Layla wordt verteld vanuit het perspectief van Leeds, afgewisseld met stukken die Het gesprek heten. Door die stukken komt de lezer er langzaam achter wat er met Layla aan de hand is en aan wie het gesprek verteld wordt. De meeslepende en vlotte schrijfstijl zorgt dat de lezer al gauw in de ban komt van alle vreemde gebeurtenissen en stoppen met lezen is geen optie. Leeds is het enige personage die de lezer echt leert kennen en door het lezen van zijn gedachten komen zijn emoties versterkt binnen. Het is jammer dat Hoover de beleveniswereld van Layla zo weinig aan bod laat komen. Het meeleven met Layla blijft hierdoor achter, maar de wanhoop die Leeds voelt komt wel beter tot uitdrukking hierdoor. Spanning komt er in het verhaal door de meerdere wendingen die vergezocht zijn en daardoor de lezer in zijn greep houden. Met Layla heeft Hoover een verhaal geschreven dat in eerste instantie aan een feelgood doet denken, alleen deze indruk is niet helemaal juist. Door Hoover wordt namelijk gespeeld met de paranormale wereld in de vorm van het personage Layla. Er zijn regelmatig verwijzingen naar de film The Ghost in het verhaal verwerkt. Het verhaal is zeer overtuigend en het paranormale tintje is net de jus over de aardappelen. Het voegt een zekere spanning toe en laat de lezer meedenken. Dat het niet realistisch is, is helemaal niet belangrijk. Wel jammer is dat het einde dat een beetje afgeraffeld lijkt. 

Na het lezen van Layla weet de lezer in ieder geval dat echte liefde zorgt voor het maken van de juiste keuzes.