweest voor field research. Na het lezen weet je nog altijd niet wat er precies is gebeurd. Maar zonder meer een interessante true crime om te lezen, en dan niet alleen voor de doelgroep van vrouwenthrillers.